[ ο δειλιέν·]

Τη στιγμή που η πόρτα κλείνει απ΄έξω, το σπίτι  γίνεται ένα όνειρο.

Τη στιγμή που η πόρτα κλείνει από μέσα, γίνεται μια φυλακή. Έχεις ήδη πια περιπλανηθεί σ΄ένα σύμπαν θεμελιωμένο στον υλισμό της αμηχανίας, και οι αμήχανοι δε ρωτάνε.

Κουρνιάζουν μέσα στο βαθύ ντεκολτέ της ποίησης, χάνονται, ρεμβάζουν, σπουδάζουν θραύσματα.

Άλλοτε σαν γκαζοτενεκές κι άλλοτε σαν το περπάτημα της τίγρης στις εκτάσεις, εσύ συνεχίζεις να κουβαλάς τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ξένου, να παριστάνεις τον ξένο, να υιοθετείς το σχήμα του ξένου, να «παίζεις» τον ξένο που δεν είσαι.

Ό,τι ήταν  στερεό εξαερώνεται , ό,τι ήταν ιερό βεβηλώνεται. Το σπίτι που νοσταλγείς, δεν είναι απο΄εκείνα τα πραγματικά κτίσματα από τούβλο και κονίαμα, από ξύλο ή πέτρα.

Απ΄τον φλοιό του προς το βάθος, από τα έξω προς τα μέσα, ο ένοπλος πόλεμος ή η τελική μάχη, πρέπει να λάβει χώρα κάπου εδώ, μέσα στην επικίνδυνη ερώτηση που διατυπώνει o Σαμψών Ρακάς στα αμπερλουδαχαμίν του (  http://ypokeimeno.blogspot.gr/ ), στην κομψή αυτή αγωνία να εντοπίστεί η πηγή της έλξεως, το διαφεύγον σημαινόμενο, το προς τα πού δείχνουν στ΄αλήθεια τα θεία βλέφαρα της περιβόητης  χαρμολύπης.

Ο πόλεμος στο ένδον του λόγου, το ερώτημα του ξένου, το διττό ερώτημα, η λογομαχία του πατέρα και του πατροκτόνου. Εδώ ταυτότητα σημαίνει να αρνείσαι να είσαι αυτό που οι άλλοι θέλουνε να είσαι. Είσαι ο δειλιέν· η αλήθεια δηλαδή μιας ύπαρξης που δεν-είναι-εδώ ακόμη, που είναι ένα καθήκον, μια αποστολή, μια ευθύνη. Εκεί που κάθε μεγάλη ποίηση πρέπει ν΄απευθύνεται. Θα ΄λεγες  με σιγαστήρα, θα΄λεγες με μουσουλμάνικο γαλάζιο. Eλευθερία είναι ο άρτιος πόνος, το αυτοδίδακτο σκοτάδι·

και, όχι• σκληρός, είναι κάποιος που δεν είχε το θάρρος να είναι δειλός _

(O raoulpenman  έχει τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ξένου, παριστάνει τον ξένο, υιοθετεί το σχήμα του ξένου, «παίζει» τον ξένο που δεν είναι. Έχει ήδη πια περιπλανηθεί σ΄ένα σύμπαν θεμελιωμένο στον υλισμό της αμηχανίας, και οι αμήχανοι δε ρωτάνε. Χάνονται, ρεμβάζουν, σπουδάζουν θραύσματα και συνεχίζουν να ψάχνουν την πηγή της έλξεως, το διαφεύγον σημαινόμενο, το προς τα πού δείχνουν στ΄αλήθεια τα θεία βλέφαρα της περιβόητης  χαρμολύπης. Aπόψε λίγο μετά τις έντεκα ο Ραούλ τινάζει το τσουλούφι του ψηλά και τετραγωνίζει επιτέλους τον κύκλο. e΄δώ : http://www.metadeftero.gr/)
 

[Αδειάζουμε τα πάντα στην πανσέληνο]

Ποια είναι η πλατεία αμερικής, γιατί υπάρχει, ποιος την ελέγχει;  Στη πλατεία

αμερικής γεννιούνται οι πεθαμένοι και μεγαλώνουν διαπρέποντας στη στεριά.

Εκεί μαθαίνουν πώς να ξεχνάνε λέξεις, όμορφες λέξεις όπως «κύμα», «είσοδος»,

«άγκυρα», «ενοχή», «αμμουδιές».

Κι όλοι μιλάνε μιαν άλλη γλώσσα και κάποιοι από αυτούς περπατούν με παντόφλες στην

κυψέλη στις δώδεκα το βράδυ και είναι πολύ γαμώ μαύροι και μαύρες να περπατούν στο δρόμο

της κυψέλης με παντόφλες στις δώδεκα το βράδυ, γιατί, ναι

αγαπημένο μου  http://toportatif.blogspot.gr/ ,  

πατρίδα σου είναι εκεί που περπατάς με παντόφλες στις δώδεκα το βράδυ.

Γιατί τι άλλο είναι η μνήμη, αν όχι μια ευκαιρία για να ξεχνάμε; 

Όπου υπάρχει προσφορά, εκεί υπάρχει και ζήτηση, και στη πλατεία αυτή οι μελλοθάνατοι

προσφέρονταν αφειδώς. Η αγωνία της προσφοράς ονομάζει, δεν ονομάζεται• η ανήσυχη θάλασσα που

 τους ξέβρασε γνώριζε πως το βάρος της απώλειας σημαδεύει, ως απώλεια βάρους, οτιδήποτε

ανεβαίνει στην επιφάνεια·

τι είν' η θάλασσα, γιατί υπάρχει, πώς διαιωνίζεται, ποιος την ελέγχει;

θάλασσα είναι η σκηνή του εγκλήματος: ό,τι λείπει απ' τα υπάρχοντα του νεκρού δηλώνεται διά

των λέξεων και κάπως έτσι αναπτύσσεται η γλώσσα του αμπερλουδαχαμίν _

κάτι σαν λάμπα θυέλλης αναμμένη μεσημεριάτικα.

έπειτα ο θάνατος θ' ανατραφεί με τραγούδια, θα μεγαλώσει με λέξεις, θα παντρευτεί και ο ίδιος·

θα 'μαστε όλοι προσκεκλημένοι στον γάμο φορώντας μαύρα.

«κύμα», «είσοδος», «μεσημέρι», «πατέρας», «αμμουδιές.»

 

Μέσα υπάρχει το Όχι· έξω κοχλάζει το Ναι.

 

Να ξεμελαγχολήσεις:

η πλατεία αμερικής είν' ένας κόσμος όπου η γλώσσα περιττεύει_

 

 

(Μέσα υπάρχει το Όχι• έξω κοχλάζει το Ναι· η εμπιστοσύνη προς την Τέλεια Φράση δεν κερδίζεται, παραχωρείται: αν κερδιζόταν δεν θα ήταν εμπιστοσύνη. Ξεκινώντας απ΄οπουδήποτε, ο raoulpenman aπόψε θα καταλήξει σ΄Αυτήν· να τη θυμάσαι, διαβάτη, και να προσεύχεσαι · aπόψε λίγο μετά τις έντεκα η γλυκύτητα είν' ένας κόσμος όπου η γλώσσα περιττεύει.e΄δώ: http://www.metadeftero.gr/

[ η Ιστορία φυσικά...]



 

 2008

Ο Παναγιώτης είναι βοηθός λογιστή. Δεν έχει κάποιο πτυχίο αλλά το αφεντικό, ο Γιώργος, που είναι "καλός άνθρωπος" τον εμπιστεύτηκε και σιγά σιγά την έμαθε τη δουλειά. Ο Παναγιώτης δεν είναι αυτό που λέμε ο πάτος της εργατικής τάξης. Βασικά αν τον ρωτήσεις, θα σου πει πως δεν είναι "εργατική τάξη" καθόλου. Με τον Γιώργο είναι μια οικογένεια, συνεργάτες. Αφεντικά έχουν μόνο οι σκύλοι. Ο Παναγιώτης δουλεύει μαζί με τη Δήμητρα, τη γραμματέα, κι ένα παιδί/ παπί. Ο Παναγιώτης πιστεύει ότι με τη δουλειά πας μπροστά· η Δήμητρα είναι ενθουσιασμένη με το facebook· το παιδί μετά τη δουλειά, πίνει μπάφους.

 

2011

Τα νούμερα το δείχνανε καθαρά. Η δουλειά πήγαινε όλο και πιο άσχημα· οι πελάτες λιγότεροι· κι αυτοί πλήρωναν όλο και πιο σπάνια. Όλοι οι όροφοι της επιχείρησης έπρεπε να κάνουν περικοπές. Ο Παναγιώτης τα είπε με το αφεντικό· του πρότεινε να διώξει τη Δήμητρα που δεν έκανε καλά τη δουλειά της, και να πάρουν "Αλβανό", αντί για το παιδί, που θα του έρθει φθηνότερα. Ο Γιώργος, τελικά, έδιωξε, τη Δήμητρα και το παιδί, γιατί ο Παναγιώτης, που είναι σκυλί στη δουλειά, αν δουλεύει δεκάωρο τα βγάζει πέρα και μόνος του. Ο μισθός κόπηκε, αλλά τώρα με το δεκάωρο και τις υπερωρίες δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά για τον Παναγιώτη. Αργότερα το κράτος τούς έστειλε και Voucherάδες για να βοηθάνε. Η άνεργη πλέον Δήμητρα, έκοψε για κάποιο δίάστημα τη θέρμανση, έτρωγε κάθε μέρα όσπρια κι όποτε έβρισκε έκανε κανένα μεροκάματο. Το παιδί στην αρχή σπάστηκε, αλλά μετά πήρε φθηνότερους μπάφους. Βρήκε και δουλειά ντελίβερι· μαύρα.

 

2015

Ο Παναγιώτης ψήφισε ΑΝΕΛ, ο Γιώργος ΣΥΡΙΖΑ. Κι οι δυο συμφώνησαν ότι "οι αλήτες οι Γερμανοί θέλουν να μας καταστρέψουν". Ο Γιώργος πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ξανάφερε την ελπίδα στον ελληνικό λαό. Ξέρει, βέβαια, ότι ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίσει νόμο για την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ ο υπάλληλός του, ο Παναγιώτης, θα συνεχίσει να δουλεύει για 400 ευρώ "ώσπου να πέσει χρήμα στην αγορά και ξανανέβουν οι δουλειές, βρε παιδί μου". Κι ο Πάναγιώτης το ξέρει...

 

Και μια ανακεφαλαίωση γι' αυτούς που δεν τα πάνε καλά με τα παραμύθια: Όταν έσκασε η κρίση, η εργατική τάξη της Ελλάδας αδυνατούσε να καταλάβει ακόμη και τα στοιχειώδη. Οι οργανώσεις της ήταν ανύπαρκτες κι ηττημένες, ενώ η αξιοπρέπειά της είχε πάρει ηθελημένα την κατιούσα. Το μόνο που κράταγε τους μισθούς στη θέση τους, ήταν οι νόμοι του κράτους. Κανένας νόμος δεν έριξε τους μισθούς το 2010, απλώς αποσύρθηκε η νομική προστασία τους. Αυτό δεν είναι το ίδιο πράγμα. Την άλλη μέρα έπρεπε όλα τα αφεντικά σε όλες τις δουλειές να πάνε να αναμετρηθούν με τους εργάτες τους και να τους ανακοινώσουν , αυτά τα ίδια τα αφεντικά, πρόσωπο με πρόσωπο, μείωση 30%. Και το κατάφεραν με ελάχιστες αντιστάσεις. Γιατί οι εργάτες στην Ελλάδα δεν μισούσαν τα αφεντικά τους. Μέχρι λοιπόν να ανακαλύψουν ξανά το ταξικό μίσος, οι μισθοί δεν θα ξανανέβουν. Ό,τι κι αν ψηφίζουν... 

 

https://autonomia71.wordpress.com/ii-%CE%BC%CE%B9%CE%B3%CE%B1%CE%B4%CE%B1/

 

 

( Όχι αστείες επιφάνειες. Όχι στιλπνότητες του αέρα. Ούτε τσίρκο των στεναγμών αλλά ο αέρας μαχόμενος. Που σημαίνει προοδεύω στον πόνο. Μια τέτοια πρόοδος η φετινή πρώτη του μάη. Κενταυρική. Μισή είναι, μισή δεν είναι. Μα, εάν είναι χρήσιμη αυτή η εποχή, είναι ακριβώς επειδή μας αχρηστεύει. Οι κήποι αθόρυβα ετοιμάζουν ένα ποδόγυρο που τον φοράει ο ουρανός και πλησιάζει_ aπόψε το περίστροφο του raoulpenman εκπυρσοκροτεί λαλήματα ψηλά στον αέρα. Κασκόλ, γραβάτα, ψέματα, όλα θα ραντιστούν από λουλούδι κόκκινο. λίγο μετά τις έντεκα e΄δώ: http://www.metadeftero.gr/