Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

[ μία σπουδή στην υποψία ]

 
 
 
 

Ζωή > Ποίηση
Ζωή < Ποίηση
Χάρισε τον εαυτό σου στην απροσπάθεια-
                                                         
                                                                      (Νίκος Καρούζος)


***

Τρίτη, Πέμπτη και Σάββατο, τα μεσημέρια εκείνα του καλοκαιριού, όταν οι άλλοι κοιμούνταν, ένα παιδί ονόματι Ραούλ έψαχνε τη μέρα που παράπεσε. Γι΄αυτήν που ανατέλλει ανάμεσα στην Τρίτη και την Τετάρτη, για το Δεύτερο Σάββατο Του Επάνω Κόσμου. Εκεί ανάμεσα στις σπασμένες βεράντες του Αυγούστου διαβάζε τα χαμόγελα του νερού όπως εμείς διαβάζουμε τα Σσσσς στα χείλη της φετινής μας αγάπης. Μάθαινε ν΄ακούει με τα μάτια, να βλέπει με τα δάχτυλα, να γνωρίζει με την άκρη της γλώσσας. Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή τον θυμάμαι να δανείζεται ουσιαστικά και επίθετα απ΄τη νύχτα και να κοιτάζει τη Θάλασσα προσπαθώντας να ονειρευτεί αυτό που κοιτάζει.

Απόψε λίγο μετά τις δώδεκα συντονίσου εδώ http://www.metadeftero.gr/ για να δούμε αν όντως ό,τι κοιτάζεις σε κοιτάζει κι εκείνο κι εαν αυτό που κινείται πάνω στην πέτρα και γλιστράει στα εσώρουχα της λέξης είναι σκορπιός ή ιππόκαμπος_


 

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

όταν θα 'χουμε ανοίξει όλα μας τα χαρτιά*

// αν σ΄αρέσουν τα ποιήματά μου άφησέ τα
να περπατήσουν στο δειλινό,λίγο πίσω από σένα

τότε οι άνθρωποι θα πουν
"Σ΄αυτό τον δρόμο είδα μια πριγκίπισσα να διαβαίνει
καθώς πήγαινε να συναντήσει τον εραστή της(είχε
αρχίσει να βραδιάζει)με ψηλούς και ανίδεους υπηρέτες." //
                                                                                      (e. e. cummings)


Τώρα που άρχισα να Σε διαβάζω κάτω απ΄τα εσώρουχα των λέξεων

μπορείς να μ' οδηγήσεις κάπου κοντά (ας πούμε μέχρι το λευκό περιθώριο της παρτιτούρας Σου)

και μετά το παίρνω με τα πόδια;

Ραντεβού εκεί· στα τζιτζικάδικα_

 

Κυριακή 10 Αυγούστου 2014

φ ε γ γ ο ζ ά λ η




"Ω και να γινότανό Πόθος μου όλος ένα φιλί νάλθει μια νύχτα να Σε φιλήσει όλη !"           
                                                                    (Νίκος Καζαντζάκης)

Μία η σελήνη - όλοι θα πάρετε. Μία η σελήνη, πληθυντική. Μία: εσύ, εγώ, μ΄ ένα μπάσο να ΄χει πάθει σουμιλώαπόμέσαμου, να επιμένει· μ΄ένα πιάνο να υπνοβατεί, να στάζει· μ΄ένα τρομπόνι να φυσαέι, να ξεφυσάει, να μουρμουρίζει 
σ υ ν τ ό μ ω ς: το επίρρημα ακορντεόν·
πέρ΄από κάθε προσμονή, πέρ΄από κάθε αγωνία, το δάσος με τα μεγάλα του κλωνάρια μουσκεμένα, aπόψε  φτερουγίζει στο α δύνατο ή
στο φεγγαρόφωτο·
αγάπη άνω κάτω μία και αυτή·

· μ΄ακούς; ))

 

Κυριακή 3 Αυγούστου 2014

le triffle marin


αμάρτημά μου η μουσική:
όταν ήμουν παιδί το θαλασσί ορθώθηκε μπροστά μου·
μέσα σε κάτι σπίτια με μετεξένιες πόρτες, ένα παράθυρο ανοιχτό
με κοίταξε και μου ΄πε  "κλείσεμεκλείσεμε, αυτός που γύρευες ε ί σ α ι ."

προχθές το θυμήθηκα - όταν σηκώθηκα με το στόμα λερωμένο σοκολάτα και χειροκρότησα τζιτζίκι - πως με τον ίδιο τρόπο είναι πιθανόν, κάποτε (μια φορά στα χίλια χρόνια!) να υπάρξει ένα τραγούδι φτιαγμένο όχι από ήχους αλλά από νοήματα που εμείς του αποδίδουμε, κι ότι το τζιτζίκι μπορεί, στ΄αφτιά ορισμένων, να ηχεί μονότονα και καθόλου μελωδικά, όμως στο χέρι μας είναι να το ακούσουμε σαν ένα μήνυμα που μας γοητεύει. Διότι και το χεράκι του παιδιού ακούει σαν αφτί.
Αφού το αφτί "πιανει" έναν υπαινιγμό..

Έναν υπαινιγμό που μας θυμίζει πως όλα βρίσκονται εδώ και αλλού. Όλα υπήρξαν και θα υπάρξουν. (Όλα υπήρξαν: H αγάπη αποτελεί μια στιγμή Αναγνώρισης.) Όλα κερδήθηκαν και χάθηκαν. Όχι όπως στο σκάκι που ο ένας παίρνει τη βασίλισσα του άλλου και πατσίζουν, όχι! Μάλλον όπως ο μεταξοσκώλυκας που αφήνει τη φυσσαλίδα του για να γίνει ένα ποίημα-πεταλούδα.

κορίτσι από αέρα και γάζα, για λύσε το τζιτζίκι του αφαλού σου να με κοιτάξω, κι εγώ θα σου εξηγήσω τη Συγχρονικότητα!.. Τί; Δεν με πιστεύεις; Άκου τον Ελύτη να εξηγεί ο ίδιος το στίχο του:

το Αιγαίο [μου] λέει και [μου] ξαναλέει [...] με το στόμα του φλοίσβου [...] α υ τ ό ς  ε ί σ α ι!      Και το επαναλαμβάνει το σχήμα του φύλλου της συκιάς επάνω στον ουρανό, το συλλαμβάνει και κλείνει τη γροθιά του το ρόδι ώσπου να σκάσει, το κανοναρχάνε τα τζιτζίκια ώσπου να γίνουν διάφανα.
 
_κ α ν ο ν α ρ χ ώ: κάνω (παρακινώ, προκαλώ, παρασύρω) κάποιον να πει ή να τραγουδήσει κάτι_
 
 

Σάββατο 2 Αυγούστου 2014

[α ν τ ί π υ ρ α]



(Χρειαζόμαστε κάτι πολύ περισσότερο, δεν αρκεί το σαμποτάζ. Σήμερα πρέπει ο καθένας να προσπαθήσει για ένα δίκαιο που να τον χωράει κι εκείνον μέσα, να απαιτήσει ο κοινός χώρος να ανοίξει περισσότερο. Αυτή τη στιγμή η ζωή που μας προτείνουν είναι πολύ πίσω από τη βιομηχανική επανάσταση. Σε αυτό το σημείο χρειάζεται να διεκδικήσεις την ύπαρξη σου, το γεγονός ότι είσαι άνθρωπος και έχεις υπόσταση. Υπάρχει μια φωτιά που ανάβει κανείς προκειμένου να μην τον φτάσει μία άλλη που πλησιάζει. Αντίπυρα, λέγεται, και το κάνανε παλιά στα χωριά. Σήμερα, βέβαια, απαγορεύεται. Είναι μία εξαιρετική μεταφορά που ανατρέχει στις παραδόσεις και την κοινωνική μνήμη. Να βρεις δηλαδή τι δικό τους έχεις κοντά σου και μέσα σου και να το κάψεις.)    

                                                                                     Δανάη Παναγιωτοπούλου.

 : οι λέξεις που πληκτρολογώ  τις τελευταίες μέρες έχουν «στήσει αυτί» στην καινούρια αλουστράριστη συλλογή τραγουδιών της Δανάης Παναγιωτοπούλου: ‘α ν τ ί π υ ρ α’. Ακούω και γράφω χωρίς μέτρημα κι αυτό που ακούω  είναι σαν να διαβάζει αυτό που είναι ήδη γραμμένο και συγχρόνως να υπαγορεύει αυτό που γράφω..  
 
Το γεγονός αυτό το επιτρέπει το ίδιο το υλικό, μιας και σε κάθε ακρόαση, το "αντίπυρα" ξετυλίγεται και μιλά, σαν μυστική συνάντηση σε χώρους (επιτέλους) ανοικτούς και κατάλληλους για να φιλοξενήσουν τέτοιους εξαιρετικούς τόνους αλληλοπάθειας. Είναι προφανές: η δημιουργός τους, ξέρει πια μαγεία.

Μέσα από τις  βαθιές κι ανατριχιαστικά ανθρώπινες του παύσεις (σαν εισπνοές /εκπνοές εγκύου) και την στιχουργικά και μελωδικά αφαιρετική του διάθεση, δίνει τον απαραίτητο  χώρο και χρόνο στον ακροατή να αναπτύξει έναν διάλογο με αυτό που συνήθως κρύβεται πίσω απ’  τα μάτια. Μια αφαιρετική διάθεση  που αντί να αφαιρεί, προσθέτει.

Με τον τόνο να είναι εκεί που πρέπει να είναι, ήσυχος, με τα΄μοτίβα’ να επανέρχονται και να μεταμορφώνονται διαρκώς. Με τα πάντα εντέλει να αναιρούνται για να γίνουν μέσα από τα τραγούδια της, α ν τ ί π υ ρ α:
 η μνήμη, η ταυτότητα, τα ‘θα θελα΄, η μαγεία, τα everything its going to be alright again, οι πεινασμένες μηχανές, η σιωπή της κυράς – Μάρως,  οι μάσκες,  η γλώσσα που χάνεται, οι ανεξήγητοι κρότοι στη γειτονιά, των κάφρων τα τραστ, τα χρόνια των λυγμών, τα συνθήματα, τα ποιήματα, η μια ζωγραφιά_

Με μια διάφανη κι εύθραυστη ερμηνεία σε ύφος μόλις ακουστό, η Δανάη Παναγιωτοπούλου καταφέρνει και βρίσκει τη γλώσσα που χάνεται. Πυροδοτεί ξανά το νόημα των νεκρών λέξεων, το κλέβει  απ΄ τα δόντια της πεινασμένης μηχανής και του αλλάζει τη φλόγα στο αποσυνείδητο. Αυτά τα τραγούδια δεν "παίζουν" πραγματικότητα αλλά  α ν ο ί γ ο υ ν  πραγματικότητα_ 

Εδώ άλλωστε βρίσκεται κι όλο το στοίχημα με το «αντίπυρα»:
Ο κύκλος αυτών των τραγουδιών  χαρίζει την ιδανική ελευθερία στον ακροατή του. Την ελευθερία να αναπαριστά το σκάφανδρο και να πιστεύει έτσι πως κάθε φορά που αναστενάζει συνθέτει μουσική_
Αυτός είναι και o λόγος που ο στίχος - 'να πάρουμε πίσω τις μέρες μία-μία' - δεν είναι στίχος· είναι ο αναπνευστήρας του δύτη μέσα σε ζοφερούς καιρούς. Ευχή και στοίχημα. Άσε λοιπόν τον Βιτγκενστάιν να επιμένει ότι ο κόσμος είναι ό,τι συμβαίνει...Τι να σου κάνουν τα βατραχοπέδιλα της επιστήμης όταν το σύμπαν έχει ασυνταξίες;

'Ολοι εμείς που μεταλάβαμε Δεκέμβρη - εάν όντως αυτό που επιθυμούμε είναι να συναντηθούμε με τον εαυτό του Άλλου και με το τι δηλώνει το βλέμμα του - πάντα θα οφείλουμε να ξεκλειδώνουμε το Ένα·
με τα ‘α ν τ ί π υ ρ α’ η λέξη έχει ήδη επινοηθεί· δεν απόμενει
παρά η ΄εφαρμογή’ τους_))
Υ.Γ. o Raoul Penman aπόψε eδώ: http://www.metadeftero.gr/ , γύρω στα μεσάνυκτa aκούει το αντίπυρα (τη νέα δουλειά της Δανάης Παναγιωτοπούλου) το γεφυρώνει με το soundtrack της ταινίας  her των Arcade Fire και μεθοδεύει το lo - fi παραλήρημα του αναζητώντας τη π ρ α γ μ α τ ι κ ή  π ρ α γ μ α τ ι κ ό τ η τ α, η οποία, σύμφωνα με τους δεκεμβριστές του 2008, είναι τ ο  σ ύ ν ο λ ο  τ ω ν  κ α ν ό ν ω ν  π ο υ  π α ρ α β ι ά ζ ο ν τ α ι. 
καλήμαςακρόαση_