Τρίτη 20 Ιουνίου 2017

[:Σχέδια για να μάθω να υπακούω]

 
 

Αυτή

ταξιδεύει στο σώμα της

νιώθει ελευθερία και ασφάλεια

είναι το σπίτι της, το ξέρει.

 

Χρόνια διανυκτερεύει κι αυτός εκεί

και γι΄αυτό δεν ανησυχεί ποτέ

όταν εκείνη φεύγει.

 

Εισπνέουν και εκπνέουν μαζί.

 

Αυτός αγοράζει μικρές παγίδες χρόνου

και τις της δωρίζει.

αιωρούνται και οι δυο πάνω τους

για ώρα.

 

Τι άλλο θέλετε να μάθετε;
 
 
Τετράγωνο υπό κατασκευή, αυτό είναι ο κόσμος. Ο καθένας προσθέτει ό,τι μπορεί. Ο καθένας καταλαβαίνει ό,τι θέλει. Η νέα γενιά κληρονομεί όνειρα και διαψέυσεις. Επαναστάσεις και αποτυχίες. Μπορεί κάποιος να κάνει δώρο στο παιδί του το αλφαβητάρι του κόσμου;
Απόψε λίγο μετά τις έντεκα ένα εξηντάλεπτο –σετ απαντήσεων από θραύματα γραφής της Αλεξάνδρας Πλαστήρα, της Έφης Καλογεροπούλου και του Διονύση Καψάλη στρώνουν με γρασίδι τη κοιλιά του raoul penman ενώ αυτός δοκιμάζει μια πρώτη ζαριά και φέρνει ασσόδυο [:http://1-2.gr/] –  Κυρίες , κύριοι• ΄Εχουμε κερδίσει και δεν το ξέρουμε - e΄δώ: http://www.metadeftero.gr/

Τρίτη 16 Μαΐου 2017

«Το π-eye (3,14…)»


κάποιες φορές συμβαίνει κάπου κάποιος να μιλά κάποια γλώσσα που δεν είναι
δική του, αν μια γλώσσα μπορεί να είναι καποιανού. κάπου κάποιες φορές κάποια γλώσσα είναι πολύ οικεία για να μην είναι ξένη. είναι πολύ ξένη για να μην είναι οικεία. είναι πολύ ξένη για να μην είναι οικεία κάποιες φορές για κάποιον κάπου. aπόψε λίγο μετά τις έντεκα ο ra0ul penman φυλλομετράει το δέκατο έκτο ποιητικό σκεύος ΤΕΦΛΟΝ (και όχι μόνο) αφήνωντας ένα ξεχασμένο ραβασάκι του Νίκου Καρούζου ν΄αποφασίσει τους ποιητές του (:Δήμητρα Κατιώνη, Tomas Sidoli, Ari Banias, Aντωνία Κοσένα). από εδώ μοιάζει απαραίτητο να πω ότι τους παρατηρεί. μοιάζει απαραίτητο: τους. Αυτή η απόσταση μεταξύ μας. Πώς μερικές φορές συρρικνώνεται, μετά μεγαλώνει
όταν αφαιρεθούν τα ρούχα. Εγγύτητα.
Από εδώ μοιάζει απαραίτητο
να πω ότι δεν.
Συμμετέχω ή ανήκω αλλά.
σημειώσεις
έγγραφο
σημειωματάριο
Ctrl  C εκεί
Ctrl  V εδώ
:διάρκεια που έγινε έκταση που ξανάγινε διάρκεια μέσω κάποιου που γράφει κάποιου που διαβάζει που απελευθερώνει ξανά μια στιγμή παγιδευμένη σε μια αβέβαιη διάρκεια.
Άκου, ώρα να σωπάσεις ομορφιά. Σειρά σου κόσμε.


Τρίτη 2 Μαΐου 2017

[:Μουσική ἑνός κόσμου πού εἶναι στή θέση του]

 (φώτο από την προσευχή του ελάχιστου της Όλιας Λαζαρίδου, εκδόσεις http://ypokeimeno.com/kyklofories/)

[υπάρχει κάποιος με μια μνήμη·υπάρχει κάποιος με μια μνήμη κουτσή που αναπολεί συνέχεια· που θυμάται τα πάντα ·που δεν καταφέρνει να ξεχάσει και λέει σε κάποιον «θυμήθηκα μια στιγμή που μαρτυρά τη θλίψη σας»·και κάποιος αναπολεί στιγμές χαράς και λέει «ξαναθυμήθηκα μοτίβα χαράς που αναχαιτίζουν την κακία σας»·aπόψε λίγο μετά τις έντεκα με τους Ζήσιμο Λορεντζάτο, Νίκο Παναγιωτόπουλο, Σαμσών Ρακά,  Όλια Λαζαρίδου και Tomas Sidoli  ο ρα0ύλ πένμαν θα αναζητήσει το «Χαμένο Κέντρο» ·και θα το βρει σε μέρα χωρίς σκιά· πάνω στο κόσκινο της άνοιξης · σΤο τρίτο φεγγάρι της χρονιάς ~e΄δώ: http://www.metadeftero.gr/]
 

Κυριακή 30 Απριλίου 2017

[:Αναζητώντας Το Χαμένο Κέντρο]

 


«Η τέχνη πρέπει να βαφτιστεί στα νερά της μεταφυσικ ή ς πίστης»

                                   Ζ ήσιμος Λορεντζάτος

 
 
 
:έπρεπε να ανοίξω τη μελανιά και να αφήσω το αίματα να βγουν για να τους τα δείξω
 
 πλάι στήν πηγή που νάβλυζε

γωνία «μηδενισμο» και «ταξίματος» ( ργασία ς  προσευχή)

μέσα στό πνευματικό μαγαζί μου

καθόμουν μόνος μέ τά κλειδιά τς πομονς καί συνομιλοσα μέ

           τό χρόνο

μετά πό λεπτό πνο ξύπνησα μέ μέτρια μνήμη θεο στήν ρημο

          τς σημασίας

νας πελάτης εχε μπε καί μέ ρώτησε:

«μήπως χεις τόν λληνικό τροχό πού χασε τίς κτίνες του;

ψάχνω γιά τό κέντρο που ναδιπλώθηκε τό τιγκίλι τς ρόδας»


Δέν τον καρδιά μας καμένη ες μάς ;

 
  :αυτοκηδεία η λέξη που έψαχνα

 
 

σωτερικό σταυροδρόμι τεθλιμμένη στράτα που φέρνει ες τήν

       ζωήν) –

Μουσική νός κόσμου πού εναι στή θέση του –

 
  :ηαπορρόφηση στο θέμα της αγάπης οδηγεί σε έκσταση

 



[Αναζητώντας το «Χαμένο Κέντρο» με τους Ζήσιμο Λορεντζάτο, Νίκο Παναγιωτόπουλο, Σαμσών Ρακά, Ρα0ύλ Πένμαν και  Daniel Hamm - in conversation· Και το πλάσμα αυτό το ονομάζω «Ούτις»Διαβάστε Περισσότερα . ]

 

 

Τρίτη 25 Απριλίου 2017

[:Μια σπουδή στην υποψία]


 
Ζούμε απ΄το μέλλον τη σύγχρονη υπερένταση της ιστορίας
-η ελπίδα μου σώπασε ω Ωνάσειο-
δίχως θέαση ο Ούτις λιμοκτονεί μα η ώρα του θά ΄ρθει
ωσάν ορμητική βλάβη της αντικειμενικότητας
Χρήσιμο αναβλύζει απ΄το άχρηστο:
Το χειροποίητο λεξιλόγιο της Συνταραχτικής
 
 
(σκόρπιοι στίχοι του Νίκου Καρούζου που πρόλαβα να πειράξω μέσα στο πορτ -μπαγκάζ του ρενώ  τη προηγούμενη κυριακή με το φακό στα δόντια και μια τζούρα αγκάμπεν παρακάτω μπας και συνεννοηθούμε καλύτερα)
Οι νεωτερικές κοινωνίες μας, οι οποίες ισχυρίζονται ότι είναι εκκοσμικευμένες, στην πραγματικότητα ορίζονται  αντιθέτως από εκκοσμικευμένες θεολογικές αντιλήψεις, οι οποίες είναι πολύ πιο ισχυρές καθώς δεν συνειδητοποιούμε την ύπαρξή τους. Ποτέ δεν θα συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει σήμερα αν δεν καταλάβουμε ότι ο καπιταλισμός,  στην πραγματικότητα, είναι μια θρησκεία.  Και όπως έχει πει ο Βάλτερ Μπένγιαμιν, είναι η σκληρότερη από όλες τις θρησκείες, διότι δεν επιτρέπει την εξιλέωση... Ας πάρουμε τη λέξη «πίστη». Συνήθως ανήκει στη θρησκευτική σφαίρα. Ο ελληνικός όρος αντιστοιχεί στη βιβλική έννοια της πίστεως. Ένας ιστορικός της θρησκείας που προσπαθούσε να καταλάβει το νόημα της λέξης, μια μέρα περπατώντας στην Αθήνα είδε ξαφνικά μια επιγραφή που έλεγε «Τράπεζα Πίστεως». Μπήκε στο κτίριο και κατάλαβε ότι επρόκειτο για τράπεζα. Ήταν αρκετά διαφωτιστικό γεγονός. Eπανάληψη της εκπομπής #3 [Στάση Στέγη Ιδρύματος Ωνάση] του ιβέντ http://ypokeimeno.com/kalemi-sta-dontia/ του σαμσών ρακά –  λίγο μετά τις 23:00 εδώ: http://www.metadeftero.gr/

Πέμπτη 13 Απριλίου 2017

[:τριάντα αργύρια - Not]Get]



«Για να κάνεις σάλτσα λαγού, χρειάζεται ένας λαγός, για να πιστέψεις στο Θεό, χρειάζεται ένας Θεός»
                                                                                                 
Κάποιος πετάει μια βρυσιά ανάμεσα στη σαρκική και στην πνευ-

          ματική ζωή του

και αυτοκτονεί –

Ορφικό μεταίχμιο –

είναι το φιλί του Ιούδα

μια συγχορδία εχθρικής φιλίας –

από εδώ διαβαίνεις ουσιαστικά στις χώρες και στα πολιτεύματα

               του οίκτου

για τη σοφία αυτού του κόσμου που την εμώρανε ο θεός

εδώ ανήκουν οι τέχνες (τρέφω γι΄αυτές κακία πουλιού)

το αληθινό τους τιμάριο είναι περιοχή αγειτόνευτη

και είνα άρτια διατυπωμένο ότι στη φυλακή τους βασιλεύει

ένα χριστιανικό αντίο στη μεγαλοπρέπεια και στην ίδια τους τη

            ματαιοδοξία –

οι σπουδαίοι δεσμώτες τους

το ανήμερο αντάρτικο έχει ισόβιο συνομιλητή

τη δική του βούληση για πόνο

«γιατί μόνο η δική σου βούληση για τη λέξη που είπαμε»

(μου εξηγούσε η γνωριμιά μου ο δεσμώτης ) «σε κάνει συνδημιουργό»

και να φυλάγεσαι σε τούτα τα λημέρια όπου «όλα είναι χρόνος και

            πόνος και δήθεν εαυτός»

κι αν γνωρίσεις τη δαιμόνισσα: την τέχνη χωρίς κληρονόμο

μη την μεταδώσεις στην τύχη –

Τώρα κοιτάχτε φώναξε ο δεσμώτης

έρχεται προς εμένα: το τέλος του απλού ο πόνος του κόσμου –
...  ...  ...  ... ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ... ..

Παρεμπιπτόντως, επιτρέψτε μου να σας ενοχλήσω με μια ερώτηση, πόσο μάλλον που τώρα, νομίζω, έχω απόλυτο δικαίωμα  γι΄αυτό. Πείτε μου, ο δικός σας λαγός έχει πιαστεί ή ακόμα τρέχει;
...  ...  ...  ... ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ... ..

[Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι -Oι Δαιμονισμένοι, Νίκος Παναγιωτόπουλος -Σύσσημον]
 
Ένα ποστ για τη Μεγάλη Πέμπτη που συμπληρώνει κατά κάποιο τρόπο την εκπομπή #3 για το http://ypokeimeno.com/kalemi-sta-dontia/ [:Σε ποιον ανήκει ο Καβάφης] της Μεγάλης Τρίτης. Παρεμπιπτόντως, επιτρέψτε μου να σας ενοχλήσω με μια ερώτηση, πόσο μάλλον που τώρα, νομίζω, έχω απόλυτο δικαίωμα γι΄αυτό. Πείτε μου, ο δικός σας λαγός έχει πιαστεί ή ακόμα τρέχει;

Τρίτη 11 Απριλίου 2017

[:Ο Καβάφης ανήκει στα μοναστήρια του]

 


0111

Σολωμός, Κάλβος, Καβάφης, Αναγνώστης· (οι

4 μεγάλοι μας ποιητές που δεν ήξεραν ελληνικά

~
Πόλεμος ξέσπασε για το πού ανήκει ο Καβάφης. Σε μας φωνάζουν οι ερευνητές! Σε μας -φωνάζει η Στέγη! Σε μας -φωνάζουν οι Καβαφιστές! Σε μας φωνάζουν οι Cavafistas! Σε μας -φωνάζει το Άθενς Ριβιού οφ Μπουκς! Σε μένα- φωνάζει ο Gutenberg!

 Χάσατε όλοι αγάπες μου –

Ο Καβάφης ανήκει στα μοναστήρια του.

Κι αυτό γιατί υπάρχει ίσως μέσα στην ποίηση του κάτι το μη-αναγνώσιμο (για το οποίο, η ανάγνωση δεν είναι ο ακριβής χώρος.) Κι εδώ είναι που συναντάμε το δεύτερο Καβάφη. Η ενέργεια η οποία επιτρέπει να συλλάβουμε αυτόν τον Καβάφη (και την «κατηγορία» την οποία εγκαινιάζει) δεν μπορεί πια να είναι ούτε η ανάγνωση, ούτε η απαγγελία, αλλά η θέαση.


Μήπως αυτό σημαίνει ότι όποιος καταλαμβάνει την κενή θέση του Yποκειμένου είναι προορισμένος να μείνει για πάντα στη σκιά, ότι ο δράστης πρέπει να χαθεί εντελώς και να καταλήξει στο ανώνυμο μουρμουρητό του «τι μας νοιάζει ποιος μιλά;».  Στο έργο του αιρετικού αλεξανδρινού αλλά και -ω τι σύμπτωσις - στον πιο σπουδαίο ίσως στίχο εκείνου του άλλου (;) αιρετικού, του γάλλου ποιητή Αρθούρου Ρεμπώ [:Εγώ είναι ένας άλλος] αυτή η δυσκολία έρχεται θεματικά στο φως, μέσα στο οποίο η σκοτεινιά του Υποκειμένου εμφανίζεται για μια στιγμή σε όλο της το μεγαλείο. Δεν είναι –όπως θα ήθελε η παθητική έμφαση μιας συγκεκριμένου τύπου ιστορίας- τα βιογραφικά συμβάντα προσωπικών ιστοριών, αλλά η φωτεινή σκιά μιας άλλης ιστορίας• όχι η μνήμη μιας καταπιεσμένης ύπαρξης αλλά η βουβή φλόγα ενός αμνημόνευτου ήθους• δεν είναι το πρόσωπο ενός υποκειμένου, αλλά η διάζευξη μεταξύ του έμβιου και ομιλούντος όντος που σημαδεύει την κενή θέση. Διότι εδώ μια ζωή υφίσταται μονάχα βάση της ατιμίας στην οποία υπέπεσε και ένα όνομα ζει μονάχα μέσω της ντροπής που το καλύπτει, κάτι, σε αυτή την ντροπή, καταθέτει γι΄αυτά, πέρα από κάθε βιογραφία.

Tο να γράφει κανείς ποίηση σημαίνει, τουλάχιστον ως τάση, να δώσει για να δουν · όχι να δώσει για να διαβάσουν αλλά να δώσει για να σκηνοθετήσουν: ο σύγχρονος χώρος της ποίησης δεν είναι η βιβλιοθήκη ούτε τα αρχεία αλλά η νοερή σκηνή όπου οι επιμέρους αναγνώσεις ξετυλίγονται, μέσα από μια εκθαμβωτική εικονοποιία, από τη μία ποιητική πηγή στην άλλη: εμείς είμαστε εκείνοι που εκφέρουμε τον ποιητικό λόγο, είν΄αλήθεια, ακόμη και κατ΄εξουσιοδότησιν. Μπορούμε όμως να φανταστούμε ότι –αργότερα; - η ποίηση θα είναι αποκλειστικά ένα συμβάν, από το οποίο τίποτα, κανένα όνειρο και κανένα προϊόν φαντασίας, με μια λέξη καμιά «ψυχή», δεν θα «υπερχειλούσε», και όπου όλο το ποιητικό «εκφέρειν» θα το απορροφούσε μία «φανέρωση» χωρίς κατάλοιπα.

Aυτή την ουτοπία ένας ορισμένος Καβάφης, ο οποίος δεν απαγγέλεται, μας μαθαίνει να τη διατυπώνουμε –και, μέσα απ΄αυτήν, είναι δυνατόν να τον προαισθανθούμε σαν ένα ποιητή του μέλλοντος.
~
(Ο Ρα0ύλ διαβάζει στον 0ύτις θραύσματα από Ευγένιο Αρανίτση και Giorgio Agamben - σε Καβαφικό Αμόκ)
 
Η ορθόδοξη εκκλησία τη Μεγάλη Τρίτη, «τιμά» δύο γεγονότα: πρώτον, τη δριμύτατη καταγγελία του Ιησού κατά των θρησκευτικών αρχηγών του Ισραήλ, η οποία μνημονεύεται μέσα από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου (22, 15- 23, 39): τα πολλά «ουαί» για την τυφλή και υποκριτική θρησκεία αυτών οι οποίοι νομίζουν ότι είναι αρχηγοί των ανθρώπων και το φως του κόσμου, αλλά στην ουσία «κλείουν την Βασιλείαν των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων...» αλλά και τη γνωστή παραβολή των δέκα Παρθένων (Ματθαίου. 25,1-13). Στην Ακολουθία των Προηγιασμένων Δώρων συνεχίζεται η ανάγνωση από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου στα κεφάλαια 24 (36) 24 και 26 (2). Και εδώ πάλι γίνεται λόγος για τα Έσχατα, για το Τέλος. Απόψε λίγο μετά τις έντεκα εδώ: http://www.metadeftero.gr/  ανταπόκριση της ακολουθίας http://ypokeimeno.com/kalemi-sta-dontia/Tις  παραβολές που χαρακτηρίζονται «παραβολές των Εσχάτων» θα ψάλλουν –για σας -οι σχιζο-μητροπολιτάνοι μοναχοί Samson Rakas και Raoul Penman. Γιατί ναι αγάπες μου -φτάσαμε στο τέρμα. Αυτό είναι όλο. θα τον θυμόμαστε αυτό τον πλανήτη. Ας περάσουμε τώρα στα σοβαρά ζητήματα:- Σε ποιον ανήκει ο Καβάφης;

Τρίτη 28 Μαρτίου 2017

[Με Tο Kαλέμι Στα Δόντια - εκπομπή #2: Η Ανάληψη Ευθύνης]




Μ΄ένα παλιό ρενώ του ΄13 κι μ΄ ένα καλέμι στα δόντια ο Σαμσών Ρακάς κι ο Ρα0ύλ Πένμαν, θα ευχηθούν απόψε λίγο μετά τις έντεκα για ένα στίχο που θα τους επέτρεπε να διακρίνουν «τα μάτια του χάους πίσω από το πέπλο της τάξης», ένα τελετουργικό πανικό, ένα κερί αναμμένο και απ΄τις δύο άκρες.

Υπό αυτήν την έννοια πρέπει να κάνουμε τη διάκριση μεταξύ εκκοσμίκευσης και βεβήλωσης -όπως μας την εξηγεί ο Giorgio Agamben:

~
Η εκκοσμίκευση είναι μια μορφή απώθησης, που αφήνει άθικτες τις δυνάμεις, τις οποίες περιορίζεται να μετατοπίζει από τον ένα τόπο στον άλλο. Έτσι η πολιτική εκκοσμίκευση των θεολογικών εννοιών (η υπέρβαση του Θεού ως παράδειγμα της κυρίαρχης εξουσίας) δεν κάνει τίποτα άλλο από το να μετατρέπει την ουράνια κυριαρχία σε επίγεια μοναρχία, αλλά αφήνει άθικτη την κυριαρχία.

Αντιθέτως, η βεβήλωση συνεπάγεται μία εξουδετέρωση εκείνου (του πράγματος, του προσώπου ή του χώρου) που βεβηλώνει. Από τη στιγμή που θα βεβηλωθεί, ό,τι ήταν μη διαθέσιμο και διαχωρισμένο απολλύει την αύρα του και αποδίδεται εκ νέου στη χρήση. Αμφότερες είναι πολιτικές πράξεις: αλλά η πρώτη σχετίζεται με την άσκηση της εξουσίας, την οποία εγγυάται επαναφέροντας τη σ΄ένα ιερό μοντέλο· η δεύτερη απενεργοποιεί τους μηχανισμούς της εξουσίας και επιστρέφει στην κοινή χρήση τους χώρους που η εξουσία είχε κατασχέσει.

~
Η περίπτωση Μιστράλ  είναι μία τέτοια . Ο κύριος αυτός που λέγεται Φρειδερίκος Μιστράλ (1830-1914) είναι ένας από τους σημαντικότερους γάλλους ποιητές, με σημαντική λογοτεχνική δράση στο πεδίο της προβηγκιανής γλώσσας και εμπνευστής του λογοτεχνικού κινήματος των φελιμπρίζ. Αν δε το πιστεύετε δείτε ποιος έλαβε το βραβείο Νόμπελ το 1904. Κι όμως η επιγραφή στην προτομή της Αγίας Ελεούσας γράφει πως ήτανε απλά φιλέλλην. Κι αυτό γιατί έγραψε ένα ρομαντικό ποίημα για την Ελλάδα που το μετέφρασε ο Παλαμάς και το καπηλεύονται συχνά οι εθνικιστές μέχρι σήμερα, και προσωπικά ο Νίκος Μιχαλολιάκος. Κι όμως κατά βάση είναι ένας ποιητής λυρικός, άγνωστος στο ελληνικό κοινό και δεν τους τον χαρίζουμε

:η επαναπόδοση της Ποίησης στην καθαρά βέβηλη έφεσή της συνιστά ένα πολιτικό καθήκον ~ απόψε λίγο μετά τις έντεκα στο μεταδεύτερο ο Ρα0ύλ Πένμαν και ο Σαμσών Ρακάς αναλαμβάνουν την ευθύνη ~
 
    
 
 
 

Τρίτη 21 Μαρτίου 2017

[:ένα δέντρο δεν υπάκουσε στον άνεμο]


~~~

τι είναι αυτό που μας χωρίζει, φορεσιά μου Κουλουριώτικη;

μια ακτογραμμή

ένας συνοριοφύλακας;

μία ήπειρος;

όχι

ένα δέντρο μας φράζει το βλέμμα

μια χαρουπιά που δε θέλει να είναι

λίγο πιο πάνω «από το έρμο χωράφι εκεί στη Σαλαμίνα»

και δε θέλει να είναι

γιατί φέρει το στίγμα της γερμανικής κατοχής

που τόσες χαρουπόπιτες πικρίζανε τα χείλη πεινασμένων

κι οι βίσονες στραβοκατάπιναν

και τα φυτίλια ψήλωναν

κι η γη ρουθούνιζε στα ρήγματα

 

σάμπως φύτρωσε και τίποτε τη βαρυχειμωνιά του έτους 1941

στην ελληνική γη;

μόνο αυτή η χαρουπιά που δε θέλει να είναι

όμως πως γίνεται κάτι που δε θέλει να είναι

να χωρίζει τόσο βίαια την υπόσταση των άλλων;

 

κοίτα πώς περηφανεύονται για τη δουλειά τους

τα τζαμωτά χωρίσματα

στα μπαλκόνια των αθηναϊκών πολυκατοικίων

 

δήμιοι στα νεοκλασσικά

τίμιοι στα υπόγεια

αντιλαμβάνεσαι το ανάποδο δέντρο;

 

ο μαέστρος της καμεράτας όταν ερωτεύεται

ακούει κλαίγοντας Ρίτα Σακελλαρίου

αντιλαμβάνεσαι το ανάποδο δέντρο;

μπάσανε τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη σε κωλόμπαρο

για να σπάσουνε πλάκα

 

είπα πλησίασε, Μαρτύριο της δίψας μου

πες πως μ' αγαπάς ή χάσου από μπροστά μου

πες πως με ποθείς ειδάλλως κοίτα πάνω

να σε πνίξω τώρα στον κολπίσκο της παλάμης μου

 

αν βέβαια σε είχα κοντά μου

γιατί σε ακούω μια χαρά

μα δε βλέπω τη μορφή σου

η Κρήτη είσαι;

 

μπορείς και μπαίνεις στα ρουθούνια μου

είσαι τ' αεράκι που στρέφει τον κόρφο της κυπάρισσου

μα δε βλέπω τη μορφή σου

η Αρκαδία είσαι;

 

γλείφω τα χείλια μου και γεύομαι το αλάτι

με τσούζουν οι πληγές παντόκορφα

μα το κύμα δε μου απαντάει

πες μου,

είσαι η θέα απ' το Σούνιο;

 

οσμίζομαι το άρωμα που αφήνουν τα φτερά σου πίσω

σ' έχω δει να τα βουτάς σε δακρέλαιο πριν απ' τον ύπνο

μα δεν τηράω τώρα τη μορφή σου

που γκεζεράς;

μήπως κρύβεσαι στον Υμηττό;

 

αχ και να ξερα σε ποια χίμαιρα να χυμήξω

γιατί με τιμωράς

φοβάμαι μη σε χάσω χωρίς να σ' έχω καν

έχω τρελαθεί;

τι γουέστερν με οπλοαπαγόρευση είναι ετούτο;

δε βοηθάει και η ζέστη σε τούτο τον αλλόκοσμο

και πόσο με αηδιάζει ο ιδρωμένος ίσκιος του θεού

 

μη μ' ακουμπάς

φύγε από δίπλα μου

έχε με ανάγκη σε εκπλιπαρώ

δε θέλω να σε δω

θέλω να σε κοιτάξω

 

όταν σε κοιτάζω

όλα τα δέντρα ψηλώνουν ένα πόντο

καταλαβαίνεις;

 

είπα πλησίασε κι απάντησέ μου

πες μου έστω πέθανες

πως ρίχτηκες απ' την ταράτσα του ιδρύματος Ωνάση

πως οι καμπάνες που χτυπούν στο Λουμπαρδιάρη τώρα

είναι για το δικό σου το κουφάρι

θα σε πάρει ο διάολος άμα πεθάνεις

 

είπα πλησίασε, Εθνοσυνέλευση των άστρων μου

και εκθρόνισε για τα καλά από το μυαλό

τον προσωπικό σου θάνατο

να τα ξεχάσεις τα ψηλά βουνά

αφού τώρα έγινε κι ας το παραδεχτούμε

θα καταστραφούμε και οι δυο σε τούτο το each other

 

οι εαυτοί μας συγχωνεύτηκαν σαν τάφο μες τον τάφο

μη με ρωτάς γιατί, κωμόπολη Ασώματη

το μόνο που κατέχω πως

σε τούτο το each other θα μας θάψουνε μαζί

 

εγώ κι εσύ

συγκροτούμε νέο πολίτευμα στη χώρα των νεκρών

 

 

γιατί η αγάπη μας μόνο με θάνατο αποδεικνύεται

 

και το χάδι μας μόνο στην ασφυξία ζει

 

και το βλέμμα μας μόνο στο σκοτάδι λάμπει

 

και το πνεύμα μας μόνο μια Κοιμωμένη το αγρυπνά

 

πάμε τώρα να ψάξουμε τον αρχιτέκτονα

 

τονε λένε Χαλεπά

 

κρατάει το καλέμι του συντάγματός μας

 

πάμε να τον αναστήσουμε με φωνήεντα θανάτου

 

κείνου του κριαριού που σφάχτηκε μέσα στο κρυφό σχολειό

 

ο θάνατος τα παίρνει τα γράμματα

 

γρήγορα, γρήγορα, αίμα μου σκοτωμένο

 

γιατί θα χρειαστούμε σύντομα,

 

τάφο οικογενειακό


~~~
:σαμψών ρακάς

 
          
Ρα0ύλ ας εξηγηθούμε: «Το μίσος μεταξύ της φωτιάς / και της θαλάσσης γέννησε την πλάση μου / ποια από τις δύο / θα πάρει σύμμαχο τον άνεμο / κρατά την πλάση στη ζωή». Δεν έχουμε άλλο τρόπο. Είμαστε σαν τη δροσιά που πέφτει στον κάμπο κι ἀπέκει την παίρνει ο ήλιος . Για κάμε - για νίκησε τώρα- γιατί είναι η στερνή σου – Αύριο θα μας έχουν πια ανεβασμένους στα μιξκλάουντς ~ θαμμένους σε τούτα τα ανοιξήγητα each other. Ο Ού)τις δέχεται;
(eπανάληψη της ραδιοφωνικής μεταφορας του ιβέντ http://ypokeimeno.com/hmerologio-selida-noymero-tria/ aπόψε λίγο μετά τις έντεκα e΄δώ: http://www.metadeftero.gr/  -Συντονίσου ανάγωγα - Ποιος πόλεμος  ρωτάει αν επιτρέπεται να περάσει; ))