[νηφάλια και παράλογη η γη που περπατώ]

 

:υπάρχουμε στο μετά_ του ανέμου, που τολμάει, μορφάζει, ειδοποιεί!

Μια φορά κι έναν καιρό, οπωσδήποτε όμως Σάββατο λίγο μετά τα μεσάνυχτα, κάποιος ενώπιον σιγαστήρα ή μικροφώνου θ΄αρχίσει να εκπέμπει_
                                                                             
                                                                              Τον τρόπο που
                                         τα πέλματα σου δροσίζουν το πάτωμα

τον τρόπο που
που τα χέρια σου ευχαριστούν τα πράγματα

                                                                            τον τρόπο που
                                                           κινούνται τα βλέφαρα σου
                                       καθώς το βλέμμα σου φωτίζει το χώρο

τον τρόπο που
γέρνεις το κεφάλι σου

                                           την παραμικρή λεπτομέρεια των χειλιών σου
                                                                         το σχήμα των μαλιών σου
                                               το ταξίδι στις γραμμές του προσώπου σου.

  Μια φορά κι έναν καιρό, οπωσδήποτε όμως Σάββατο λίγο μετά τα μεσάνυχτα, κάποιος θ΄αρχίσει να εκπέμπει μια τεθλασμένη τζαζ:Την αγωνία να μείνει λογικός, την αγωνία να σας κρατήσει λογικούς..
Εδώ _
http://metadeftero.gr/

:αληθεύουμε στο μετά _ του νερού, που πηδάει, κοχλάζει, παραληρεί!

the playlist:

00. αρένα - δανάη παναγιωτοπούλου
01. a love supreme (acknowledgement) - john Coltrane
02. ruins - portico quartet
03. είναι όμοια κι όμως μοιάζουν - μιχάλης σιγανίδης
04. αποθήκη - θέρος
05. η χώρα χωρίς λάθη - σαββίνα γιαννατου (λένα πλάτωνος)
06. ερωτική άσκηση για 2 - β. λέκκας - ε. πασπαλλά (μάνος χατζιδάκις)
07. sea song - robert wyatt
08. anonymous - ed. harcourt
09. javelin unlanding - bill Callahan
10. θα ΄θελα να 'μουν βασιλιάς - μανώλης φάμελλος & ποδηλάτες
11. song to a siren - tim buckley
12. ίλιγγος - δανάη παναγιωτοπούλου



 

(:Magnu΅ς Eroticu΅ς)

"Τα τραγούδια αυτά δεν είναι αισθησιακά. Λειτουργούν περ' από την ύπαρξη, στο βαθύ αίσθημα που χαρακτηρίζει οποιαδήποτε σχέση, κάθε μορφής, αρκεί να περιέχει τις προϋποθέσεις για ανθρώπινη επικοινωνία".      
                                                                                                  (Μάνος Χατζιδάκις)


Κάθε έργο τέχνης είναι παιδί της εποχής του, συχνά είναι μητέρα των αισθημάτων μας.

Αυτό που ο Μεγάλος Ερωτικός καταφέρνει είναι ν΄αντηχεί  εσωτερικά  όπως τα ήρεμα και με  μεγαλοπρέπεια ειπωμένα λόγια: "Είμαι Παρών" . Η λέξη "παρουσία" που υπαινίσσονται τα τραγούδια του είναι ένας εσωτερικός ήχος. Με εσωτερικό ήχο εννοώ ό,τι συνήθως αποκαλούμε εσωτερική/μυστική εμπειρία: τις καταστάσεις έκστασης, θέλξης, τουλάχιστον διαλογισμένης συγκίνησης. Ϊσως να το έχεις αντιληφθεί κι εσύ - ίσως όμως και όχι -  ότι κατά τη διάρκεια της ακρόασης αυτού του δίσκου υφίσταται η ψυχή μια δίχως προηγούμενο δόνηση που είναι ακόμα πολυπλοκότερη, ακόμα "πιο πέρα από τις αισθήσεις" θα έλεγα, από μια ψυχική ταραχή μπροστά σε μια καμπάνα ή σε μια αναμμένη λαμπάδα ή ακόμα μπροστά σε ένα 'Χριστός Ανέστη".

 

«Η σειρά που ακολουθούν τα ποιήματα αυτά των ελλήνων ποιητών», σημειώνει ο ίδιος ο Χατζιδάκις, «σχηματίζει έναν αδιάσπαστο κύκλο τραγουδιών, μια λειτουργία για τον "Μεγάλο Ερωτικό" -κάτι σαν τους εσπερινούς Αγίων σ'ερημοκλήσια μακρινά με τη συμμετοχή φανταστικών αγγέλων, εραστών, παρθενών και εφήβων. Είναι μια λιτανεία περίεργη, όμως και τόσο φυσική στην εσωτερική κι απόκρυφη ζωή μας».

 

Απόψε, νύχτα της Ανάστασης, ακούμε μαζί, ολόκληρο το Μεγάλο Ερωτικό για να θυμηθούμε πως ακόμη κι αν ο Χριστός αληθώς ανέστη εκ νεκρών, εμείς όλοι εδώ κάτω οι έκπτωτοι, οι αλήτες του ντάρμα, οι..(βάλτε τώρα που γυρίζει), προτιμούμε γι' ακόμα μια φορά να χάσουμε και τ΄αβγά και τα πασχάλια καθώς ακόμα_ Ακόμα προσδοκούμε ανάσταση νεκρών. Προσδοκούμε την ασύλληπτη πληρότητα να υπάρχουμε όχι από αναγκαιότητα και προκαθορισμό αλλά επειδή θέλουμε να υπάρχουμε και να θέλουμε επειδή αγαπάμε με μέθη έρωτα. Να υπάρχουμε όχι με τον δεδομένο τρόπο - νόμο του κόσμου αλλά με την υπαρκτικά απεριόριστη ελευθερία της σχέσης μας με αυτόν_

Υ.Γ. Πίσω απ΄το τζάμι κάτι φαίνεται σαν χάδι. Τέλος σ΄αυτό το μουσικό μας διάλειμμα. Όλοι βουτιά στων στίχων το διάλυμα: Να ζήσω μες΄τον μύθο σου/να τρέφομαι απ΄τον κήπο σου..
                                                                                             (συνέχισέ με εδώ_www.metadeftero.gr)
                                                                                                                       


 

ισχύει φέτος η Άνοιξη;

/14/ με τι βιασύνη προχωρεί ο Ιησούς
            εφέτος
       προς την Ανάσταση...
       Παραμερίζει πανέρια τεράστια
            γιομάτα βιολέτες
       σπρώχνει τους αέναους
             παπάδες
       τινάζει νευρικά προς τα πίσω
           τη μαλλούρα του
       το γεγονός είν' ολοφάνερο:
            βαρέθηκε
                                  (Νίκος Καρούζος)

 

 

η αισθητική της σιωπής

 

 

 

***

 

 Ο Ρεμπώ έχει πάει στην Αβυσσυνία για να κάνει την τύχη του με το εμπόριο των σκλάβων. Ο Βιτγκενστάιν μετά από ένα διάστημα που εργάστηκε σαν δάσκαλος σ΄ένα χωριό, διαλέγει τη ταπεινή δουλειά του νοσοκόμου.Ο Ντυσάν στρέφεται στο σκάκι. Αυτήν την παραδειγματική αποκήρυξη του ταλέντου τους ο καθένας τη συνοδεύει συμπληρωματικά με τη δήλωση ότι θεωρεί τα προηγούμενα επιτεύγματα του στην ποίηση, στην φιλοσοφία ή στην τέχνη σαν μηδαμινά, χωρίς σημασία.

 

 Αλλά αυτή η επιλογή τους μιας οριστικής σιωπής δε μηδενίζει τη δουλειά τους. Αντίθετα προσδίνει αναδρομικά μια πρόσθετη δύναμη και κύρος σε ό,τι διακόπηκε. Η απάρνηση του έργου τους γίνεται μια ακόμα αιτία επιβεβαίωσης του έργου τους, ένα δίπλωμα αναμφισβήτητης σοβαρότητας. Αυτή η σοβαρότητα έγκειται στο ότι δε θεωρείται η τέχνη (ή η φιλοσοφία ασκημένη σαν μια μορφή τέχνης) σαν κάτι του οποίου η σοβαρότητα διαρκεί για πάντα, σαν ένας "σκοπός", σαν ένας σταθερός φορέας πνευματικών φιλοδοξιών. Η πραγματικά σοβαρή στάση είναι αυτή που θεωρεί την τέχνη σαν ένα "μέσον" προς κάτι που μπορεί ίσως να επιτευχθεί μόνο εγκαταλείποντας την τέχνη· κρίνοντας την τέχνη με λιγότερη ανοχή, η τέχνη είναι ένας ψεύτικος τρόπος ή (η λέξη ανήκει στον Νταντά καλλιτέχνη Ζακ Βασέ) μια ανοησία.

 Αν και όχι πια μια εξομολόγηση, η τέχνη είναι περισσότερο από ποτέ άλλοτε μια απελευθέρωση, μια άσκηση στον ασκητισμό. Με την βοήθεια της ο καλλιτέχνης εξαγνίζεται - από τον εαυτό του και, στο τέλος από την τέχνη την ίδια. Ο καλλιτέχνης (αν όχι η ίδια η τέχνη) είναι ακόμα στρατευμένος σε μια προοδευτική κίνηση προς το "καλό". Αλλά ενώ πριν το καλό για τον καλλιτέχνη ήταν να κυριαρχήσει πάνω στην τέχνη του και να ολοκληρωθεί μέσα σ΄αυτήν, τώρα το πιο σημαντικό γι΄αυτόν είναι να φτάσει στο σημείο όπου οι σκοποί αυτοί παύουν να έχουν μια οποιαδήποτε σημασία γι΄αυτόν, από την συγκινησιακή άποψη και την ηθική, και το να μένει σιωπηλός του δίνει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να προσπαθεί να βρει τη δική του φωνή στη τέχνη.
                                                                  
                                                                        ***                 
                                                                                                                              (Σούζαν Σόνταγκ)

Υ.Γ Και μέχρι να στεγνώσουν οι θάλασσες..(ξέρεις εσύ)

 το playλιστ:

00. αρένα - δανάη παναγιωτοπούλου
01. corpus christi carol - jeff buckley
02. warm canto - mal waldron
03. you look like rain - morphine
04. strange fruit - billie holiday (tricky re_mix)
05. heart.attack and vine - tom waits
06. 6.π.μ - στέρεο νόβα
07. ρέκβιεμ για το νίκο - ωχρά σπειροχαίτη
08. μολότοφ - δανάη παναγιωτοπούλου
09. prime of life - pascal comelade
10. monochrome - dominique a./yiann tiersen
11. λαθρεπιβάτης - παύλος παυλίδης
12. forbidden colours - david sylvian
14. rising - lhasa de sela
15. να - λάκης παπαδόπουλος

kleiste ta monitor!!!!

        010100

α πα πα, άντρωπο ξοντεύει, ζυνολικά, τέζερα κρόνια ζωήζ πηγκαινο-

ερκόμενο από ζπίτι ζε ντουλειά. ντύο κρόνια περιμένει ανάψει πράζι-

νο ζε ντιαζταύρωση. ένα ολόκληρο κρόνο ζτέκεται


το

άντρωπο


εμπροζτά ζε νιπτήρα. και φυζικά, μην το ξεκάζω, άντρωπο ντημιουρ-

γκεί αντίγκραφα πραγκμάτων και εαυτού του για να ξορκίζει το


τάνατοζ.

 

(: δ ε ξ α μ ε ν ή*)

συχνά Η Πραγματικότητα απαιτεί υπερερμηνεία, αλλιώς δέ λέει να ξυπνήσει.

Τη ξυπνάω λοιπόν, και τί να δω: o βιντγκενστάϊν, ξαφνικά, ισχυρίζεται ότι "ο νόμος των

πιθανοτήτων είναι - για σκέψου! - ο φυσικός νόμος που βλέπεις μισοκλείνοντας τα μάτια".


(ο λυρισμός του βιντγκενστάϊν, οι σκόρπιοι στίχοι, οι ιριδισμοί της κίνησής Της, οι ευχές

και τα κέρματα, το λεγόμενο πέταγμα της σκέψης που ήταν, που είναι κάτι σαν λιποθυμία

προς τα πάνω.)

*το να δίνεις στο νερό το όνομα υδρογόνο δύο οξυγόνο απηχεί στο βάθος μια εύθυμη νότα.