Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

[Π]αιδί κρυμμένο.


- Μές στο διαμέρισμα ξέρει ήδη όλες τις κρυψώνες κι επιστρέφει εκεί σαν σ΄ένα σπίτι όπου είσαι βέβαιος πως θα ξαναβρείς τα πάντα όπως ήταν. Η καρδιά του χτυπά, κρατά την αναπνοή του. Βρίσκεται εδώ κλεισμένο μες στον κόσμο της ύλης. Αυτός του γίνεται απίστευτα σαφής, το πλησιάζει βουβά. Έτσι, που μόνον ένας που τον κρεμάνε καταλαβαίνει τι είναι ξύλο και σχοινί. Το παιδί που στέκει πίσω απ΄την κουρτίνα γίνεται το ίδιο κάτι που ανεμίζει και ξασπρίζει, γίνεται φάντασμα. Το τραπέζι του φαγητού που κάτω του έχει κουρνιάσει, το κάνει ξύλινο είδωλο σε ναό, που οι τέσσερις κίονές του είναι τα σκαλιστά του πόδια. Και πίσω από μια πόρτα είναι πόρτα το ίδιο, τη φόρεσε μάσκα βαριά, και μάγος ιερέας θα μαγέψει όσους ανύποπτοι θα μπούνε. Δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να το βρουν. Όταν κάνει γκριμάτσες, του λεν πως φτάνει να χτυπήσει το ρολόι και θα μείνει έτσι όπως είναι. Πόσο αυτό είναι αλήθεια, το ξέρει μες στην κρυψώνα. Όποιος το βρει μπορεί να το ξυλιάσει σαν ξόανο κάτω απ΄το τραπέζι, να το υφάνει δια παντός σαν φάντασμα μες στην κουρτίνα, να το αφορίσει δια βίου μες στην βαριά την πόρτα. Γι΄αυτό βγάζει από μέσα του με ηχηρή κραυγή τον δαίμονα, που έτσι το μεταμόρφωσε να μην το βρίσκουν, την ώρα που το πιάνει εκείνος που το ψάχνει - μάλιστα δεν την περιμένει τη στιγμή αυτή, με μια κραυγή απελευθέρωσης την προλαβαίνει. Γι΄αυτό τη μάχη με τον δαίμονα δεν τη βαριέται. Το σπίτι έχει γίνει το οπλοστάσιο των προσωπείων. Μια φορά το χρόνο σε μέρη μυστηριώδη, στις άδειες κόγχες των ματιών τους, στο ξυλιασμένο στόμα τους, υπάρχουν δώρα. Το παιδί ξεμαγεύει σαν μηχανικός την οικογενειάκη εστία, ανοίγει την πόρτα και βγαίνει για να ψάξει για δώρα που, έτσι κι αλλιώς, ποτέ δικά του δεν ήταν. Το παιδί είναι πια ο θετός πατέρας του αληθινού εαυτού.  Μες στο διαμέρισμα ξέρει ήδη όλες τις κρυψώνες κι επιστρέφει εκεί σαν σ΄ένα σπίτι όπου είσαι βέβαιος πως θα ξαναβρείς τα πάντα όπως ήταν. Έτοιμο να συγχωρέσει τους πάντες.

(ρε_μίξ: Walter Benjamin, Νίκος Χαλβατζής, raoulpenman)



(aπόψε λίγο μετά τις έντεκα ο raoulpenman αποφασίζει να βάλει δύο ρόδες ανάμεσα στα πόδια του
και να διανύσει μνήμες - χιλιόμετρα. Αφήνει πίσω ό,τι κέρδισε το περπάτημα να το τρώει πλέον η ταχύτητα που είναι η τέχνη των ληστών όπως η μουσική είναι των ζητιάνων για να συναντήσει τον άνθρωπο με το μικρότερο σπίτι στον κόσμο. Η συνέχεια eδώ: http://www.metadeftero.gr/ )))


 

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2014

[Αναζητώ χαμένον εαυτό δεν.]


Αν το όνομα σου δεν σημαίνει τίποτα για
τον κόσμο, είτε ζήσεις είτε πεθάνεις, είναι
προτιμότερο να ζήσεις.
              (η ηθική των σαμουράι στη σύγχρονη ιαπωνία, βιβλίο πρώτο, Γιούγκο Μισιμα)

Κάθε ταυτότητα είναι ψευδής, αντιφατική, στηρίζεται στην άρνηση της μη-ταύτότητας την οποία καταπιέζει, την οπόια επιδιώκει να συμπεριλάβει αλλά δεν μπορεί. Και δεν μπορεί να την συμπεριλάβει, όχι εξαιτίας κάποιας συμπτωματικής αιτίας όπως η αναποτελεσματικότητα της αστυνόμευσης, αλλά επειδή η ταυτοποίηση πάντοτε τρέχει πίσω από τη ροή της μη-ταυτότητας, δεν μπορεί νατην καθηλώσει και να τη διατηρήσει ακίνητη.

Επιλέγουμε τη μη-ταυτότητα, η οποία όπως μας εξηγεί ο John Holloway επιτίθεται στην ταυτότητα και τη διαρηγνύει, επιδιώκοντας την ίδια της την κίνηση, την οποία η ταυτότητα και περιλαμβάνει και δεν περιλαμβάνει. Επιτίθεται στις κατηγορίες της πολιτικής οικονομίας για να ανακαλύψει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στην αφηρημένη εργασία και στο επωφελές και δημιουργικό πράττειν, τον οποίο οι κατηγορίες αυτές περιλαμβάνουν και παρόλα αυτά δεν περιλαμβάνουν. Επιτίθεται σε όλες τις κατηγορίες της αστικής σκέψης σε μια κατά πρόσωπο κριτική, μια κριτική η οποία αναζητά σταθερά στο ανθρώπινο πράττειν και στην αντιφατική του ύπαρξη την πηγή κάθε κίνησης. Επιτίθεται στα ουσιαστικά για να απελευθερώσει τα ρήματα που τα ουσιαστικά αυτά κρατούν φυλακισμένα, παγωμένα, αλλά παρόλα αυτά όχι παγωμένα. Επιτίθεται στα ρολόγια που περιέχουν και παρόλα αυτά δεν περιέχουν τους δημιουργικούς ρυθμούς του πράττειν, και πυροβολεί ενάντιά τους για να δείξει ότι η μόνη επανάσταση είναι η επανάσταση στο εδώ και στο τώρα, ότι η ιδέα μιας μελλοντικής επανάστασης είναι α-νόητη. Επιτίθεται στο κράτος για να βρει αυτό που περιλαμβάνει και που παρόλα αυτά δεν μπορεί να συμπεριλάβει: τον αγώνα για αυτοπροσδιορισμό. Η κίνηση της εναντίωσης στην ταυτότητα είναι η κίνηση της επανάστασης δίχως όνομα.

Όμως πώς αλλιώς μπορούμε να κατανοήσουμε τη μη-ταυτότητα; Η μη-ταυτότητα μπορεί να είναι μόνο μια δύναμη η οποία αλλάζει τον εαυτό της, η οποία δημιουργεί και την ίδια στιγμή δημιουργεί και τον εαυτό της. Και πού βρίσκουμε μια δημιουργική και συγχρόνως αυτο-δημιουργική δύναμη; Όχι στα ζώα, όχι στο θεό, όχι στη φύση, αλλά μόνο στους ανθρώπους, σε εμάς. Όχι σε ένα ταυτοτικό εμείς, αλλά σε ένα εξαρθρωμένο, δυσπροσάρμοστο, δημιουργικό εμείς. Καλωσορίσατε στο μeτα _ρέντ)ιο ή αλλιώς http://www.metadeftero.gr/
Venceremos.



 
(* ο τίτλος είναι στίχος της κατερίνας χανδρινού από το βιβλίο 'Συμπαθές Αγρίμι)


(aπόψε  ο raoulpenman αναζητάει χαμένον εαυτό δεν. Tρίβει τ΄αριστερό του πόδι του πάνω στα πόδια μας,
παίρνει φόρα και aκούει μουσική με βάση το ανατρίχιασμα. Λίγο μετά τις έντεκα ,πέτα το gps κάπου μακριά και sυντόνισε τη "μπλου σκέπσι "σου eδώ: http://www.metadeftero.gr/ : Βαδίζουμε α_δέσποτοι)))
 

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2014

[η αριστερή κατάσταση του στήθους· ιδεογράμματα]


Εκεί έξω Το να κοιτάζεις το δάχτυλο που δείχνει το φεγγάρι αντί να κοιτάς το φεγγάρι θεωρείται ανόητο. Το να κοιτάζεις το βαρίδι και όχι το κέντρο της Γης επιτρέπεται.  Εδώ μέσα όμως , λάτρη της πιο πραγματικής πραγματικότητας, ο πατέρας σου - το κράτος - πάντα θα σε θέλει να διαβάζεις ιστορία όχι να τη γράφεις. 
έλα, σπουδαστή των θραυσμάτων, ας πάρουμε την περίπτωση της κόρης σου που ξεστόμισε όχι μόνον το περίφημο: "Εγώ δεν είναι
"μία
άλλη", σε αντίθεση με ρεμπώ, αλλά προπάντων το: "Εγώ είμαι και
άλλη
"καμία!", τη νύκτα εκείνη που το μυστήριο της παροιμίας Όποιος φυλάει τα ρούχα του έχει τα μισά λύθηκε απότομα και η γκαρνταρόμπα γέμισε φως. Από τότε,  το φως , νεογέννητο περπατάει με τα τέσσερα. Εδώ αφέλεια, άγνοια, απειρία, αγνότης και στον ορίζοντα των γεγονότων, είναι μόνιμα Δεκέμβριος. Κι εσύ θα πας στην Λευκωσία, την πόλη όπου οι κάτοικοι προφέρουν περισσότερες απαντήσεις παρά ερωτήσεις, και θα επιστρέψεις αυθημερόν. Κι εγώ θα λέω ότι το ταξίδι σου από το 1973 και μετά το κατάπιε ο άνεμος κατά λάθος και παραλίγο να πνιγεί. θα σου πω ότι το μόνο που θέλω να ξέρω για τους ανθρώπους, είναι αν το άλφα τους, παραπέμπει σε ψαράκι, το σίγμα τους σε 6, αν το έψιλον το γράφουν με μία μεγάλη καμπύλη ή με δύο μικρότερες. και σε παρακαλώ μην μου πεις άσε με. γιατί αν μου πεις άσε με, θα βγάλω χαρτί και μολύβι και θα σου πω γρά΄ψτο.
Εδώ μέσα στο βαθύ dub του ερωτήματος τα ονόματα του πατέρα δεν μπορούν να ξεγελάσουν το ονομάζειν.
Διότι τα φαντάσματα, σε κάθε περίπτωση, δεν εμφανίζονται αλλά επιστρέφουν για να δείξουν «την καταστατική αστάθεια των ονομάτων, το μη – είναι – ποτέ – τους».
(Τελευταία επιθυμία: Να επηρεάζεσαι από τη σαγήνη παρά από τη βαρβαρότητα! ) ))

(aπόψε λίγο μετά τις έντεκα o Raoulpenman - με τη βοήθεια του Μάριου Δήμα εγκαταλείπει - για λίγο- το blasé του υφάκι και χάνεται μέσα στο βαθύ dub)b της αριστερής κατάστασης του στήθους· για ένα κομμάτι ουρανό και μια παλάμη χώμα ένα κανάτι νερό κι ένα φιλί το γιόμα. Επώνυμο: Πλήρης. eδώ: http://www.metadeftero.gr/ )) 

 

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

[η διερώτηση omega_]

 
Ο άρχοντας προχωρά. Ο άρχοντας δεν ανοίγει τις πόρτες - αυτό είναι δουλειά των ταπεινών. Ο άρχοντας δεν πιάνει πόμολα και χερούλια· αυτά τα αντικείμενα είναι γεμάτα απ’ τα αγγίγματα των άλλων, τον ιδρώτα των άλλων, τα μικρόβια των άλλων. Ο άρχοντας προχωρά διασχίζοντας πόρτες που ανοίγουν και κλείνουν από άλλους. Ο άρχοντας δεν έχει χέρια για να ανοίξει τις πόρτες. Είναι ένα ανόργανο σώμα. Είναι το σώμα της εξουσίας. Το σώμα της εξουσίας έχει σαν όργανα τα σώματα των υποτακτικών. 
Στις τουαλέτες των καθωσπρέπει καταστημάτων δεν υπάρχουν διακόπτες. Οι διακόπτες έχουν αρχίσει να εξαφανίζονται και απ’ τα κλιμακοστάσια και τους διαδρόμους των πολυκατοικιών, αλλά αυτό γίνεται πολύ αργά: οι ιδιοκτήτες ή/και οι διαχειριστές δεν έχουν χρήμα και διάθεση για τεχνολογικούς νεωτερισμούς. Αλλά στις τουλέτες των καθωσπρέπει καταστημάτων δεν υπάρχει λόγος για καθυστερήσεις: αισθητήρες. Αισθητήρες κίνησης, ρυθμίζουν το άναμα και το σβήσιμο του φωτός, σε κάθε χωριστό σημείο. Ψάχνει αμήχανα το μάτι και το χέρι τον διακόπτη, πρώτα κοιτάει απ’ έξω απ’ την πόρτα με τη σήμανση “w.c.” - τίποτα. Ύστερα μέσα· και ω! Το φως ανάβει.
Το σώμα - στην - ανάγκη - του προχωρά. Δεν ανάβει τα φώτα· τα φώτα ανάβουν μόνα τους. Άμα τη εμφανίσει. Το σώμα - στην - ανάγκη - του δεν ψάχνει διακόπτες. Ούτε αδιαφορεί γι’ αυτούς όταν ξαλαφρώσει. Το σώμα - στην - ανάγκη - του προχωρά ακάθεκτο. Κι ύστερα, αν ο αισθητήρας δεν είναι καλά ρυθμισμένος, πήχτρα σκοτάδι στα καλά καθούμενα, μέσα στο μικρό δωμάτιο όπου ακόμα κι ο βασιλιάς πήγαινε μόνος του. Χαζές κινήσεις μέσα στο σκοτάδι, για να ξαναπιάσει την κίνηση ο αισθητήρας. Ξανά φως. Το σώμα - στην - ανάγκη - του δεν είναι (ακόμα) ανόργανο. Σίγουρα δουλεύει το πεπτικό ή/και το ουροποιητικό. Δουλεύει, ακόμα, και ο έμβιος αισθητήρας φωτός / σκότους, γνωστός σαν “μάτια”. Το γεγονός ότι χρειάζεται μερικές φορές μια επιπλέον κίνηση / απεύθυνση στον ελαφρώς αναίσθητο αισθητήρα, κάτι του είδους “εεε, ακόμα εδώ είμαι, δεν έφυγα! - μη σβήνεις!!” είναι post-οργανικό. Interactive.
Το σώμα - εν - μέσω - των - αισθητήρων. Έρχονται, πολλαπλασιάζονται, εγκαθίστανται, εποπτεύουν (σύμφωνα με τις προδιαγραφές τους) “συνεννοούνται”, προετοιμάζουν το internet of things· το διαδίκτυο των πραγμάτων. Το σώμα ανάμεσά τους. Γίνεται ανόργανο, αλλά όχι σαν το σώμα της εξουσίας. Σαν το σώμα των αντανακλάσεων της εξουσίας. Σαν το σώμα των διασταυρώσεων των τεχνικών μεσολαβήσεων. Σαν έμβιο thing. Κρατάει (το σώμα - εν - μέσω - των - αισθητήρων) όχι την “ανάγκη” του, όπως στις τουαλέτες των καταστημάτων, αλλά τις ανάγκες του, με την μορφή τηλεκοντρόλ, που συνδιαλέγονται με τους διάχυτους αισθητήρες.
Αλλά το σώμα - εν - μέσω - των - αισθητήρων νοιώθει αρχοντικό. Νοιώθει κυρίαρχο του περιβάλλοντός του. Το τεχνο-αρχοντικό σώμα δεν σπαταλά τις αισθήσεις του σε αγγίγματα (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και άλλες πράξεις αβεβαιότητας. Το τεχνο-αρχοντικό σώμα απευθύνεται μόνο στο τηλεκοντρόλ του. Απευθύνεται στους αισθητήρες. Οι αισθητήρες απευθύνονται στο σώμα.
Το τεχνο-αρχοντικό σώμα είναι τηλεκοντρόλ.
Θέλω πίσω τους διακόπτες!!
 

(aπόψε στις έντεκα ο Raoulpenman θα περπατήσει αφιερώνοντας τον εαυτό σε μίαν ανούσια αξιολόγηση των ρυθμών της βροχής μεταφέροντας ένα μικρό άρωμα ζωής από την Λέσχη Κατασκόπων του 21ου αιώνα (http://www.sarajevomag.gr/). Αν το πετύχει με πηδηματάκια, σαν τα παιδιά στο κουτσό έχει καλώς. Εάν όχι, δεν πειράζει. Ούτως ή άλλως αναλφάβυθοι μαθαίνουμε τα κύματα))). Ta υπόλοιπα eδώ:  http://www.metadeftero.gr/ ))