[Στο λυκόφως της πατρότητας*]

Εκείνο το τόσο εργατικό και εφευρετικό και πολύ καθωσπρέπει κτλ. κτλ. γεροντάκι, ο Τζεπέτο ο, ας τον πούμε έτσι, πατέρας του Πινόκιο, πήρε λοιπόν μια μέρα δυο τρεις σανίδες, λίγη κόλλα κι ένα πινέλο, κι έφτιαξε ένα παιδάκι που ζωντάνεψε κι άρχισε να μιλάει, και που, αντί ο ηλίθιος, να το λατρέψει παράφορα, αντί να το ΄χει μη στάξει και μη βρέξει, αντί να το πονέσει σαν την ίδια του τη σάρκα, κι αντί να το κρατήσει σφιχτά στην αγκαλιά του και με την καρδιά του να δακρύσει κοιτώντας το στα μάτια, τέλος αντί να περιμένει να γίνει δώδεκα χρονώ και να το παρουσιάσει στο Ναό για να μιλήσει στους ιερείς - εν ολίγοις: αντί να πέσει γονυκλινής και νυχθημερόν να ευγνωμονεί τον Θεό γι ΄αυτήν την υπέρ - καταπληκτική εύνοια, άρχισε να γκρινιάζει και να μεμψιμοιρεί με αιτιολογικό ότι το παιδί έλεγε ψέματα. Ακολούθησαν οι γνωστές συνέπειες_

* Απόψε λίγο μετά τις δώδεκα τα μεσάνυκτα εδώ:  http://www.metadeftero.gr/  θ΄ακουστεί το κείμενο του Ευγένιου Αρανίτση "Στο λυκόφως της πατρότητας". Εκπομπή αφιερωμένη στους πατεράδες που δεν καταφέραμε να γίνουμε αλλά ούτε και να βρούμε - ακόμα. Ή, αν θέλεις, ένα αντίο "χρωστούμενο".

περιπλά(ρ)νηση

- Σας αρέσει ο εαυτός σας, κύριε Penman;
  Raoul Penman: Τς!

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ BLOGSPOT. ΟΥΤΕ ΕΚΠΟΜΠΗ ΕΙΜΑΙ. ΕΙΜΑΙ ΓΡΑΜΜΑ. ΕΙΜΑΙ ΛΟΓΟς ΚΑΙ ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΑΙ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΩ ΙΣΤΟΡΙΑ. ΕΙΜΑΙ ΛΟΓΟς ΑΣΥΝΤΑΚΤΟς, ΑΝΟΡΘΟΓΡΑΦΟς, ΚΥΡΗΓΜΕΝΟς ΑΧΡΗΣΤΟς ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ. ΑΝ ΑΦΗΣΩ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΙς ΦΑΝΦΑΡΕς, ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΜΑΙ ΛΟΓΟς Σ΄ΕΣΕΝΑ ΚΑΙ Σ΄ΕΜΕΝΑ, ΚΟΙΝΟΤΥΠΟς ΚΑΙ ΑΦΕΛΗς. ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΠΙΣΤΕΨΩ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΩΡΑΙΟΠΟΙΗΣΩ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΕΚΘΕΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΣΠΑΣΩ, για να σου μιλήσω. ΑΝ ΑΦΗΣΩ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΙς ΦΑΝΦΑΡΕς Ο Julio CORTAzAR ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΟΛΑ ΜΕ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΣΟΚ ΠΟΥ ΔΕΝ  ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΠΟΤΕ, ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ αναρχόσουνγιαλίγο  ΣΚΑΛΙΣΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΟΥ ΤΟΙΧΟ. ΑΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΩ ΠΟΤΕ ΜΟΥ ΝΑ ΑΦΗΣΩ ΠΙΣΩ ΤΙς ΦΑΝΦΑΡΕς, ΕΙΜΑΙ ΟΡΝΙΘΟΣΚΑΛΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΤΗΜΑ ΜΟΥ ΤΑ ΧΑΡΑΜΑΤΑ. ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΕΝΝΙΑ ΜΟΥ ΔΕΚΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΛΥΚΟΦΩς..

Κ Α Λ Ο Σ Ο Υ Ξ Η Μ Ε Ρ Ω Μ Α _

 

 

 

[είμαστε η σκιά μιας τρυφερής οργής]

 

"Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που ΘΑ υπάρξει. ΑΝ υπάρχει.. είναι αυτή που βρίσκεται ήδη εδώ , η κόλαση που κατοικούμε κάθε μέρα , που φτιάχνουμε με το να ζούμε μαζί. Δύο τρόποι υπάρχουν για να γλιτώσεις από το μαρτύριό της.
Ο πρώτος είναι εύκολος σε πολλούς : δέξου την κόλαση και γίνε μέρος της έτσι που να μην την βλέπεις πια. Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος και απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση και γνώση : ψάξε και μάθε ποιος και τι ,στη μέση της κόλασης, δεν είναι κόλαση ,κι αυτά κάνε να διαρκέσουν ,δώσʼ τους χώρο…"
(Italo Calvino, Οι αόρατες πόλεις)

αγκαλιάζω ένα μέρος του χρόνου. να, απ΄τον εικοστό αιώνα γνωρίζομαι με το 1973 και μερικά έτη που το ακολουθούν. οι φίλοι μου είναι δεμένοι πάνω στα έτη. κάθε Σάββατο βράδυ, δρόμου φτερούγα τους σκεπάζει. βγαίνουν απ΄της ψυχής τ΄αγιάζι, πετάνε μέσα στις πόλεις μας, πέφτουν, μερικοί πέφτουν. όλη μου η προσπάθεια είναι να τους βρω. να τους προλάβω και με όσα τεχνικά μέσα διαθέτω να βάλω φωτιά στης μνήμης μας το θησαυρό. να ξημερώσει_

Τι κι αν στο δρόμο τραγουδάνε οι ασφαλίτες; Σε μια τέτοια κόλαση απόψε μπαίνω κι αλλάζοντας ρυθμό, επιμένω εδώ: http://www.metadeftero.gr/

Υ.Γ: Κι αν νιώθω στο σβέρκο μου του μέλλοντος τα χνώτα είναι γιατί  βρήκα το πλήκτρο της βρωμιάς - αμάν μια νότα!)))

 

(:Τα λευκά σας κύριοι!)

Σφουγγαρίζει τα σκαλοπάτια κάθε Τρίτη και Παρασκευή, από το ισόγειο ως τον έκτο. Στην είσοδο, πάντα κοντοστέκεται ανάμεσα σε αφημένους καταλόγους IKEA και φυλλάδια ή εκδόσεις χιλιαστών. Όσο περνά ο καιρός, τόσο της κάνει εντύπωση το πόσο μοιάζουν οι κατάλογοι και τα φυλλάδια, εξωτερικά. Παλιά τα μπέρδευε. Τώρα πια, όχι..
ΠΡΟΣΟΧΗ! ΧΡΩΜΑΤΑ_

(ρεμίξ: ν. καρούζος, lamp, θ. ρακόπουλος, nina simone και οι 595 καθαρίστριες που καθαρίζουν για μας επανοηματοδοτόντας τη λέξη ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ)

/ Στάχτ' να γέν' /

"Βλέπω ομορφιά, βλέπω και ταπεινωμένους", σημείωσε ο Αλμπέρ Καμύ το 1953 στο Retour a Tipasa. " Όσο δύσκολο κι αν είναι, δεν θέλω να είμαι άπιστος ούτε στην πρώτη αλλά ούτε και στους άλλους". Αγκαλιάζω τούτη την επαγγελία πίστεως καθώς - ακόμα κι εγώ - ξέρω ότι μια τέτοια προσπάθεια επιλεκτικής απιστίας θα ήταν καταδικασμένη, καθότι  δύσκολα μπορεί να υπάρξει ομορφιά δίχως ένα χάδι προς τους ταπεινωμένους: Εκεί ανάβει το ποίημα. Μου το είπε ο Χικμέτ, μου το τραγούδησε ο Λοϊζος, μας το έδειξε ο Κερέμ_