Τρίτη 28 Μαρτίου 2017

[Με Tο Kαλέμι Στα Δόντια - εκπομπή #2: Η Ανάληψη Ευθύνης]




Μ΄ένα παλιό ρενώ του ΄13 κι μ΄ ένα καλέμι στα δόντια ο Σαμσών Ρακάς κι ο Ρα0ύλ Πένμαν, θα ευχηθούν απόψε λίγο μετά τις έντεκα για ένα στίχο που θα τους επέτρεπε να διακρίνουν «τα μάτια του χάους πίσω από το πέπλο της τάξης», ένα τελετουργικό πανικό, ένα κερί αναμμένο και απ΄τις δύο άκρες.

Υπό αυτήν την έννοια πρέπει να κάνουμε τη διάκριση μεταξύ εκκοσμίκευσης και βεβήλωσης -όπως μας την εξηγεί ο Giorgio Agamben:

~
Η εκκοσμίκευση είναι μια μορφή απώθησης, που αφήνει άθικτες τις δυνάμεις, τις οποίες περιορίζεται να μετατοπίζει από τον ένα τόπο στον άλλο. Έτσι η πολιτική εκκοσμίκευση των θεολογικών εννοιών (η υπέρβαση του Θεού ως παράδειγμα της κυρίαρχης εξουσίας) δεν κάνει τίποτα άλλο από το να μετατρέπει την ουράνια κυριαρχία σε επίγεια μοναρχία, αλλά αφήνει άθικτη την κυριαρχία.

Αντιθέτως, η βεβήλωση συνεπάγεται μία εξουδετέρωση εκείνου (του πράγματος, του προσώπου ή του χώρου) που βεβηλώνει. Από τη στιγμή που θα βεβηλωθεί, ό,τι ήταν μη διαθέσιμο και διαχωρισμένο απολλύει την αύρα του και αποδίδεται εκ νέου στη χρήση. Αμφότερες είναι πολιτικές πράξεις: αλλά η πρώτη σχετίζεται με την άσκηση της εξουσίας, την οποία εγγυάται επαναφέροντας τη σ΄ένα ιερό μοντέλο· η δεύτερη απενεργοποιεί τους μηχανισμούς της εξουσίας και επιστρέφει στην κοινή χρήση τους χώρους που η εξουσία είχε κατασχέσει.

~
Η περίπτωση Μιστράλ  είναι μία τέτοια . Ο κύριος αυτός που λέγεται Φρειδερίκος Μιστράλ (1830-1914) είναι ένας από τους σημαντικότερους γάλλους ποιητές, με σημαντική λογοτεχνική δράση στο πεδίο της προβηγκιανής γλώσσας και εμπνευστής του λογοτεχνικού κινήματος των φελιμπρίζ. Αν δε το πιστεύετε δείτε ποιος έλαβε το βραβείο Νόμπελ το 1904. Κι όμως η επιγραφή στην προτομή της Αγίας Ελεούσας γράφει πως ήτανε απλά φιλέλλην. Κι αυτό γιατί έγραψε ένα ρομαντικό ποίημα για την Ελλάδα που το μετέφρασε ο Παλαμάς και το καπηλεύονται συχνά οι εθνικιστές μέχρι σήμερα, και προσωπικά ο Νίκος Μιχαλολιάκος. Κι όμως κατά βάση είναι ένας ποιητής λυρικός, άγνωστος στο ελληνικό κοινό και δεν τους τον χαρίζουμε

:η επαναπόδοση της Ποίησης στην καθαρά βέβηλη έφεσή της συνιστά ένα πολιτικό καθήκον ~ απόψε λίγο μετά τις έντεκα στο μεταδεύτερο ο Ρα0ύλ Πένμαν και ο Σαμσών Ρακάς αναλαμβάνουν την ευθύνη ~
 
    
 
 
 

Τρίτη 21 Μαρτίου 2017

[:ένα δέντρο δεν υπάκουσε στον άνεμο]


~~~

τι είναι αυτό που μας χωρίζει, φορεσιά μου Κουλουριώτικη;

μια ακτογραμμή

ένας συνοριοφύλακας;

μία ήπειρος;

όχι

ένα δέντρο μας φράζει το βλέμμα

μια χαρουπιά που δε θέλει να είναι

λίγο πιο πάνω «από το έρμο χωράφι εκεί στη Σαλαμίνα»

και δε θέλει να είναι

γιατί φέρει το στίγμα της γερμανικής κατοχής

που τόσες χαρουπόπιτες πικρίζανε τα χείλη πεινασμένων

κι οι βίσονες στραβοκατάπιναν

και τα φυτίλια ψήλωναν

κι η γη ρουθούνιζε στα ρήγματα

 

σάμπως φύτρωσε και τίποτε τη βαρυχειμωνιά του έτους 1941

στην ελληνική γη;

μόνο αυτή η χαρουπιά που δε θέλει να είναι

όμως πως γίνεται κάτι που δε θέλει να είναι

να χωρίζει τόσο βίαια την υπόσταση των άλλων;

 

κοίτα πώς περηφανεύονται για τη δουλειά τους

τα τζαμωτά χωρίσματα

στα μπαλκόνια των αθηναϊκών πολυκατοικίων

 

δήμιοι στα νεοκλασσικά

τίμιοι στα υπόγεια

αντιλαμβάνεσαι το ανάποδο δέντρο;

 

ο μαέστρος της καμεράτας όταν ερωτεύεται

ακούει κλαίγοντας Ρίτα Σακελλαρίου

αντιλαμβάνεσαι το ανάποδο δέντρο;

μπάσανε τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη σε κωλόμπαρο

για να σπάσουνε πλάκα

 

είπα πλησίασε, Μαρτύριο της δίψας μου

πες πως μ' αγαπάς ή χάσου από μπροστά μου

πες πως με ποθείς ειδάλλως κοίτα πάνω

να σε πνίξω τώρα στον κολπίσκο της παλάμης μου

 

αν βέβαια σε είχα κοντά μου

γιατί σε ακούω μια χαρά

μα δε βλέπω τη μορφή σου

η Κρήτη είσαι;

 

μπορείς και μπαίνεις στα ρουθούνια μου

είσαι τ' αεράκι που στρέφει τον κόρφο της κυπάρισσου

μα δε βλέπω τη μορφή σου

η Αρκαδία είσαι;

 

γλείφω τα χείλια μου και γεύομαι το αλάτι

με τσούζουν οι πληγές παντόκορφα

μα το κύμα δε μου απαντάει

πες μου,

είσαι η θέα απ' το Σούνιο;

 

οσμίζομαι το άρωμα που αφήνουν τα φτερά σου πίσω

σ' έχω δει να τα βουτάς σε δακρέλαιο πριν απ' τον ύπνο

μα δεν τηράω τώρα τη μορφή σου

που γκεζεράς;

μήπως κρύβεσαι στον Υμηττό;

 

αχ και να ξερα σε ποια χίμαιρα να χυμήξω

γιατί με τιμωράς

φοβάμαι μη σε χάσω χωρίς να σ' έχω καν

έχω τρελαθεί;

τι γουέστερν με οπλοαπαγόρευση είναι ετούτο;

δε βοηθάει και η ζέστη σε τούτο τον αλλόκοσμο

και πόσο με αηδιάζει ο ιδρωμένος ίσκιος του θεού

 

μη μ' ακουμπάς

φύγε από δίπλα μου

έχε με ανάγκη σε εκπλιπαρώ

δε θέλω να σε δω

θέλω να σε κοιτάξω

 

όταν σε κοιτάζω

όλα τα δέντρα ψηλώνουν ένα πόντο

καταλαβαίνεις;

 

είπα πλησίασε κι απάντησέ μου

πες μου έστω πέθανες

πως ρίχτηκες απ' την ταράτσα του ιδρύματος Ωνάση

πως οι καμπάνες που χτυπούν στο Λουμπαρδιάρη τώρα

είναι για το δικό σου το κουφάρι

θα σε πάρει ο διάολος άμα πεθάνεις

 

είπα πλησίασε, Εθνοσυνέλευση των άστρων μου

και εκθρόνισε για τα καλά από το μυαλό

τον προσωπικό σου θάνατο

να τα ξεχάσεις τα ψηλά βουνά

αφού τώρα έγινε κι ας το παραδεχτούμε

θα καταστραφούμε και οι δυο σε τούτο το each other

 

οι εαυτοί μας συγχωνεύτηκαν σαν τάφο μες τον τάφο

μη με ρωτάς γιατί, κωμόπολη Ασώματη

το μόνο που κατέχω πως

σε τούτο το each other θα μας θάψουνε μαζί

 

εγώ κι εσύ

συγκροτούμε νέο πολίτευμα στη χώρα των νεκρών

 

 

γιατί η αγάπη μας μόνο με θάνατο αποδεικνύεται

 

και το χάδι μας μόνο στην ασφυξία ζει

 

και το βλέμμα μας μόνο στο σκοτάδι λάμπει

 

και το πνεύμα μας μόνο μια Κοιμωμένη το αγρυπνά

 

πάμε τώρα να ψάξουμε τον αρχιτέκτονα

 

τονε λένε Χαλεπά

 

κρατάει το καλέμι του συντάγματός μας

 

πάμε να τον αναστήσουμε με φωνήεντα θανάτου

 

κείνου του κριαριού που σφάχτηκε μέσα στο κρυφό σχολειό

 

ο θάνατος τα παίρνει τα γράμματα

 

γρήγορα, γρήγορα, αίμα μου σκοτωμένο

 

γιατί θα χρειαστούμε σύντομα,

 

τάφο οικογενειακό


~~~
:σαμψών ρακάς

 
          
Ρα0ύλ ας εξηγηθούμε: «Το μίσος μεταξύ της φωτιάς / και της θαλάσσης γέννησε την πλάση μου / ποια από τις δύο / θα πάρει σύμμαχο τον άνεμο / κρατά την πλάση στη ζωή». Δεν έχουμε άλλο τρόπο. Είμαστε σαν τη δροσιά που πέφτει στον κάμπο κι ἀπέκει την παίρνει ο ήλιος . Για κάμε - για νίκησε τώρα- γιατί είναι η στερνή σου – Αύριο θα μας έχουν πια ανεβασμένους στα μιξκλάουντς ~ θαμμένους σε τούτα τα ανοιξήγητα each other. Ο Ού)τις δέχεται;
(eπανάληψη της ραδιοφωνικής μεταφορας του ιβέντ http://ypokeimeno.com/hmerologio-selida-noymero-tria/ aπόψε λίγο μετά τις έντεκα e΄δώ: http://www.metadeftero.gr/  -Συντονίσου ανάγωγα - Ποιος πόλεμος  ρωτάει αν επιτρέπεται να περάσει; ))  
                                                                                                                                                             
 

Παρασκευή 17 Μαρτίου 2017

[:προς μιαν εμπράγματη ποίηση]

 

[..]

γιατί μόνο εσύ το έμαθες πως

σ’ άφησα να το μάθεις πως

 ο υψωμένος δείκτης του χεριού μου

 ποτέ δε θέλησε να δείξει τόπο

 να γίνει ο ίδιος τόπος προσπαθούσε

 για τούτο πάσχιζε μονάχα

 τόπος προσγείωσης της πεταλούδας, Ερχομέ μου

[..] 


Τ]ου πουλιού ο εγκλεισμός δε νομιμοποιείται πουθενά στο σύμπαν / εκτός από ένα μέρος που αυτοαποκαλείται γη / όμως εσύ / είσαι το μπαλκόνι της γης μου». Δεν υπάρχει πια σκάλα ή συγκυρία  - η συγκυρία τράβηξε τη σκάλα καί μείναμε με την ώρα των προφητών. Χαρτογραφώντας την έρημο της εμπειρίας aπόψε λίγο μετά τις έντεκα ο Ra0ul Penman - διακείμενος «ελαφρώς λοξά προς το σύμπαν» - παρουσιάζει το ιβέντ: http://ypokeimeno.com/kalemi-sta-dontia/ του σαμψών ρακά. Μια κατάθεση προφορικού λόγου η οποία συνδέει τη διάχυτη απόγνωση της πόλης με την απώλεια του κέντρου της. Στην ουσία -κόκκινο φύλλο μέσα στο τόξο-                                                                                                                                                                        (επανάληψη μιας εκπομπής μύησης σε μια υπόθεση παρασκηνίου της προηγούμενης τρίτης -μιας μέρας που η μικρή αλήθεια έφερνε μαζί της την αλήθεια ολόκληρη - e΄δώ:  http://www.metadeftero.gr/)))