Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2015

[Άξιον εστί το διακύβευμα]



«Δεκέμβρης και δεν έσπειρες, λίγο σιτάρι θα΄χεις», λέει η παροιμία κι εσύ κεράκι μου κλαις_Γιατί είναι χειμώνας. Γιατί είσαι πρίγκηπας που καίγεσαι σαν ουρανός και σα κίνηση από δω μέχρι τον εαυτό σου_ Ένας ποιητής θα ονόμαζε αυτή την κατάσταση «τέλος εποχής», οι τραλαλά και οι οπαδοί τους, εκείνοι του «γιατί όχι», οι «παρακαλώ περάστε» θα την έλεγαν μεταβατική περίοδο. Εσύ όμως που έζησες τα δεκαεφτά πρόσωπα του χαμογέλου και κάτι παραπάνω δεν βρίσκεσαι πια σε δίλλημα_ Αναπληρωτής του ουρανού έμαθες να ψάχνεις  την αυθεντική λύση κι όχι τις πόρτες του σπιτιού ή τους στρωμένους δρόμους που ξανοίγονται μπροστά του με μονοπάτια και σταυροδρόμια. Ψάχνεις την εφαπτομένη που θρυμματίζει το μυστήριο, ψάχνεις το τέταρτο φύλλο του τριφυλιού. Μα εδώ είναι βαλκάνια και ο ανεμοδείχτης πολύ μικρός για να χωρέσει τα σημεία του ναί και του όχι. Εδώ, η φύση επιβάλλει τα χρώματα χωρίς αντίρρηση_
 Κατά-βάθος

 Κατά-μήκος

Κατά- μόνος
_οι μέσες λύσεις δεν ήταν ποτέ του χαρακτήρα σου.

Με τα ενεργητικά ρήματα να περιλαμβάνουν όλο σου το ρεπερτόριο φεύγεις μακριά από αερικά που ζητούν εκδίκηση, σιωπηρά ευτυχισμένος και χαμένος ανάμεσα σε στρατιώτες και καλόγριες. Ακούς με πόση τάξη οι φλέβες διατρέχουν το χέρι σου για να ευχαριστήσουν το νερό, για να επινοήσουν ένα παιγνίδι, μέχρι που σιγά –σιγά πλησιάζονται, συμβάλλουν, μπλέκονται, τετραγωνίζουν το κύκλο, γίνονται αρτηρίες  και ξεχύνονται  εκεί όπου χιλιάδες δέντρα φυτρώνουν ακόμα, χάρη στο ότι οι σκίουροι, οι τυφλοπόντικες κι οι ασβοί θάβουν στο χώμα αμύγδαλα και καρύδια
και έπειτα τα ξεχνούν•
Απόψε λίγο μετά τις εννιά αν ακούσεις ποτάμια όπου κατεβαίνουν κόκκινες και μαύρες βάρκες, αν άκουσεις μια γεύση ψωμιού, ένα άγγιγμα δαχτύλων, μια σκιά αλόγου, τότε νομίζω ότι είσαι σε καλό δρόμο. Χωρίς θαύματα, μαγείες και κόλπα μέσα στο νησί των εξαρχείων αγαπιέσαι ίσαμε τη λαβή e΄δώ: http://www.metadeftero.gr/  Ο Χρόνος δεν υπάρχει .

Δεν έχουμε χρόνο.

Ο Χρόνος είναι δέντρα στην ευθεία

ευχές μιας γαλήνης αιθρίας_

(απόψε λίγο μετά τις εννιά αν ακούσεις ποτάμια όπου κατεβαίνουν κόκκινες και μαύρες βάρκες, αν άκουσεις μια γεύση ψωμιού, ένα άγγιγμα δαχτύλων, μια σκιά αλόγου, τότε νομίζω ότι είσαι σε καλό δρόμο. Χωρίς θαύματα, μαγείες και κόλπα ο κύριος raoul_penman χαμένος ανάμεσα σε στρατιώτες και καλόγριες μέσα στο νησί των εξαρχείων αγαπιέται ίσαμε τη λαβή_ e΄δώ: http://www.metadeftero.gr/ με ευχές μιας γαλήνης αιΘρίας. Χρόνος δεν υπάρχει . Δεν έχουμε χρόνο. Ο Χρόνος μας είναι δέντρα στην ευθεία_)))

 

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2015

[Το άγριο γεννά την οικειότητα]


Σοῦ γράφω γεμάτη τρόμο μέσα ἀπὸ μιὰ στοὰ
νυχτερινὴ
φωτισμένη ἀπὸ μίαν ἐλάχιστη λάμπα σὰ δαχτυλίθρα
ἕνα βαγόνι περνάει ἀπὸ πάνω μου προσεχτικὰ
ψάχνει τὶς ἀποστάσεις του μὴ μὲ χτυπήσει
ἐγὼ πάλι ἄλλοτε κάνω πῶς κοιμᾶμαι ἄλλοτε
πῶς μαντάρω ἕνα ζευγάρι κάλτσες παλιὲς
γιατί ἔχουν ὅλα γύρω μου παράξενα παλιώσει

Στὸ σπίτι
χτὲς
καθὼς ἄνοιξα τὴ ντουλάπα ἔσβησε γίνηκε
σκόνη μ᾿ ὅλα τὰ ροῦχα της μαζὶ
τὰ πιάτα σπάζουν μόλις κανεὶς τ᾿ ἀγγίξει
φοβᾶμαι κι ἔχω κρύψει τὰ πηρούνια καὶ τὰ
μαχαίρια
τὰ μαλλιά μου ἔχουν γίνει κάτι σὰ στουπὶ
τὸ στόμα μου ἄσπρισε καὶ μὲ πονάει
τὰ χέρια μου εἶναι πέτρινα
τὰ πόδια μου εἶναι ξύλινα
μὲ τριγυρίζουν κλαίγοντας τρία μικρὰ παιδιὰ
δὲν ξέρω πῶς γίνηκε καὶ μὲ φωνάζουν μ ά ν α

Θέλησα νὰ σοῦ γράψω γιὰ τὶς παλιές μας τὶς χαρὲς
ὅμως ἔχω ξεχάσει νὰ γράφω γιὰ πράγματα
χαρούμενα

Νὰ μὲ θυμᾶσαι

                         ( Ὀρυχεῖο, Μίλτος Σαχτούρης)

"Βράδυ αράχνης": Ο ιστός τυλίγει το πλανήτη με την ευγένεια του Αόρατου ενώ εσύ κάθεσαι στην καρέκλα σου σαν το πουλί στο δέντρο χαϊδεύοντας αυτό το ναυαγισμένο αίσθημα με τις πολλές σημαίες. Aυτή η οργανωμένη λήθη των καναλιών και των σόσιαλ μίντια, αυτή η ικανότητα να εκπλησσόμαστε ή να θλιβόμαστε κάθε μέρα εκ νέου, λες και ξαναανακαλύπτουμε κάθε πρωί τον κόσμο δεν χρειάζεται πολλά: μια 24άρα σύνδεση και μια ρουτινιάρικη περιδιάβαση στο timeline. Μέσα από κάτι τέτοια τρομερά κιβώτια σιγής σπουδαστή των θραυσμάτων, αλησμονείς και χαίρεσαι αστράφτοντας από γνώριμες λάμψεις, νερά κι αθάνατα πράγματα.
Απόψε, προκειμένου να διατηρήσεις το μυστικό σου θα θελήσεις να παραιτηθείς για λίγο από τη ύπαρξή σου για να γίνεις μια ζεστή βροχή και στήλη αίματος που δεν σωριάζεται. Δεν έχει φέτος άσπρο νόημα ο πάγος κι η αγάπη. Αυτό που είπαμε όνειρο δεν είν΄όνειρο και η πλατιά πραγματικότητα δεν είναι πραγματική. Η λογική λοιπόν, είναι μια έμμονη ιδέα των ψυχιάτρων·To άγριο είναι αυτό που γεννά την οικειότητα ξανά γεμίζοντας τον γαλάζιο χρόνο που είναι αθώος και μετρημό δεν έχει. Με τα μέλη του κορμιού του να ταξιδεύουνε στις άλλες εποχές, ο φετινός Δεκέμβρης συγχωρεί τον εαυτό του. Μένει ο ίδιος, ελάχιστος αλλά κι απέραντος μαζί, αφού έτσι γίνεται όταν χαθούν όλες οι πολικότητες και η «αιώνια στιγμή» μοιάζει «συνάμα» Αιώνια και στιγμή                                         

όπως όταν                                                                                                                                          
                       Σ΄έναν χρόνο μικρού αγοριού συμποσούνται δύο ή τρεις αιώνες_


(Δεν έχει φέτος άσπρο νόημα ο πάγος κι η αγάπη. Αυτό που είπαμε όνειρο δεν είναι όνειρο και η πλατιά πραγματικότητα δεν είναι πραγματική. Προκειμένου να διατηρήσει το μυστικό του ο Raoul_penman αλησμονεί και χαίρεται αστράφτοντας από γνώριμες λάμψεις, νερά κι αθάνατα πράγματα· Με τα χείλη σχισμένα από κάτι τριαντάφυλλα που τον τυραννούσαν από παιδί και τα μαλλιά του ανάκατα με λάσπες κάθεται στην καρέκλα του σαν το πουλί στο δέντρο χαϊδεύοντας τα Ωμέγα του Μίλτου Σαχτούρη. Μαθαίνει έτσι από πρώτο χέρι ότι περισσότερο απ΄όλες τις αισθήσεις η αφή είναι αυτή που λυτρώνει, η πιο άσημη. aπόψε μέσα σε τρομερά κιβώτια σιγής έρχεται στις 21:00 σαν φλόγα και στήλη αίματος που δεν σωριάζεται e΄δώ: http://www.metadeftero.gr/

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015

[...και ξαναβγαίνω ως Ήμαρτον στον κόσμο]






Ο Νοέμβριος ποτέ του δεν ήταν ακριβής. Σ΄όλες τις ηλικίες του – ήταν σ΄όλες ανήλικος. Σ΄άφηνε
μόνο να υποθέτεις, λέγοντας ναι στη ζωή ναι και στους σύρτες της.  Ίσως γιατί η χώρα σου ακόμα
κάτω απ΄τα χώματα ίσως και να διαθέτει  ακόμα  μιαν εφεδρεία αθωότητας.. μια τρυφερότητα
φυλΑκής..Κι όταν  σου λένε άνευ όρων – αυτό να μην το ακούς.  Έχε όρους αιωνιότητας εγώ θα σε
συμβούλευα και να μη λυπάσαι που πέφτουν τα φύλλα φθινόπωρο. Η δική σου τρυφερότητα θα
τα φέρει και πάλι στα δέντρα.
Δάκρυα μη χαλάς•
ταξιδιώτες , αλήτες,  επιβάτες , όλοι
ανήκουμε στην ανάσταση
κι άμα βρέχει νιώθουμε μια παράξενη ευτυχία

στενή ανάμεσα σε τοίχους γραμμένη

άβατη-αληθινή 
άνοδος κι επιστροφή
στο φωτεινόκαρδο μέλλον.

Έχε το νου σου στη θάλασσα_


(ο κύριος Raoul_penman ποτέ του δεν ήταν ακριβής. Σ΄όλες τις ηλικίες του – ήταν σ΄όλες ανήλικος.
Διαθέτοντας μονάχα  το τυπικό προσόν της εποχής αυτή τη γεύση πρόχειρου γκρεμού - ξέρετε-  θα προσπαθήσει να περάσει πάλι απόψε στο απέναντι τετράγωνο. Απόψε - όχι για την ποίηση - μη φανταστείτε κάτι ηρωικό - Απλά για να χαιρετίσει κι αυτός με τη σειρά του την τρίχρωμη σημαία με μια αραβική λέξη και να ξαναβγει ως Ήμαρτον στον κόσμο λίγο μετά τις 21: 00 e΄δώ : http://www.metadeftero.gr/)

 




 
,
 
 

Παρασκευή 24 Ιουλίου 2015

[ΣύΝΤΟΜΑ όλα θα ΚαίΓοΝΤΑΙ ΚΑΙ θα φωτίζουν ΤΑ ΜάΤΙΑ ΣΟΥ*]

 

Κι αν η σκιά μου μιλουσε
ίσως μου ζήταγε συγγνώμη
που μες στα πόδια μου γυροφέρνει
τη δύναμη του ήλιου
και πώς να την ανεχτώ έτσι υποτακτική
που τυφλά ακολουθεί
μια ομορφία που καίει
αντί επαναστατημένη να χορεύει
γύρω μου
με ένστικτο και πάθος

(Από τη συλλογή του Νίκου Ερηνάκη "Σύντομα όλα θα καίγονται και θα φωτίζουν τα μάτια σου")


(aπόψε ο raoulpenman βυθομετρώντας τις επιφάνειες, δωροδοκόντας τις λέξεις και εξετάζοντας τις εκεχειρίες, «πειράζει» τα «Εγώ» και τα «Εσύ» . Το λησμονημένο γνωστό. Το «Είσαι μια απλή μεταμόρφωση της γης», το «Όχι» της γραφής, το «Δεν είναι καθόλου έτσι» του ονόματος και (αντί να τα γράφει στους τοίχους)...» τα κοινοποιεί λίγο μετά τις έντεκα e΄δώ http://www.metadeftero.gr/ με ένταση και πάθος_ )

 


Παρασκευή 10 Ιουλίου 2015

[άντε μωρέ παλιόκοσμε που θα κάτσω να προγραμματίσω]




 «ο καπιταλισμός έκανε ζώο τον άνθρωπο, ο μαρξισμός έκανε ζώο την αλήθεια"

: Αν οι πολιτικές εξουσίες τρέφονται με μιντιακές επιφάσεις για να αυτοαναπαράγονται, αν ζητούν και προσφέρουν ψευδαισθητικές σχέσεις για να προάγουν ασταμάτητα την κοινωνική οργάνωση του εμπορεύματος, των αλλοτριωμένων προσωποποιήσεων του και του χρήματος, η άρνηση του μηχανισμού δεν είναι ακόμη από μόνη της μια επαρκής αξία.

Ένα «όχι», όσο ξερό κι αν είναι, δεν μεταβάλλει την κατάσταση περισσότερο απ΄όσο το κάνει μια μισάνθρωπη και παθητική αυτοεκμηδένιση. Πράγματι, και το ένα και η άλλη δεν μπορούν να ακτινοβολήσουν τη θετική ενέργεια ενός Άλλου, ενός τόπου που δεν έχει ακόμη πραγματωθεί πλήρως – ουτοπικού ίσως-, αλλά που ήδη αυτή τη στιγμή επαληθεύεται ως πηγή ζωής μη πραγματοποιημένης μέσα στην αλλοτριωμένη  εργασία και σχέσεων ανάμεσα σε αυθεντικά πρόσωπα.


Εδώ σύντροφοι επιμένουμε όλοι. Το κάρβουνο που κοκκινίζει στην φωτιά την ιδέα του μαύρου δεν την αλλάζει.

Το μόνο που οφείλουμε είναι να ξεκλειδώσουμε το τρέμολο που κάνουν οι μέλισσες ιπτάμενες και όλα θα τραγουδούν στο πλανήτη. Λουλούδια, πύραυλοι, ασθενοφόρα κι αεροπλάνα, γαϊδούρια, μοτοποδήλατα , νευρώσεις, παράνοιες, οι βαριές ψυχώσεις η αποτυχία, η ευτυχία, η επιτυχία, η δυστυχία,  όλα θα τραγουδούν στον πλανήτη.  Λάθος κι αν είναι ο θάνατος τον μηδενίζει άξαφνα η στύση – Σία παραιτήσου λάιβ - Ζήτω το μυαλό – ανεμόμυλος!

 
(Το κάρβουνο που κοκκινίζει στην φωτιά την ιδέα του μαύρου δεν την αλλάζει. Ο raoul_penman απόψε λίγο μετά τις έντεκα ξεκλειδώνει το τρέμολο που κάνουν οι μέλισσες ιπτάμενες και όλα τραγουδούν στο πλανήτη: λουλούδια, πύραυλοι, ασθενοφόρα κι αεροπλάνα, γαϊδούρια, μοτοποδήλατα , νευρώσεις, παράνοιες, οι βαριές ψυχώσεις η αποτυχία, η ευτυχία, η επιτυχία, η δυστυχία,  όλα τραγουδούν στον πλανήτη.  Λάθος κι αν είναι ο θάνατος τον μηδενίζει άξαφνα η στύση! – Σία παραιτήσου live - Ζήτω το μυαλό – ανεμόμυλος!  λίγο μετά τις έντεκα  e΄δώ: http://www.metadeftero.gr/




 

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2015

[και εάν έχω προφητείαν]



Ανάμεσα στη λάμψη και το σκοτάδι. Ανάμεσα σ΄ένα απέραντο καλοκαίρι κι ένα χειμώνα πιο σύντομο κι από μία μόνο «στιγμή».

Eπιβίωση της πολιτικής δημοκρατίας και προώθηση των δεδομένων κοινωνικής και οικονομικής δημοκρατίας – η ευχετήρια κάρτα του "μπλου" εξεγερμένου όxι.

Ιδού ο άξονας και το Ισόβιο Δευτερόλεπτο, Το Παρόν Που Διαρκεί Για Πάντα, αυτός που είσαι κι αυτός που ήσουν. Το βλέμμα της φλόγας που σε κοιτάζει επειδή την κοιτάζεις.

Eίσαι η μηχανή προβολής κι ο Κήπος είναι η οθόνη, αλλά και το ανάποδο : Είσαι το σχήμα και ο Κήπος χαράζει μέσα σου, είσαι το θέατρο όπου ο Κήπος «παίζεται». Ένα τραγούδι για την Ευρώπη. Ένα τραγούδι που θα μπορούσε να λέγεται και Ο Κήπος Με Tις Αυταπάτες – και που μέσα του οι εναντιοδρομίες του Ιησού, του Rousseau, τoυ Nietzche, του Marx, έχουν φυτέψει μικρά αινίγματα, αειθαλή, για να τα διαβάζουν οι πεθαμένοι πριν γεννηθούνε. Αινίγματα όπως το -“διαθέτει μέλλον η δημοκρατία”; Ρήξη ή πλήξη; Ποιος είναι αυτός, επιτέλους, που το τριζόνι τον καλεί να παρουσιαστεί;

Iδού ποιος γύρευες και ποιος είσαι: Θεατής και «συγχρόνως» θέαμα της Χαράς και της Θλίψης. Είσαι, ολόκληρος, μια ροή στο κύκλωμα της «αιώνιας» Νοσταλγίας. Η προοπτική της ποίησης μάς ανήκει ή της ανήκουμε;

Ποίημα είναι ό,τι καταργεί το φόβο δείχνοντας το βάθος της γλώσσας. Δεν έχει σημασία αν πρόκειται για μια μετάφραση της πτώσης του φύλλου σε λέξεις  ή για την Επί Του Όρους Ομιλία. Ονομάζουμε γενναίο αυτόν που δεν φοβάται τη ζωή, με την έννοια ότι την αντιλαμβάνεται σαν ζωή αντίθετη της βίας των δευτερολέπτων. Αυτάρκης εδώ είναι αυτός που λέει..

ΠΕΡ' ΑΠ' ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ

Χτυποῦσα τὰ χέρια μου στὰ γαλάζια κρύσταλλα τ’ οὐρανοῦ

σὲ κατάμαυρο μέλλον ἐξοντωμένος.

Ἤτανε Σάββατο κι ὁ φτωχὸς Ἰησοῦς

ὁ ξιπόλητος ἐρωμένος τῆς ἀγωνίας

ὁ ξέχειλος ἀπ’ τὴ σκιὰ τῶν λαῶν ἐπιστάτης

περίμενε τὰ χαρωπὰ γραΐδια στὸ μισόφωτο.

Βγάζει ψαλμὸ σὰ νὰ ποτίζει περιβόλια

ὁ τρεμουλιάρης ἱερέας κι ὁ καθαρὸς

ἀέρας ὁ ὑπνοφόρος.

Εὐρώπη, Εὐρώπη δὲν εἶσαι τίποτ’ ἄλλο,

εἶσαι μονάχα ἡ συνέχεια τοῦ Βαραββᾶ!
                                                              ( Νίκος Καρούζος)

(Είναι παρασκευή βράδυ κι ο φτωχός  raouλ, ο ξυπόλητος ερωμένος της αγωνίας, ο επικηρυγμένος της Μαρφίν, ο ξέχειλος απ΄την σκιά των λαών επιστάτης, θα χτυπήσει για άλλη μια φορά τα χέρια του στα γαλάζια κρύσταλλα τ΄ουρανού και σε κατάμαυρο μέλλον εξοντωμένος θα εκπέμπει, σα να ποτίζει περιβόλια, τα χαρωπά του "όχι'" στο μισόφωτο: Εὐρώπη, Εὐρώπη δὲν εἶσαι τίποτ’ ἄλλο, εἶσαι μονάχα ἡ συνέχεια τοῦ Βαραββᾶ! Λίγο μετά τις έντεκα e΄δώ: http://www.metadeftero.gr/ )

Παρασκευή 26 Ιουνίου 2015

[Urphằnomene]

 
 
H]χογραφούνται όλα αυτά που δεν προλαβαίνεις την ημέρα (ή τη νύχτα): Η σκέψη αυτή, θρεφόμενη από το παρόν, δουλεύει μαζί με τα «θραύσματα σκέψης», που μπορεί να αποσπάσει απ’ το παρελθόν και  να συγκεντρώσει γύρω της. Όμοια, όπως μας λέει η Χάννα Άρεντ, με αλιέα μαργαριταριών, που κατεβαίνει στον βυθό της θάλασσας όχι για να ανασκάψει τον βυθό και να τον φανερώσει, αλλά για να απελευθερώσει τα πλούσια και παράξενα, τα μαργαριτάρια και τα κοράλλια απ’ τα βάθη και να τα φέρει στην επιφάνεια, η σκέψη αυτή καταδύεται στα βάθη του παρελθόντος- μα όχι για να το αναβιώσει όπως ήταν και για να ξαναζωντανέψει σβησμένες εποχές. Αυτό, που καθοδηγεί τούτη τη σκέψη, είναι η πίστη ότι, παρ’ όλο που η ζωή υπόκειται στην φθορά του χρόνου, η διαδικασία μαρασμού είναι συνάμα και διαδικασία αποκρυστάλλωσης, ότι στο βυθό της θάλασσας, στον οποίο βυθίζεται και διαλύεται ό, τι ήταν κάποτε ζωντανό, ορισμένα πράγματα «αλλοιώνονται από τη θάλασσα» και επιβιώνουν σε καινούριες αποκρυσταλλωμένες μορφές και σχήματα, ανέγγιχτα από τα στοιχεία της φύσης, και θαρρείς πως περιμένουν τον αλιέα μαργαριταριών, που θα κατέβει μια μέρα ως αυτά και θα τα ανεβάσει στον κόσμο των ζωντανών – με τη  μορφή «θραυσμάτων σκέψης», πραγμάτων «πλούσιων και παράξενων» και ίσως μέχρι με την μορφή παντοτινών Urphằnomene_
(Χάννα Άρεντ: Άνθρωποι σε ζοφερούς καιρούς, εκδόσεις Νησίδες).


Α]υτό που φαίνεται παράδοξο σ΄όλα όσα δικαιολογημένα καλούνται ωραία είναι το γεγονός ότι εμφανίζονται (schriften I,349) και το παράδοξο αυτό -ή απλούστερα, το θαύμα της εμφάνισης- θα είναι και απόψε το κυριότερο μέλημα του Raoul_penman. Ό,τι κι αν ακούσεις λίγο μετά τις έντεκα καθώς θα πέφτουν τα μικρά, λεία βότσαλα θα είναι ο ψίθυρος της Χαμένης Ενότητας, που επιστρέφει σαν σύνθεση ή ακόμα χειρότερα, σαν συναίρεση όλων των διαβαθμίσεων του ποιητικού φάσματος, γνωστή στην πιάτσα κι ως "συμμετοχικός νόμος" -ποιος στη χάρη σου, μπαγάσα! (ή το ανάποδο: κουράγιο!) e΄δώ:http://www.metadeftero.gr/

Παρασκευή 19 Ιουνίου 2015

[η δεύτερη συναίσθηση]


: Η ζωή, σαν σχόλιο κάποιου άλλου πράγματος που δεν μπορούμε να το φτάσουμε, παρόλο που βρίσκεται στη εμβέλεια του άλματος που δε θα κάνουμε.
  Η ζωή σαν ένα μπαλέτο με ιστορικό θέμα, μια ιστορία για ένα βιωμένο γεγονός, ένα βιωμένο γεγονός πάνω σε ένα πραγματικό γεγονός.
 Η ζωή, φωτογραφία του νοουμένου, κατάκτηση στο σκοτάδι (γυναίκα ή τέρας;), η ζωή, προξενήτρα του θανάτου, υπέροχη τράπουλα, ταρώ με χαμένους κώδικες που κάτι γέρικα χέρια με λεκέδες υποβιβάζουν σε θλιβερή πασιέντζα.
                                                                                                        (Julio Cortazar.)


(O] Benjamin είπε κάποτε πως η πρώτη εμπειρία του κόσμου που έχει ένα μικρό παιδί δεν είναι ότι «οι ενήλικοι είναι πιο δυνατοί, αλλά ότι το ίδιο είναι ανίκανο για μαγεία». Το κουτσό είναι ένα  παιχνίδι, όπως κι όλο το βιβλίο του Κορτάσαρ, βέβηλο. Μέθοδος η ειρωνία, ο αυτοσαρκασμός, η ασυναρτησία, η φαντασία που δεν υπηρετεί τίποτα και κανέναν. Απόψε στις 23:05 ακριβώς, ο raoulpenman σχεδιάζει τη mandala του και ταυτόχρονα τη διατρέχει, επινοεί τον εξαγνισμό αυτοεξαγνιζόμενος κι απομακρύνεται άπαξ διά παντός από την παιδική θλίψη· καθήκον κάθε φτωχού λευκού “σαμάν» με νάυλον σωβρακάκι. Τελικά, όπως πάντα, πρόκειται για μια πράξη πίστεως e΄δώ: http://www.metadeftero.gr/

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2015

(ανάσες βαθιές-ανάσες σίγουρες)


Πρόσεξε ποια νύχτα θα τηράξεις απόψε· την ψεύτικη ή την πραγματική/

(Νίκος Καρούζος, απόγονος της νύχτας.)

Δύο λόγια για τη νυχτιά. Η νυχτιά δεν είναι παρά η εκ μέρους ενός πελάτη ενοικίαση της πόρνης για μιαν ολόκληρη νύχτα. Η νυχτιά επιτελείται  ε κ τ ό ς οίκου ανοχής. Συνήθως η μαντάμα δεν έπαιρνε χαμπάρι τη νυχτιά που θα έκανε ένα εσώκλειστο κορίτσι της - ή – έπαιρνε σχετικό μερδικό – ή – παρίστανε την κουτή, βάζοντας και τη νυχτιά μέσα στ΄άλλα τυχερά της πόρνης. Δηλαδή, η πόρνη εδήλωνε στην μαντάμα ότι το τάδε βράδυ θα πήγαινε στα μπουζούκια με τον αγαπητικό της κτλ. – ενώ στην πραγματικότητα έφευγε τα μεσάνυχτα (με το κλείσιμο του οίκου ανοχής) και κατευθύνετο στο σπίτι του πελάτη.

Συνήθως ένας τέτιος πελάτης ήταν γαλαντόμος: έβγαζε την πόρνη σε ρεστοράν, ή σε κέντρο διασκεδάσεως, και στο τέλος, κατέληγαν σε κάποιαν ερωτική φωλιά. Οι σχέσεις μεταξύ πόρνης και πελάτη, κατά την διάρκεια της νυχτιάς, ήσανε εξαιρετικώς τρυφερές. Ο πελάτης της νυχτιάς είχε δικαίωμα να κάνει έρωτα όσες φορές αντέχαν τα νεφρά του. Το τίμημα της νυχτιάς καθορίζετο κατόπιν συμφωνίας.

                                                                 (Ηλίας Πετρόπουλος, Το μπουρδέλο)

 
Με υπόγεια γουργουρητά πείνας, η μοναξιά ψάχνει για συνένοχο. Kροταλίζει.
Λογικό κι αυτονόητο το φαινόμενο, ιδίως τώρα που οι άλγεβρες έχουν απολέσει τις ταυτότητες τους, οι γεωμετρίες τις αποδείξεις τους, οι φυσικές τη φυσικότητα και οι χημείες την ύλη τους – ήδη από το απόγευμα του προηγούμενου αιώνα.  Από τότε, μνήμη στο τετράγωνο! Πίστεψες (;) ότι οι εποχές ξέρουν να χορεύουν, με ή χωρίς τη δική μας μουσική, ότι οι νεκροί ξέρουν να θυμούνται, με ή χωρίς τις δικές μας δεήσεις, ότι οι έρωτες ξέρουν να λιμοκτονούν, με ή χωρίς τη δική μας πρόνοια.

Όλο αυτό βέβαια ποτέ δεν εμπόδισε τον ήλιο όταν βουτά στη θάλασσα να είναι ήλιος. Ούτε κατάφερε ποτέ να αφαιρέσει από τις σίγουρες και βαθιές ανάσες των εραστών τη δύναμη να φτιάχνουν το εναρκτήριο γράμμα των νόμων  που έρχονται:

νομοταγείς οι αμοίραστοι ουρανοί καθώς σπέρνουν εφηβείες στα κύματα της γης.

Δεν είναι παίξε γέλασε μα ούτε παίξε έχασε. Κατά την ιδανική συνουσία οι εραστές ξαπλώνουν με το αριστερό πλευρό, γιατί ο άνδρας, λέει, θέλει νάχει ελεύθερο το δεξί του ΄χερι. Μερικοί άντρες φοβούνται να πλαγιάσουν με το αριστερό πλευρό επειδή νιώθουν μια πλάκωση στην καρδιά. Γενικότερα, η κάθε ερωτική στάση έχει τα προβλήματα της. Το βασικό πρόβλημα της συνουσίας είναι η διευκόλυνση της αναπνοής του άντρα. Ο ικανός εραστής, πριν απ΄όλα ελέγχει την αναπνοή του. Καμιά φορά , στον κενό χώρο μεταξύ εισπνοής κι εκπνοής αναδύεται μια μεγάλη πόλη. Τη λένε Σαν το παραμύθι του χειμώνα. Σαν το παραμύθι του καλοκαιριού, έτσι τη λένε.  Μεταναστεύει παντού. Ο ικανός εραστής σπανιότατα λαχανιάζει. Οργώνει τον κόσμο πότε ως έφοδος, πότε ως υποχώρηση με τις σιωπές να δίνουν το ρυθμό στ΄άλογα που εξολοθρεύουν την απόσταση ανάμεσα στο στήθος του και τ΄ άστρα. Δεν θερίζει πείνα. Δεν θερίζει δίψα. Θερίζει φως. Αχειροποίητο. Υψωμένο στο τετράγωνο και με το σώμα μπολιασμένο γυρνάει στα κρεβάτια, τα μαλλιά των γυναικών μεγαλώνουν ξανά, το μέσα στραμμένο μπουμπούκι στο στήθος τους σκάει πάλι στη μέρα, στης καρδιάς τις γραμμές ξυπνάει εύφλεκτες λευκές ιδέες:


κάποτε  ύψωσα το βλέμμα: Κτήτορες μοιράζουνε ψωμί. Με ποιο δικαίωμα;

 
Δεν είναι πάιξε γέλασε. Μα ούτε και παίξε έχασε. Ένας πραγματικός κύριος δεν πιστεύει στις μηχανές! Δε γράφει ποιήματα. Χύνει ποιήματα. Λιώνει το νόμισμα στη γλώσσα του και με μια βεβαιότητα τόσο αβέβαιη περιμένει εσένα κι εκείνο που τον υπερβαίνει. Κονιάκ.
 

(Ο ] raoulpenman απόψε είναι ο άξεστος των θαυμάτων. Ψάχνει για συνένοχο. Λογικό και αυτονόητο το φαινόμενο, ιδίως τώρα που οι άλγεβρες έχουν απολέσει τις ταυτότητές τους, οι γεωμετρίες τις αποδείξεις τους, οι φυσικές τη φυσικότητα και οι χημείες την ύλη τους- ήδη απο το απόγευμα του προηγούμενου αιώνα. Δεν είναι παίξε γέλασε, ούτε και παίξε έχασε. Με τη μνήμη στο τετράγωνο και με μια βεβαιότητα τόσο αβέβαιη σκύβει και ακούει μέσα του εύφλεκτες λευκές ιδέες. Λιώνει το νόμισμα στη γλώσσα του και περιμένει εσένα και εκείνο που τον υπερβαίνει. Λίγο μετά τις έντεκα e’δώ: http://www.metadeftero.gr/

Παρασκευή 22 Μαΐου 2015

[ ο δειλιέν·]



Τη στιγμή που η πόρτα κλείνει απ΄έξω, το σπίτι  γίνεται ένα όνειρο.

Τη στιγμή που η πόρτα κλείνει από μέσα, γίνεται μια φυλακή. Έχεις ήδη πια περιπλανηθεί σ΄ένα σύμπαν θεμελιωμένο στον υλισμό της αμηχανίας, και οι αμήχανοι δε ρωτάνε.
Κουρνιάζουν μέσα στο βαθύ ντεκολτέ της ποίησης, χάνονται, ρεμβάζουν, σπουδάζουν θραύσματα.

Άλλοτε σαν γκαζοτενεκές κι άλλοτε σαν το περπάτημα της τίγρης στις εκτάσεις, εσύ συνεχίζεις να κουβαλάς τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ξένου, να παριστάνεις τον ξένο, να υιοθετείς το σχήμα του ξένου, να «παίζεις» τον ξένο που δεν είσαι.
Ό,τι ήταν  στερεό εξαερώνεται , ό,τι ήταν ιερό βεβηλώνεται. Το σπίτι που νοσταλγείς, δεν είναι απο΄εκείνα τα πραγματικά κτίσματα από τούβλο και κονίαμα, από ξύλο ή πέτρα.

Απ΄τον φλοιό του προς το βάθος, από τα έξω προς τα μέσα, ο ένοπλος πόλεμος ή η τελική μάχη, πρέπει να λάβει χώρα κάπου εδώ, μέσα στην επικίνδυνη ερώτηση που διατυπώνει o Σαμψών Ρακάς στα αμπερλουδαχαμίν του (  http://ypokeimeno.blogspot.gr/ ), στην κομψή αυτή αγωνία να εντοπίστεί η πηγή της έλξεως, το διαφεύγον σημαινόμενο, το προς τα πού δείχνουν στ΄αλήθεια τα θεία βλέφαρα της περιβόητης  χαρμολύπης.
Ο πόλεμος στο ένδον του λόγου, το ερώτημα του ξένου, το διττό ερώτημα, η λογομαχία του πατέρα και του πατροκτόνου. Εδώ ταυτότητα σημαίνει να αρνείσαι να είσαι αυτό που οι άλλοι θέλουνε να είσαι. Είσαι ο δειλιέν· η αλήθεια δηλαδή μιας ύπαρξης που δεν-είναι-εδώ ακόμη, που είναι ένα καθήκον, μια αποστολή, μια ευθύνη. Εκεί που κάθε μεγάλη ποίηση πρέπει ν΄απευθύνεται. Θα ΄λεγες  με σιγαστήρα, θα΄λεγες με μουσουλμάνικο γαλάζιο. Eλευθερία είναι ο άρτιος πόνος, το αυτοδίδακτο σκοτάδι·
και, όχι• σκληρός, είναι κάποιος που δεν είχε το θάρρος να είναι δειλός _




(O raoulpenman  έχει τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ξένου, παριστάνει τον ξένο, υιοθετεί το σχήμα του ξένου, «παίζει» τον ξένο που δεν είναι. Έχει ήδη πια περιπλανηθεί σ΄ένα σύμπαν θεμελιωμένο στον υλισμό της αμηχανίας, και οι αμήχανοι δε ρωτάνε. Χάνονται, ρεμβάζουν, σπουδάζουν θραύσματα και συνεχίζουν να ψάχνουν την πηγή της έλξεως, το διαφεύγον σημαινόμενο, το προς τα πού δείχνουν στ΄αλήθεια τα θεία βλέφαρα της περιβόητης  χαρμολύπης. Aπόψε λίγο μετά τις έντεκα ο Ραούλ τινάζει το τσουλούφι του ψηλά και τετραγωνίζει επιτέλους τον κύκλο. e΄δώ : http://www.metadeftero.gr/)
 

Παρασκευή 8 Μαΐου 2015

[Αδειάζουμε τα πάντα στην πανσέληνο]






Ποια είναι η πλατεία αμερικής, γιατί υπάρχει, ποιος την ελέγχει;  Στη πλατεία

αμερικής γεννιούνται οι πεθαμένοι και μεγαλώνουν διαπρέποντας στη στεριά.

Εκεί μαθαίνουν πώς να ξεχνάνε λέξεις, όμορφες λέξεις όπως «κύμα», «είσοδος»,

«άγκυρα», «ενοχή», «αμμουδιές».

Κι όλοι μιλάνε μιαν άλλη γλώσσα και κάποιοι από αυτούς περπατούν με παντόφλες στην

κυψέλη στις δώδεκα το βράδυ και είναι πολύ γαμώ μαύροι και μαύρες να περπατούν στο δρόμο

της κυψέλης με παντόφλες στις δώδεκα το βράδυ, γιατί, ναι
αγαπημένο μου  http://toportatif.blogspot.gr/ ,  
πατρίδα σου είναι εκεί που περπατάς με παντόφλες στις δώδεκα το βράδυ.

Γιατί τι άλλο είναι η μνήμη, αν όχι μια ευκαιρία για να ξεχνάμε; 

Όπου υπάρχει προσφορά, εκεί υπάρχει και ζήτηση, και στη πλατεία αυτή οι μελλοθάνατοι

προσφέρονταν αφειδώς. Η αγωνία της προσφοράς ονομάζει, δεν ονομάζεται• η ανήσυχη θάλασσα που

 τους ξέβρασε γνώριζε πως το βάρος της απώλειας σημαδεύει, ως απώλεια βάρους, οτιδήποτε

ανεβαίνει στην επιφάνεια·

τι είν' η θάλασσα, γιατί υπάρχει, πώς διαιωνίζεται, ποιος την ελέγχει;

θάλασσα είναι η σκηνή του εγκλήματος: ό,τι λείπει απ' τα υπάρχοντα του νεκρού δηλώνεται διά

των λέξεων και κάπως έτσι αναπτύσσεται η γλώσσα του αμπερλουδαχαμίν _

κάτι σαν λάμπα θυέλλης αναμμένη μεσημεριάτικα.

έπειτα ο θάνατος θ' ανατραφεί με τραγούδια, θα μεγαλώσει με λέξεις, θα παντρευτεί και ο ίδιος·

θα 'μαστε όλοι προσκεκλημένοι στον γάμο φορώντας μαύρα.

«κύμα», «είσοδος», «μεσημέρι», «πατέρας», «αμμουδιές.»
 

Μέσα υπάρχει το Όχι· έξω κοχλάζει το Ναι.
 
Να ξεμελαγχολήσεις:
η πλατεία αμερικής είν' ένας κόσμος όπου η γλώσσα περιττεύει_
 
 
(Μέσα υπάρχει το Όχι• έξω κοχλάζει το Ναι· η εμπιστοσύνη προς την Τέλεια Φράση δεν κερδίζεται, παραχωρείται: αν κερδιζόταν δεν θα ήταν εμπιστοσύνη. Ξεκινώντας απ΄οπουδήποτε, ο raoulpenman aπόψε θα καταλήξει σ΄Αυτήν· να τη θυμάσαι, διαβάτη, και να προσεύχεσαι · aπόψε λίγο μετά τις έντεκα η γλυκύτητα είν' ένας κόσμος όπου η γλώσσα περιττεύει.e΄δώ: http://www.metadeftero.gr/

Παρασκευή 1 Μαΐου 2015

[ η Ιστορία φυσικά...]


 
 2008
Ο Παναγιώτης είναι βοηθός λογιστή. Δεν έχει κάποιο πτυχίο αλλά το αφεντικό, ο Γιώργος, που είναι "καλός άνθρωπος" τον εμπιστεύτηκε και σιγά σιγά την έμαθε τη δουλειά. Ο Παναγιώτης δεν είναι αυτό που λέμε ο πάτος της εργατικής τάξης. Βασικά αν τον ρωτήσεις, θα σου πει πως δεν είναι "εργατική τάξη" καθόλου. Με τον Γιώργο είναι μια οικογένεια, συνεργάτες. Αφεντικά έχουν μόνο οι σκύλοι. Ο Παναγιώτης δουλεύει μαζί με τη Δήμητρα, τη γραμματέα, κι ένα παιδί/ παπί. Ο Παναγιώτης πιστεύει ότι με τη δουλειά πας μπροστά· η Δήμητρα είναι ενθουσιασμένη με το facebook· το παιδί μετά τη δουλειά, πίνει μπάφους.
 
2011
Τα νούμερα το δείχνανε καθαρά. Η δουλειά πήγαινε όλο και πιο άσχημα· οι πελάτες λιγότεροι· κι αυτοί πλήρωναν όλο και πιο σπάνια. Όλοι οι όροφοι της επιχείρησης έπρεπε να κάνουν περικοπές. Ο Παναγιώτης τα είπε με το αφεντικό· του πρότεινε να διώξει τη Δήμητρα που δεν έκανε καλά τη δουλειά της, και να πάρουν "Αλβανό", αντί για το παιδί, που θα του έρθει φθηνότερα. Ο Γιώργος, τελικά, έδιωξε, τη Δήμητρα και το παιδί, γιατί ο Παναγιώτης, που είναι σκυλί στη δουλειά, αν δουλεύει δεκάωρο τα βγάζει πέρα και μόνος του. Ο μισθός κόπηκε, αλλά τώρα με το δεκάωρο και τις υπερωρίες δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά για τον Παναγιώτη. Αργότερα το κράτος τούς έστειλε και Voucherάδες για να βοηθάνε. Η άνεργη πλέον Δήμητρα, έκοψε για κάποιο δίάστημα τη θέρμανση, έτρωγε κάθε μέρα όσπρια κι όποτε έβρισκε έκανε κανένα μεροκάματο. Το παιδί στην αρχή σπάστηκε, αλλά μετά πήρε φθηνότερους μπάφους. Βρήκε και δουλειά ντελίβερι· μαύρα.
 
2015
Ο Παναγιώτης ψήφισε ΑΝΕΛ, ο Γιώργος ΣΥΡΙΖΑ. Κι οι δυο συμφώνησαν ότι "οι αλήτες οι Γερμανοί θέλουν να μας καταστρέψουν". Ο Γιώργος πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ξανάφερε την ελπίδα στον ελληνικό λαό. Ξέρει, βέβαια, ότι ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίσει νόμο για την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ ο υπάλληλός του, ο Παναγιώτης, θα συνεχίσει να δουλεύει για 400 ευρώ "ώσπου να πέσει χρήμα στην αγορά και ξανανέβουν οι δουλειές, βρε παιδί μου". Κι ο Πάναγιώτης το ξέρει...
 
Και μια ανακεφαλαίωση γι' αυτούς που δεν τα πάνε καλά με τα παραμύθια: Όταν έσκασε η κρίση, η εργατική τάξη της Ελλάδας αδυνατούσε να καταλάβει ακόμη και τα στοιχειώδη. Οι οργανώσεις της ήταν ανύπαρκτες κι ηττημένες, ενώ η αξιοπρέπειά της είχε πάρει ηθελημένα την κατιούσα. Το μόνο που κράταγε τους μισθούς στη θέση τους, ήταν οι νόμοι του κράτους. Κανένας νόμος δεν έριξε τους μισθούς το 2010, απλώς αποσύρθηκε η νομική προστασία τους. Αυτό δεν είναι το ίδιο πράγμα. Την άλλη μέρα έπρεπε όλα τα αφεντικά σε όλες τις δουλειές να πάνε να αναμετρηθούν με τους εργάτες τους και να τους ανακοινώσουν , αυτά τα ίδια τα αφεντικά, πρόσωπο με πρόσωπο, μείωση 30%. Και το κατάφεραν με ελάχιστες αντιστάσεις. Γιατί οι εργάτες στην Ελλάδα δεν μισούσαν τα αφεντικά τους. Μέχρι λοιπόν να ανακαλύψουν ξανά το ταξικό μίσος, οι μισθοί δεν θα ξανανέβουν. Ό,τι κι αν ψηφίζουν... 
 
 
 
( Όχι αστείες επιφάνειες. Όχι στιλπνότητες του αέρα. Ούτε τσίρκο των στεναγμών αλλά ο αέρας μαχόμενος. Που σημαίνει προοδεύω στον πόνο. Μια τέτοια πρόοδος η φετινή πρώτη του μάη. Κενταυρική. Μισή είναι, μισή δεν είναι. Μα, εάν είναι χρήσιμη αυτή η εποχή, είναι ακριβώς επειδή μας αχρηστεύει. Οι κήποι αθόρυβα ετοιμάζουν ένα ποδόγυρο που τον φοράει ο ουρανός και πλησιάζει_ aπόψε το περίστροφο του raoulpenman εκπυρσοκροτεί λαλήματα ψηλά στον αέρα. Κασκόλ, γραβάτα, ψέματα, όλα θα ραντιστούν από λουλούδι κόκκινο. λίγο μετά τις έντεκα e΄δώ: http://www.metadeftero.gr/

Παρασκευή 24 Απριλίου 2015

[δουλειά σου, είναι να σε ονειρεύονται]



«Κυρία, θα σε αγγίξω με τον νου μου.
Θα σε αγγίξω και θα σε αγγίξω και θα σε αγγίξω
ώσπου να μου δώσεις
ξαφνικά ένα χαμόγελο, συνεσταλμένα άσεμνο
(κυρία θα σε
αγγίξω με τον νου μου.) Θα σε αγγίξω,
αυτό είναι όλο,
απαλά κι εσύ ολότελα θα γίνεις
με απέραντη ευκολία
το ποίημα που δεν θα γράψω.»

                                    (e.e cummings=)


(aπόψε o raoulpenman επιστρέφει ως ορκισμένος φύλακας του παραλόγου μέχρις ότου αυτό ξαναβρεί το κύρος του. Προς το παρόν,με το άνοιγμα της αυλαίας δεν είναι ούτε ευτυχής ούτε δυστυχής: είναι ανήσυχος. Φοβάται μήπως φοβηθεί, αναρωτιέται για ποιο ακόμα πράγμα θ΄αναρωτηθεί, ελπίζει πως θα ελπίσει κάποτε σε κάτι καλύτερο και, γενικά, βιάζεται. Κaτά τ΄άλλα από καθαρά τεχνική άποψη, όπως τον ειδοποιούν από τo κοντρόλ, υπάρχει μόνον ένα καθήκον, η εμβάθυνση. Μόνο το φάντασμα ξέρει πόσα οφείλει η στέγη στην σκάλα. e'δώ: http://www.metadeftero.gr/ )

(ρεμίξ: e. e cummings, ευγένιος αρανίτσης, angelus novus, Zωή τάχα )

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2015

[η βαρύτητα φωνάζει Εγώ]





Τριαλαριλαρό σαν σήμερα που τόσο ήθελε να σε δει, ώστε δεν τόλμησε να στο ζητήσει. Τόσο πολύ ήθελε να συλλαβίσει ευτυχία. Βάσανο το πέταγμα του γλάρου. Βάσανο να τον χαζεύεις άφταστο. Βάσανο να μην έχεις εικόνα του εαυτού σου. Ένα χρόνο μετά ο Raoul_penman θυμάται και μετράει τις γροθιές που έφαγε το σημαντικό από το ασήμαντο. Μετά χαρίζει τον εαυτό του στην απροσπάθεια. Άνοιξη; Βάσανο οι στίχοι του Καρούζου. Τριαλαριλαρό _



(aπόψε με τον raoulpenman αλητεύουμε στα σώματα των απέραντων γυναικών, αλητεύουμε  στην μιλιά μας, αλητεύουμε στην ακάλεστη πείνα και στην ακάλεστη δίψα- σ΄ ένα ταξίδι κει όπου ο αγέρας πιάνει τα κάρβουνα με τα χέρια. λίγο μετά τις ένtεκα e΄δώ: http://www.metadeftero.gr/) )

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015

[πάρε.τα.χνάρια.που.άφησα]


Κ ο ρ μ ό ς. - Μόνον αυτός που θα μπορούσε να θεωρήσει το παρελθόν του σαν αποκύημα εξαναγκασμού και ανάγκης θα 'ταν σε θέση να το εκμεταλλευτεί στο έπακρο σε οποιοδήποτε παρόν. Γιατί όσα έζησε κανείς μοιάζουνε στην καλύτερη περίπτωση με το ωραίο άγαλμα που ΄χασε σε μετακινήσεις από τα χτυπήματα όλα του τα μέλη και που άλλο τίποτε πια δεν προσφέρει παρά το πολύτιμο κομμάτι μάρμαρο, απ΄όπου θα πρέπει κανείς
να σ μ ι λ έ ψ ε ι   τ η ν  ε ι κ ό ν α  τ ο υ  μ έ λλ ο ν τ ο ς  τ ο υ.

walter Benjamin_


 

 

 
 


 
 

eυχαριστώ τους: http://xronos-gia-ksodema.blogspot.gr/

(aπόψε΄λίγο μετά τις έντεκα με τον Raoul penman eδώ: http://www.metadeftero.gr/ )