Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

τα "λευκά" μας Χριστούγεννα

η μελαγχολία των Χριστουγέννων είναι, μάλλον, η διάψευση της πεποίθησης ότι θα συμβεί το θαύμα· στο μεταξύ, όλοι σιγά-σιγά ηρεμούν, ανακουφίζονται, αρχίζουν τα πρώτα χαμόγελα, τα στολίδια του δέντρου φυλάγονται στο πατάρι, ξεχνιούνται· ένας-δυό φανατικοί (ο ραούλ πένμαν για παράδειγμα, δες φωτο.) προσβλέπουν ήδη στην άνοιξη.

playlist εκπομπής 28-29/12/2013:
1. κάλαντα - θ. παπακωνσταντίνου (λαϊκεδέλικα)
2. tuti batsi - Σαββίνα Γιαννάτου
3. σε πήρα να με επισκευάσεις κι εσύ με ξεχαρβάλωσες - may roosevelt
4. ρεπό - Θέρος
5. η Μαίρη - Παύλος Παυλίδης
6. κλεψύδρα - Θέμος Σκανδάμης
7. ο τρελός λαγός - Μιχάλης Σιγανίδης
8. cold cold ground - Tom Waits
9. είμαι γυφτάκι - Φοίβος Δεληβοριάς
10 λαθρεπιβάτης - Παύλος Παυλίδης
11.στυλίτης - Θ. Παπακωνσταντίνου - Μελίνα Κανά
12.πειράζει; - The-String-Theory-Ensemble
13.βρε τι μάγκας που ΄μαι εγώ - Γιώργος Κατσαρός




 

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

0101

του Ιησού μας το δίδαγμα ήταν τέλειο, και μάλιστα ΣΧΕΔΟΝ τέλειο!))

με φλίτ φόξες, κρι-κρι και αρανίτση..

Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

(Ψ - Χ: βαθιά)


Δελτίο τύπου:
Τη Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013, στις 10 το πρωί, το Δεύτερο Πρόγραμμα ανοίγει ξανά μικρόφωνο στο ελληνικό τραγούδι και τον πολιτισμό. Εκπέμπει με τις αγαπημένες σας φωνές και εκπομπές να δίνουν δυναμικά το παρόν.
Από Δευτέρα έως Κυριακή η Γιώτα Δελώνα, η Μαρίνα Λαχανά, η Βάνα Δαφέρμου, η Γιάννα Τριανταφύλλη, η Θέσια Παναγιώτου, η Αρχοντούλα Πέτρου, η Έλενα Διάκου, η Πόπη Βάγγερ, ο Κώστας Τριπολίτης, ο Ηλίας Λιούγκος, ο Δημήτρης Λέκκας, ο Βασίλης Δίπλας, ο Πάνος Χρυσοστόμου, ο Γιώργος Μητρόπουλος, ο Γιάννης Σπυρόπουλος-Μπαχ, ο Νίκος Αϊβαλής καιο Γιώργος Φλωράκης,το “νέο αίμα” των Ραδιοπειρατών του Μικρού Πολυτεχνείου, αλλά και οι νέες μεταγραφές όπως του Γιώργου Χριστοδουλόπουλου, του Γιώργου Γιανναράκου, του Αντώνη Μποσκοϊτη, του Φίλιππου Περιστέρη, του Κώστα Λάζαρη, του Κώστα Αδαμόπουλου, του Γιώργου Κόρρακαι σε πρώτη ραδιοφωνική μεταφορά το blog Κουτσό”σε ειδικές Κυριακάτικες “θεραπείες μνήμης”,φιλοδοξούν να κάνουν ξεχωριστή την κάθε ώρα ακρόασης στο Δεύτερο Πρόγραμμα.
Από τη Δευτέρα 16 Δεκεμβρίουκαι κάθε μέρα μείνετε συντονισμένοι στο Δεύτερο Πρόγραμμα μέσω διαδικτύου από το ertopen.com, από τις συχνότητες εκπομπής Βραχέων και τους Περιφερειακούς Σταθμούςτης Αυτοδιαχειριζόμενης Ελληνικής Ραδιοφωνίας.
*******************************************************************************

"Αν δούμε ότι είναι ένα σημάδι της αδυναμίας μας το ραδιόφωνο, τότε θα λάμψει αυτό, γιατί τα αδύνατα πράγματα είναι εκφραστικά, επιδιώκουν το μάξιμουμ για να ξεπεράσουν την αδυναμία. Έτσι πρέπει να δούμε το ραδιόφωνο. Σαν κάτι πολύ εύθραυστο που ξαφνικά λάμπει." ( Χρήστος Βακαλόπουλος, Ντέφι, τ. 12, Νοέμβριος 1986)


Δεν θα σκεφτόμουν ποτέ να πάω στο ραδιόφωνο. Μου είπε ο Γιώργος ο Μητρόπουλος ότι γίνεται κάτι και πήγα έχοντας ίσως μία και μοναδική φιλοδοξία: Na κουβαλάω τους μεταμεσονύκτιους καφέδες του κυρίου Τριπολίτη ή να ξεσκονίζω τα βινύλια του κυρίου Μητρόπουλου.. Βρέθηκα όμως ανάμεσα σε ένα μοναδικό κάστ ανθρώπων που εκτός του ότι κάνουν χρόνια ραδιόφωνο και το αγαπούν δεν φαίνεται να αστειεύονται ΚΑΘΟΛΟΥ όταν λένε open! Δείχνουν εμπιστοσύνη σε νέους ερασιτέχνες ανθρώπους και "ανοίγουν" δρόμους κι ευκαιρίες στην Αλλη φωνή ν΄ακουστεί.. Ίσως γιατί η αγάπη τους για το Δεύτερο δεν τους επέτρεψε ποτέ να δουν το δημόσιο ραδιόφωνο ως ιδιοκτησία τους, κύριε Καψή, ούτε κι ως μαυσωλείο προγραμματισμένης μνήμης όπως πολλοί έτρεξαν να το κατηγορήσουν αλλά ως ένα πραγματικά "θερμό" μέσο με συνέχεια.. Κι όποιος αντέξει..

Επιστροφή στο Δεύτερο λοιπόν, σ΄ ένα ραδιόφωνο που Ήταν Είναι και Θα Είναι πάντα εκτός "πραγματικότητας"· ένα ραδιόφωνο που χωρίς να διεκδικεί συνειδητά την αιωνιότητα, βάσταξε και βαστάει έναν υπόγειο πολιτισμό που δεν είναι ούτε μακρινός, ούτε κοντινός αλλά για πάντα ασφυκτικά κοντά ΜΑΣ. 

Το Κουτσό δεν θα επιχειρήσει να καταθέσει έναν προγραμματισμένο και κωδικοποιημένο αλλά ένα θραυσματικό -σχεδόν-ποιητικό λόγο. Παραμένοντας "ραδιοφωνικοί" και υπηρετώντας το πνεύμα και όχι το γράμμα του "καινούριου" θ΄ αναζητήσουμε τους ήχους και τις φωνές δημιουργών ( μπλόγκερς, ποιητών, εικαστικών, τραγουδοποιών, ηθοποιών) που εκφράζουν το σύγχρονο ταμ-ταμ της φυλής μας. Ανθρώπων δηλαδή που τολμούν την απογραφή  - όχι του χαμένου - αλλά του επικίνδυνου χρόνου.  Κάθε Σάββατο με το "Θεραπείες Μνήμης" το Κουτσό πιασμένο από την κοτσίδα του στίχου "το να θυμάσαι μείον τη μνήμη: νά τ΄είν΄ο έρωτας" (0101001, Ε. Αρανίτσης) υπόσχεται εκπομπές κομμένες - ραμμένες για όσους-ακόμα- πυροβολούν κι ερωτεύονται από ψηλά. Εσύ πάλι, τί όροφο είπαμε ότι μένεις;
 

Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013

θεραπείες από μνήμης·

"Εδώ κάτω είμαι!, φώναζε ένα εσωστρεφές παιδί από τα βάθη του εαυτού του και ζητούσε να του ρίξουν ένα σκοινί ν΄ανέβει, αλλά κανείς δέν το έκανε, γιατί όλοι πίστευαν πώς τό να βρίσκεσαι σέ μια τόσο ασφαλή θέση αποτελεί πλεονέκτημα. Και αποτελεί όντως, εδώ που τα λέμε, αλλά μόνον εφόσον δεν ακούγονται οι φωνές.
 καρούζος νίκος, μάνος χατζιδάκις, νίκος γκάτσος, αρανίτσης ευγένιος, αγγελική ιονάτου, κατερίνα φωτεινάκη, ο ιππόκαμπος στο σβέρκο, Εσύ. (:ορισμένα απ΄τις χιλιάδες των παιδιών που γαλουχήθηκαν από ζώα)

Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

"δεν έχει σβάστικα ο φασισμός μωρό μου.."

Μπορεί ένα τραγούδι, το κάθε τραγούδι να μιλάει για τους νεκρούς, όμως το "Πέρασε" μιλάει ΜΕ τους νεκρούς. Είναι - καί δεν είναι - θεραπευτικό.

Με τούτο το ξεθυμασμένο εμβατήριο η Δανάη Παναγιωτοπούλου -η όμορφη αυτή ανιψιά Της Αμφιβολίας- σμιλεύει τα κύματα των αφηγήσεων (του κάτω κόσμου) με το να βρίσκεται στο φάρο· εκεί που ηχεί το φοβερό συν Αθηνά και χείρα κίνει, αρχέτυπο όλων των επ΄αναστατημένων τραγουδιών.

Οι περισσότεροι "επιζώντες" της γενιάς μου δέν το καταλαβαίνουνε το παράκτιο τούτο ταξίδι επάνω απ΄τους αφρούς της Ιστορίας· τους είναι άλλωστε αδύνατο να φωτίσουν προς το τοπίο με ένα - λίγο "καταλαβαίνω", διότι, απλούστατα, έχοντας βαθμιαία πια μάθει να - μην - τηρούντιςυποσχέσεις - τους, κά α α α θονται όλη τη μέρα κεραυνόπληκτοι και ακούνε του Κάλβου τα κόκκαλα να τρίζουν από την πλήξη.

Το "Πέρασε" (εγώ τουλάχιστον έτσι Το γνώρισα) ακονίζεται πάνω σε τούτη τη κόπωση. Δραπετεύει από το στρατόπεδο των "νικητών", και κάπου εκεί, ανάμεσα σ΄άρνηση και κατάφαση αφουγκράζεται τις οσμές την ώρα π΄αναστενάζουν, ταξινομώντας αλφαβητικά τις κλανιές του καθησυχαστικού λόγου· απ΄όπου κι αν προέρχεται.
Κοντολογίς,
πρώτα κρίνε, κατόπιν άκου! http://vimeo.com/79523738                                      
 

 




 


                                 

Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

(:το ταξίδι ενός σελιδοδείκτη)

"Κι έπειτα, εκείνο που μετράει είναι το ξαναδιάβασμα, όχι το διάβασμα" (Χ.Λ. Μπόρχες)

7.

Αγγίζω το στόμα σου, μ’ ένα δάχτυλο αγγίζω την άκρη απ’ το στόμα σου, το σχεδιάζω σαν να γλιστράει απ’ το χέρι μου, σαν να μισανοίγει το στόμα σου για πρώτη φορά και μου αρκεί να κλείσω τα μάτια για να τα σβήσω όλα και να ξαναρχίσω, κάνοντας κάθε φορά να γεννηθεί το στόμα που θέλω, το στόμα που διαλέγει το χέρι μου και το σχεδιάζω στο πρόσωπό σου, ένα στόμα διαλεγμένο ανάμεσα στ’ άλλα, με κυρίαρχη ελευθερία επιλεγμένο από μένα, σχεδιασμένο απ’ το χέρι μου στο πρόσωπό σου, και το οποίο από τύχη που δεν ψάχνω να καταλάβω ταιριάζει ακριβώς με το στόμα σου που χαμογελάει κάτω από το χέρι μου που το σχεδιάζει.

Με κοιτάζεις, με κοιτάζεις από κοντά, κάθε φορά και πιο κοντά και τότε παίζουμε τον κύκλωπα, κοιταζόμαστε κάθε φορά πιο κοντά και τα μάτια μεγαλώνουν, πλησιάζουν έτσι που επικαλύπτονται και οι κύκλωπες κοιτάζονται, αναπνέουν μπλεγμένοι, τα στόματα συναντιούνται και παλεύουν γλυκά, δαγκώνοντας τα χείλη, στηρίζοντας σχεδόν τη γλώσσα στα δόντια, παίζοντας στα κελύφη τους εκεί όπου ένας αέρας βαρύς έρχεται και φεύγει μ’ ένα άρωμα παλιό και σιωπή. Τότε τα χέρια μου ψάχνουν να βουλιάξουν στα μαλλιά σου, χαϊδεύοντας αργά το βάθος τους, ενώ φιλιόμαστε σαν να είναι το στόμα μας γεμάτο λουλούδια ή ψάρια, με κινήσεις έντονες και άρωμα σκοτεινό. Και αν δαγκωνόμαστε ο πόνος είναι γλυκός και αν πνιγόμαστε σ’ ένα σύντομο και τρομερό κύμα της ανάσας μας, αυτός ο στιγμιαίος θάνατος είναι ομορφιά. Και υπάρχει ένα μόνο σάλιο και μια γεύση ώριμου φρούτου και σε νοιώθω να τρέμεις πάνω μου σαν το φεγγάρι στο νερό.

...από 'Το Κουτσό' και το στοιχειωμένο κεφάλαιο 7, μέχρι το χαμόγελο, τά δάχτυλα, τά γόνατα Σου και τά Λοιπά Σου*

Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

όσα δεν πιάνει ο εαυτός τα κάνει προβοκάτσια*

 
Άσκηση:
Όταν μιλάμε ή τραγουδάμε, ακούμε ακαριαία τον ήχο της φωνής μας, πράγμα που μας επιτρέπει να ελέγχουμε τις κινήσεις του φωνητικού μας συστήματος. Τι γίνεται όμως αν ο ήχος φθάσει σε εμάς με καθυστέρηση; Πειραματίσου, υπαγορεύοντας ένα κείμενο το οποίο ακούς με καθυστέρηση της τάξης των τεσσάρων δεκάτων του δευτερολέπτου και κατάλαβε περισσότερα για τον τρόπο λειτουργίας του εγκεφάλου:

προσπαθώ να ξεχαστώ. δεν κάθομαι ήσυχος, γι΄αυτό σαν προπονητής του εαυτού μου, όλο συστήματα σκέφτομαι, κι ας μή με καταλαβαίνουν τα μέλη του σώματος μου, ας μιλάω στο βρόντο, ας χειρονομώ. ο εαυτός μου έχει δικιά του ζωή, μπορεί και δεν σκέφτεται, μπορεί να με κοιτάει στα μάτια από μέσα χωρίς να στεναχωριέται, χωρίς να με ειρωνεύεται. ερωτεύεται o εαυτός μου όταν θέλει ό,τι θέλει, παράθυρα και σύννεφα και φλόγες, που δεν έχουν ονόματα, που δεν τα χωρίζουν μεταξύ τους περιουσίες, πρέπει και -ισμοί. είναι ο εαυτός μου πιο έξυπνος από μένα, από μένα τον ψυχολόγο του.
 (στίχοι: σωτήρης κακίσης, μουσική-ερμηνεία: φοίβος δεληβοριάς, επιστροφή ήχου: raoul penman.)

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

(σ υ ν ο δ ε υ ό μ α σ τ ε)

                                        ο κόσμος της πάχνης
                                        κόσμος της πάχνης είναι
                                        κι ωστόσο, κι ωστόσο
                                        αναρχόσουνγιαλίγο..

 

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

Λίλι(αν για πάντα*

Επιβίωση της πολιτικής δημοκρατίας και προώθηση των δεδομένων κοινωνικής και οικονομικής δημοκρατίας-, ευχετήρια κάρτα. Ο Ιησούς, ο Rousseau, ο Nietzche και ο Marx, εναντιοδρομίες, αλλά κι αξιόλογες συμπτώσεις. Η προοπτική μας ανήκει ή της ανήκουμε;
*επιτέλους (να) κι ένα μανιφέστο, άξιο των συγκινησεών μας-









 

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

'το πάθος για τη ζεμπεκιά είναι δυνατότερο απ΄όλα τα συρτά*'

στο καφενείο 'η ελευθερία', κάθε παιδί στην ηλικία μου χορεύει, τα κάνει όλα. οι μουσικοί έχουν το ταλέντο και μας ξεσηκώνουν, μας παίρνουν τα μυαλά, δηλαδή μας το χρωστάνε. τί άλλο να κάνουμε; με ποιόν να πρωτοτσακωθούμε; με ποιόν να πρωτοχωρίσουμε; και τί; στάχτη; χώματα; νερό από νερό; εβδομήντα τοις εκατό μας είναι μεθυσμένο, μια λίμνη μεγάλη πάει κι έρχεται μέσα μας εικοσιτέσσερις ώρες μεγάλες, απίθανες. κι ένα λούνα-παρκ στο κεφάλι μας ανοίγει και κλείνει κανονικά με λουκέτο και παιδιά και βροχές και λαμπιόνια και κατακαλόκαιρο. ο χορός να ΄ναι καλά, ο χορός και τα τραγούδια. και πιο καλά απ΄όλα να ΄μαι εγώ, να τα θυμάμαι, να τους σκέφτομαι.

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

( :το Μέσο που πληγώναμε)

μπήκαν που λες τα τανκς στη Λιλιπούπολη και φυσάει μέσα στη φύση. αυτή τη φορά οι σερίφηδες δεν ντράπηκαν. φόρεσαν και χειροπέδες στην πόρτα σου, Μάνο μου Χατζιδάκι μου. τα δέντρα, σαν τα παιδιά σου, που δυστυχώς δεν τα θυμάμαι ένα - ένα, στέκονται αυτή τη νύχτα σαν άλογα και ενδιαφέρονται για το μέλλον. oι πόθοι τους απ΄τους πόθους της Ρόζας Ροζαλίας μέχρι τον Πόθο της Αθανασίας, στα μάτια μας, φαίνονται πρωτότυποι και φιλικοί. τα δέντρα, σαν τα τραγούδια των παιδιών σου, τά ΄χουνε βάλει μέ τή βροχή και τους στόχους της. μ΄αυτή τήν κάθοδο.
μ΄ακόμα·και·μέσα·στους·παλιάτσους που·πυροβολούν·η·τελευταία·λέξη·μας·ανήκει· μ΄ακούς;
μ' ακούς;;
 

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

"Ας μην αφήσω πίσω μου ό,τι δεν είναι πλέον παρελθόν..."

 >Με την α λ ή t h ε ι α συμβαίνει αυτό το παράδοξο: Είν΄αρχικά αόρατη, αν και το όνομά της (α-λανθάνω) θα πει "Αυτό Που Δεν Είναι Κρυμμένο". Μολονότι δεν είναι κρυμμένη, εμείς δεν τη βλέπουμε. Πρέπει λοιπόν να την ονειρευτούμε.
  Όλα τα πράγματα δεν πρέπει να θεωρούνται απαραιτήτως αληθινά. Η ροή των εικόνων της τηλεόρασης, για παράδειγμα, δεν παρουσιάζει κάτι αληθινό. Η αγάπη, το χιούμορ μερικών γέρων που μιλούν στις παντόφλες τους, η γεύση της λέξης "Ιούνιος" που στάζει απ΄το βερίκοκο, η συγκίνηση που προκαλεί το καλοκαιρινό λυκόφως σαν πυρετός στον αυχένα, η ομορφιά του ήχου της αραβικής γλώσσας όταν την μιλάνε ορφανά παιδιά - όλα αυτά είναι αληθινά. Οι καμπύλες της φράσης " Σ΄αγαπώ περισσότερο και από το Σσσσσς που μου λένε τα μάτια σου!" είναι αληθινές.
 Αληθινό είναι το γεγονός ότι για να κερδίσεις μια μάχη πρέπει να πας εκεί ξυπόλυτος, όπως η συννεφιά της περασμένης Δευτέρας. Αληθινό είναι ό,τι περιέχει Νόημα, δηλαδή αυτό στο οποίο διακρίνουμε βαθύτητα, διότι μόνο αν βυθιστεί στο νερό το κουπί μοιάζει σπασμένο στα δύο (μισό για την κίνηση και μισό για το όνειρο του βαρκάρη).
  Αληθινός είναι ο Κόσμος όπως τον έβλεπε ο Ορφέας, αν θυμάμαι καλά, τη στιγμή που φιλούσε την Ευριδίκη για πρώτη φορά και η γλώσσα του μετρούσε τα δόντια της ένα ένα, και τα 32. Μες στο συκώτι της Ευριδίκης έσπαγε αθόρυβα ο εγωισμός του Ορφέα σε χίλια κομμάτια και πετάγονταν οι σπόροι ενός ώριμου ροδιού. Το βάθος της αλήθειας γίνεται πυροτέχνημα όπως η χλωρίδα της Μυτιλήνης. (Διότι εκεί, στη Μυτιλήνη, ζει ακόμη και μεγαλώνει μες στα μικρά του βατραχοπέδιλα το εντέκατο έτος της πρώτης, της αληθινής μου αγάπης_

(Το φιλμ Inception, ο Ευγένιος Αρανίτσης, ο David Sylvian, η λύρα του Ορφέα και το Θαύμα που είδα...)
 

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

'φακ δε πόετς'

Καβάφης στα τρόλεϊ. Καρούζος στη ψυχή.

Φίλε της βαθιάς - βαθιάς μέλισσας,

ας μην ξ'ημερώσουμε ποτέ_

 

Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

"το δώρο είναι ένα υπόλοιπο"

            0100001
"μας αρέσουνε αριθμοί που δεν μοιάζουν με οποιονδήποτε άλλο ~ το
μηδέν, το

ένα, το δύο, το ΣΤ΄, το περίπου & το άπειρο."
                    (Καλοκαίρι στον σκληρό δίσκο, Ε.Α)

Πράγματι, το να διαιρέσει κανείς μια οποιαδήποτε παράσταση
δια του 0 θα έπρεπε να ήταν, μία πράξη απαγορευμένη ρητά σε όλα τα μέλη της "Λέσχης των Κατασκόπων", εφόσον μπορεί να οδηγήσει στο κατώφλι του Απείρου, και εκείνος που θα την επιχειρήσει πηγαίνει σίγουρα γυρεύοντας, όπως αυτό φάνηκε ξε)κάθαρα και στη δική μου περίπτωση.

Αν θυμάμαι καλά, στην αρχή, ήταν μια σπουδή στην υποψία. Έγραφα σιωπές, νύχτες, σημείωνα το ανέκφραστο. Ακινοτοποιόυσα ιλίγγους.
Έπειτα ερμήνευσα τις μαγικές σοφιστείες μου με την παραίσθηση των λέξεων  κι έτσι, σιγά-σιγά αφέθηκα στην απορρύθμιση των αισθήσεων[...]
 
Μέχρι που ένα βράδυ έχοντας, κατά τύχη, πάρει λάθος μονοπάτι στο δάσος για ν΄αποφύγω ένα φτερόλυκο, βρέθηκα στο δωμάτιο 559 του νοσοκομείου Ευαγγελισμός. Εκεί ήταν που με βρήκε το ίδιο το ά=πειρο και μου συστήθηκε: "Η δουλειά μου" - εξήγησε λίγο πριν επιστρέψει στο πράσινο των ματιών της - "είναι να με ονειρεύονται. Η δικιά σου, είναι να με ξυπνάς όταν νυστάζω".

Τί είναι όμως τελικά το ά=πειρο;;

 Για τα μικρά παιδιά και τους Άραβες, που μετρούν με τα δάχτυλα, το άπειρο είναι ο αντίχειρας, ή καλύτερα το υποθετικό έκτο δάχτυλο, αυτό που το Κοράνι αποκαλεί Χ΄κμέτιφ.

 Ο Σοπενχάουερ επέμενε ότι το άπειρο είναι το καθετί που δεν φαίνεται, αφενός, και αφετέρου το καθετί που φαίνεται.

 Ο μαθηματικός Τζον Ντίτερ, καθηγητής στο πανεπιστήμιο Πρίνστον, πολιόρκησε για χρόνια το άπειρο φτιάχνοντας, με τη βοηθεία ενός υπολογιστή IBM, έναν αριθμό που τον αποτελούσαν εφτά δισεκατομμύρια ψηφία, αλλά κι από κείνη τη μακρινή έπαλξη κοιτάζοντας, το άπειρο έμοιαζε και πάλι να βρίσκεται σε ιλιγγιώδη απόσταση.

 Ο Καρούζος μας έλεγε επίσης: "Το άπειρο είναι εκεί... Νά εκεί!". Κι έδειχνε, απ΄το καφενείο στην πλατεία Μαβίλη όπου καθόμασταν, απέναντι, στο πεζοδρόμιο της Βασιλίσσης Σοφίας. Ταύτιζε τρόπον τινά το άπειρο με το "μυθικό απέναντι" στο οποίο αναφέρεται ο Κάφκα στη γνωστή παραβολή του.

Μεθυσμένο κορίτσι, οι θάλασσες έχουν στεγνώσει κι εσύ δεν μ΄αναγνώρισες ακόμα; Εγώ είμαι. Ο ραούλ πένμαν. Ο άνθρωπος του φθινοπώρου, που μέσα σ΄αυτά τα χαμόκλαδα, μέσα σ΄αυτήν την άρνηση, μπροστά στο πρώτο θρο των φύλλων, ήθελα να πω // φτάνει, αρχίστε τα χάδια_
 (somersault: η ανάποδη τούμπα που κάναμε παιδιά) 

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

(:η θεωρία των δύο άκρων)

Η ιδέα της πάλης των δύο άκρων μπορεί να παραπλανήσει. Εδώ δεν πρόκειται για έναν αγώνα δύναμης όπου θα κρινόταν: ποιός υποκύπτει, ποιός νικά; Δεν πρόκειται για μια πάλη που μετά την έκβαση της ο νικητής θα ΄ναι καλά κι ο ηττημένος όχι. Με αυτό το σκεπτικό τα γεγονότα συγκαλύπτονται ρομαντικά. Γιατί ο νεοφιλελευθερισμός, είτε νικήσει στον αγώνα (-με διάφορα ρηξεκίλευθα περί μαύρου και κόκκινου φασισμού) είτε νικηθεί, μένει καταδικασμένος- όπως ακριβώς και το τέρας που τον γέννησε (ο καπιταλισμός βρε χαζό..) -να καταστραφεί από τις εσωτερικές του αντιφάσεις, που με την ανάπτυξη τους αποβαίνουν φονικές. Το ερώτημα είναι απλώς αν θα καταστραφεί από μόνος του ή από το προλεταριάτο. Η επιβίωση ή το τέλος μιας τρισχιλιόχρονης πολιτισμικής εξέλιξης εξαρτώνται από την απάντηση στο ερώτημα αυτό. Η ιστορία αγνοεί την έλλειψη χρονικού περιορισμού στην εικόνα των δύο αιώνιων αντιπάλων που συγκρούονται. Βγάζει μάτι η ταξική συνείδηση του κάθε Κασι-κάτι (μάτη, διάρη κ.α).. Όπως έχει ήδη διαφανεί η θεωρία των άκρων δεν επιχειρεί να πλήξει το ναζισμό/φασισμό ενώ ο μοναδικός και καθαρός της στόχος είναι το εργατικό κίνημα και η Αριστερά ως η πολιτική έκφραση αλλά και ακτιβιστική αιχμή του ταξικού αγώνα.
 Ο αληθινός πολιτικός υπολογίζει μόνο με προθεσμίες. Κι αν η αποστράγγιξη της "δεξαμενής σκέψης"(think tank) του νεοφιλελευθερισμού η οποία τώρα χρησιμοποιεί ανιστόρητες σοφιστείες (εξισώνοντας το ναζισμό με το μαρξισμό) δεν έχει συντελεστεί ως τη σχεδόν υπολογίσιμη στιγμή  του αστικού κοινωνικού  αυτοματισμού που σηματοδοτούν οι κρατικοί μηχανισμοί προπαγάνδας με την προσπάθεια ποινικοποίησης των εργατικών αγώνων και  την απαξίωση της κομμουνιστικής ιδεολογίας τότε όλα θα έχουν χαθεί. Πρίν ο σπινθήρας φτάσει τη δυναμίτιδα πρέπει το φυτίλι που καίει να κοπεί. Η επέμβαση, ο κίνδυνος και ο ρυθμός αποτελούν για την επανάσταση θέματα τεχνικά - όχι ιπποτικά. Τσακίστε τους _
 

Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

(:ερωτική άσκηση για δύο)

"Βασική αρχή της ερωτικής διεκδίκησης:να πολλαπλασιάζεσαι επί επτά* 
να στήνεσαι επταπλάσιος γύρω απ΄αυτήν που ποθείς."

(Πού / είσαι;;

>> ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ G YΠΑΡΧΕΙ! Προϋπόθεση κάθε επανάστασης είναι να δεχτούμε το μελό χωρίς να ντρεπόμαστε_
(Walter Benjamin, Ε.Αρανίτσης, M. Χατζιδάκης )
*O αριθμός 7 και η αληθινά θεμελιώδης εκφρασή του: η μουσική των πλανητών, οι καταστάσεις της ανθρώπινης ύπαρξης, οι κλίμακες κι οι αισθήσεις.
 

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

"ήταν / δεν έμοιαζε"

:όχι αστραπή εν αιθρία αλλά αιθρία εντός της αστραπής

(άραγε πρόλαβε το στήθος να τραγουδήσει στο θραύσμα εκείνο;)

 Εν πάσει περιπτώσει,

'μένα Χαρά μου απερίγραπτη. εσένα είναι περιγράψιμη;

 

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

(:πολύ όμορφοι για να ηττηθούμε)

/41/ τι είν΄ετούτο;
          η Ιστορία
       τι είναι τ΄άλλο;
          είν΄η Φύση
         -διάλεξε το δεύτερο
             που είναι πρώτο
                                      (Ν.Καρούζος)

Όταν σ΄ένα περιβάλλον βυθισμένο σε απόλυτη σκοτεινότητα ανάβουμε ένα φως, το σκοτάδι εξαφανίζεται. Τότε συχνά αναρωτιόμαστε: "Πού πήγε;" Και η απάντηση μπορεί να είναι μία και μόνη: "Δεν πήγε πουθενά, το σκοτάδι είναι απλώς η άλλη πλευρά του φωτός, η μυστική του όψη".
Κρίμα που δεν μου το είχαν πει πρωτύτερα, όταν ήμουν παιδί. Σήμερα θα ήξερα τα πάντα για το σκοτάδι και το φως, για το φως και το σκοτάδι.
εθαίνου θαίνουμε και μαθαί, πολλά μαθαίνουμε το φθινόπωρο...
με λέξεις που ΄γίναν κύματα με στίχους που 'γίναν δέντρα:

έχουμε νικήσει και δεν το ξέρουμε_
 

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

ποιος πήρε τηλέφωνο το δολοφόνο του φύσσα;

Ηθικοί Αυτουργοί

Αλλά και σεις οι άλλοι οι "ψηφίζω Χ.Α από αντίδραση", βάλτε το κεφάλι σας σε έναν κουβά με νερό δυο φορές και βγάλτε το μία.
Πεντακόσιες χιλιάδες αποτυπώματα έχει καταφέρει να χωρέσει πάνω του το μαχαίρι. Το θαύμα της νεοφιλελέ κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Κυρ Μπάμπη και κυρ Πορτοσάλτε, τα "παιδιά" σοβαρεύτηκαν. Περιμένετε τώρα να δείτε πως θα σοβαρευτεί ο αντιφασισμός. Καριόλες.
Επαναλαμβάνω: μας λένε Παύλο Φύσσα και δολοφονηθήκαμε εχθές το βράδυ στο Κερατσίνι.
Ενός λεπτού ξύλο στους φασίστες!

 

Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013

αναζητείται | προφανές:

 Ας δώσουμε ιδιαίτερη έμφαση στη σημασία της λογοδοσίας για τη σοβαρότητα, την πειθαρχία των πράξεων, την πειθαρχία στη μελέτη. Στην λογοδοσία για τη φροντίδα του σώματος, της υγείας. Στη λογοδοσία για την ακεραιότητα με την οποία οι εκπαιδευτικοί εκτελούν το έργο τους, στην ελπίδα με την οποία αγωνίζονται για τα δικαιώματα τους, στην επιμονή με την οποία αγωνίζονται κατά της αυθαίρετης κρίσης.
 Οι εκπαιδευτικοί αυτής της χώρας έχουν πολλά να διδάξουν στα παιδιά, πέρα απ΄τη διδακτέα ύλη, ανεξάρτητα από την κοινωνική τάξη από όπου προέρχονται. Έχουν να διδάξουν πολλά μέσα από το παράδειγμα του αγώνα για τις εξαιρετικά σημαντικές αλλαγές που χρειαζόμαστε, του αγώνα κατά του αυταρχισμού και υπέρ της δημοκρατίας. Τίποτα απ΄αυτά δεν είναι εύκολο, αλλά διαμορφώνουν ένα από τα μέτωπα της μεγάλης  μάχης για ένα μετασχηματισμό σε βάθος της ελληνικής κοινωνίας.
 Οι προοδευτικοί εκπαιδευτικοί ξέρουν ότι δεν είναι μόνο δάσκαλοι-κάτι τέτοιο δεν ευσταθεί- δεν είναι μόνο ειδικοί της διδασκαλίας. Είμαστε πολιτικοί αγωνιστές, επειδή είμαστε δάσκαλοι. Η δουλειά μας δεν τελειώνει στη διδασκαλία των μαθηματικών, της γεωγραφίας, του συντακτικού, της ιστορίας. Η δουλειά μας είναι να διδάξουμε αυτά τα πράγματα με σοβαρότητα και επιδεξιότητα αλλά και να συμμετέχουμε, να αφιερωθούμε στον αγώνα για να νικηθεί η κοινωνική αδικία.
 Γι΄αυτούς τους λόγους απεργούμε κυρίες και κύριοι. Κι αν δεν τους αρέσει, μπορούν να βάλουν τω στρατό να κάνη μάθυμα κε να δυωρθόνι τα γραφτά.. (τρομάρα τους..
 

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

όλα είναι δρ..ώμος*

Στις μέρες μας κανείς δεν πρέπει να επιμένει πεισματικά σ΄αυτό που "ξέρει". Η δύναμη έγκειται στον αυτοσχεδιασμό. Όλες τις αποφασιστικές γροθιές θα τις δώσει το αριστερό.

 

Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

..θέληση για τύχη

Η διασκευή που έπρεπε να γίνει. Πλησιάζει  απειλητικά το "αυθεντικό" και το ξεκουμπώνει αργά και βασανιστικά μέχρι τον αστράγαλο_ μόνο και μόνο για να σου ψιθυρίσει: "κοίτα μην πεθάνεις χωρίς να δοκιμάσεις τι θαύμα είναι να γαμάς από έρωτα." Μ΄άλλα λόγια, βγές αν το θές, αλλά αυτή τη φορά.. get. lucky_
'cause we / come too far /to give up /who we are..

Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

φ ε γ γ ο β ο λ τ.

το έξω:  Εσύ είσαι εσύ ή ο αδερφός σου;
το μέσα:Εγώ είμαι ο αδερφός μου.
το έξω:  Να δω λίγο τον αφαλό σου;
το μέσα:...Ο.k Αρανίτση, βγες_
Έχεις περίπου δεκαπέντε λεπτά λιτής απολογίας:
http://astronayths.podomatic.com/entry/2013-03-13T15_27_48-07_00#.Uf41SfDTYi8.twitter
(δεξί κλικ και μετά Go to copied address

Τετάρτη 14 Αυγούστου 2013

η σκιά του Κουτρή (κάτι άστραψε)

η δράση είναι μέσο
    να ονειρευτείς.
η παρατήρηση είναι μέσο
    να μην κοιμηθείς.
αλλά πείτε μου,
μήπως είδαμε για ένα έστω δευτερόλεπτο
τη σιωπή σωστά καθισμένη;
(μόνο στο Πλωμάρι)





 

Πέμπτη 8 Αυγούστου 2013

(με τα μάτια σχεδόν ερωτευμένα)

καθώς είτε κοιμάμαι είτε βαδίζω στρέφοντας τ΄αστέρια σα βίδες
είτε ξυπνώ είτε γράφω ποιήματα
γύρω απ΄το κορμί μου πάντα ο αόρατος ξυλοκόπος
ψηλά σηκώνει τις σκεπές.

ευτυχίες απ΄τα κύματα:

 

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

όπου μας αγγίζετε αγαπάμε:

δουλειά στα χωράφια και στους στάβλους, μάζεμα φρούτων, ελιών κ.λ.π, μάζεμα σκουπιδιών (οδοκαθαριστές), οικοδομικές εργασίες κάθε είδους, οικιακές βοηθοί, αποκλειστικές νοσοκόμες, γυναίκες (κατά κύριο λόγο) που κρατάνε ηλικιωμένους/ηλικιωμένες, νταντάδες, καθηγητές/καθηγήτριες σε σχολεία, σε Ι.Ε.Κ., σε φροντιστήρια, υπάλληλοι σε εκδοτικούς οίκους και βιβλιοπωλεία (διανοουμενίστικα ή όχι), πωλητές δίσκων σε δισκοπωλεία, υπάλληλοι σε video club, πωλήτριες (κάθε είδους, από το πράκτικερ ως το συνοικιακό ρουχάδικο), δουλειά σε τυροπιτάδικα, fast food κ.τ.λ., σερβιτόροι, κράχτες σε ταβέρνες, λαντζιέρηδες, DJs με εμφάνιση εξτρεμιστική ή τρέντυ, barwomen με εμφάνιση σέξι ή μη, καθαρίστριες σε σπίτια, καθαρίστριες με καθεστώς εργολαβίας σε πανεπιστήμια, καθαρίστριες με βύσμα σε υπουργεία, υπάλληλοι σε γκαλερί, τύποι που βγάζουν βόλτα κατοικίδιους σκύλους, κομμώτριες, ασκούμενοι/ες σε δικηγορικά γραφεία, μπλοκάκηδες ή "μαύροι" συνεργάτες σε γραφεία μηχανικών, εργάτες (οδηγοί, χαμάληδες) σε επιχειρήσεις μεταφορών/μετακομίσεων, οδηγοί νταλίκας, οδηγοί ταξί (με τον ταρίφα ιδιοκτήτη αφεντικό), οδηγοί διανομείς αναψυκτικών ή λουλουδιών, παρκαδόροι, κούριερ ταχυμεταφορών, "μαύροι" ντελιβεράδες, βοηθοί σε συνεργεία οχημάτων και ανταλλακτικάδικα, υπάλληλοι σε επιχειρήσεις service pc, υπάλληλοι σε βενζινάδικα, κλόουν σε παιδικά πάρτυ, ναυτεργάτες, τηλεφωνητές/ τηλεφωνήτριες (σε όλες τις άπειρες εκδοχές τους), υπάλληλοι σε σούπερ μάρκετ (στα ταμεία, στα τυριά, στα κρέατα...), διανομείς διαφημιστικών φυλλαδίων, μοντέλα στις σχολές καλών τεχνών, ψήστες, ηχολήπτες, μουσικοί/τραγουδιστές σε διάφορων ειδών φαγάδικα και ποτάδικα, ηθοποιοί, ταξιθέτες, εκδότες εισιτηρίων στο Ηρώδειο (ή στον Παναθηναϊκό, ή στο Gagarin, ή...), επ΄αμοιβή gamers που παιρνάνε τις πρώτες πίστες για να ξεκινήσει να παίζει ένα στέλεχος επιχείρησης στο διάλειμμα του το videogame αποφεύγοντας το βαρετό πρώτο μέρος του, υπάλληλοι στα ΚΕΠ, στα ΕΛΤΑ, στα εμπορικά κέντρα, στα πολυκαταστήματα, στα αεροδρόμια, στα κρουαζιερόπλοια...Α! ναι. Και βιομηχανικοί εργάτες.
 Η εργατική τάξη είναι εδώ. Στριμωγμένη πίσω από πάγκους του τριτογενή, πίσω από ρομποτοποιημένες μηχανές, πίσω από ηλεκτρονικούς υπολογιστές, μέσα σε φόρμες εργασίας που μοιάζουν περισσότερο με στολές καταναλωτή.
Είμαστε εδώ. Είμαστε πολυπληθείς, και το γεγονός ότι η αναδιάρθρωση μας έσπασε σε επιμέρους μονάδες εργασίας και διάφοροι μαϊντανοί των media, τύποι που συστήνονται ως μαρξιστές - λενινιστές, νεοφιλελεύθεροι θεωρητικοί και καφενειακοί μικροαστοί κατάφεραν να εξορίσουν τη λέξη εργάτης από τα λεξικά και τα μυαλά μας δεν μπορεί να κρύψει ότι αυξανόμαστε διαρκώς αριθμητικά. Παραμένουμε οι αποκλειστικοί δημιουργοί του πλούτου, κόντρα σε όσους μας υπόσχονται την σωτηρία μας στην κατεύθυνση της επιχειρηματικότητας και της ανάπτυξης. Και κυρίως, είμαστε πολυεθνικοί. Μπορούμε όχι απλώς να μιλάμε περισσότερες γλώσσες (περισσότερες και από αυτές που διδάσκουν τα πανεπιστήμια των αστών), αλλά και να πλουταίνουμε τις εμπειρίες μας, μετρώντας πάντα τις πληγές που μας ανοίγουν σε όλη την έκταση του πλανήτη. Μπορούμε πιο απλά από ποτέ να φωνάξουμε μαζί, στον ίδιο τόπο αλλά και σε διαφορετικές γλώσσες (κατά τον επίλογο κάποιου τόσο γνωστού και τόσο άγνωστου μανιφέστου), πως δεν έχουμε πατρίδα. Και ακόμη πως δεν πρόκειται να την υπηρετήσουμε - στον στρατό, στα event έξω από χειμερινά ανάκτορα, απέναντι από οθόνες που ενημερώνουν, δίπλα σε παρακρατικούς, μαζί με αφεντικά μικρά ή μεγάλα.
 Μπορούμε για αρχή να βουλώσουμε το στόμα όσων αρνούνται την ύπαρξη μας!
(δουλειά μας: ο πόλεμος και η ποίηση επίσης_

 

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

(τοχαρούμενοσώματουκώστασακκά*)

 να ΄σαι συχνά το αγοράκι για τα θελήματα  που αναφέρει ο αντρέας
βεργιόπουλος και που του έδωσαν μία μέρα το δεματάκι λέγοντας του:
πάρε, παιδί μου αυτό εδώ, είν΄η ψυχή σου, και πήγαινέ το στην τάδε
διεύθυνση, όπου το σπίτι θα ΄ν΄ ο παράδεισος

 γίνε αυτό το αγοράκι, ο ακαταμάχητος γενναίος άντρας* να θυμά-
σαι τα λίγα, να είσαι ον αποκαμωμένο απ΄την αγάπη και να μην νιώ-
θεις την περηφάνια των απεργών* φέρε λιτή απολογία ώστε να είσαι
πανέτοιμος

 να ερωτεύεσαι τη βροχή διότι ο θάνατος του νερού έχει υποχρέωση
στην άνοιξη

(αυτά φαίνεται να είπε ο αρανίτσης στον κώστα το σακκά λίγες ώρες πριν
πάρει ο τελευταίος τη μοιραία του απόφαση. Εγώ φυσικά δεν ήμουνα παρών.
Κρυφάκουγα όμως απ΄το διπλανό κελί ενώ παρακολουθούσα στο λάπτοπ
αυτό το αριστούργημα_

http://ekedde.wordpress.com/2013/07/04/protsakk/
 

Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

( ¨΄να θυμηθώ)

  να γράψω ένα τραγούδι όπου σεμνά θα ρωτάω τι οφείλει να κάνει τ΄όνειρο
εάν κι όταν κυριευτεί απ΄τη νύστα
 να εξηγήσω ότι το όνειρο, όταν νυστάξει, θα ξυπνήσει τον ύπνο και
θα του πει να το νανουρίσει
 να προσθέσω ότι αυτή ακριβώς είναι η στιγμή που η κόρη μου η θαλασσιά,
αργότερα, έφηβος πλέον, θα ονομάσει εγρήγορση


*συγγνώμη για την καθυστέρηση αλλά μόλις ξύπνησα.
καλημέρα και χρόνια σου πολλά!!

Σάββατο 1 Ιουνίου 2013

λύκε λύκε είσαι εγώ;

το ποδήλατο είναι μια γραφή, μια γραφή συχνά ελεύθερη, εάν όχι άγρια - εμπειρία αυτό-
ματης γραφής, υπερρεαλισμός στην πράξη ή, αντιθέτως, διαλογισμός πιο εποικοδομητικός,
πιο επεξεργασμένος και συστηματικός, σχεδόν πειραματικός, μέσω των τόπων που έχουν
εκ των προτέρων επιλεχθεί από το εκλεπτυσμένο γούστο του μύστη..
 το πρώτο πετάλισμα είναι η απόκτηση μιας καινούριας αυτονομίας, είναι η χαρούμενη από-
δραση, η αποτολμημένη ελευθερία, η κίνηση στην άκρη των ποδιών, όταν η μηχανή αντα-
ποκρίνεται στην επιθυμία του σώματος και προηγείται σχεδόν αυτής. Σε μερικά δευτερό-
λεπτα, ο στενός ορίζοντας απελευθερώνεται, το τοπίο κινείται. Εξατμίζομαι από τη γη.
Βαθμίδα ενδιάμεση. Ακτίνες νηφαλιότητας. Είμαι κάπου αλλού. Είμαι ένας άλλος ωστόσο
είμαι ο εαυτός μου όπως ποτέ άλλοτε: είμαι αυτό που ανακαλύπτω. Προορισμός: εσύ.
(αρχίζει να γίνεται ενδιαφέρον συνέχισε άνθρωπε..

 

Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

/το ψυχομέτρι/

Μπορείτε να μου διηγηθείτε ό,τι θέλετε. Εγώ ξέρω ακριβώς τι θέλω:
Να μας ανταμώσει μια μέρα η αλήθεια. Σαν σύμπτωση. Μετά, ας με πάρει το Ελάχιστο στη δαχτυλήθρα του!
Πουλάω μουσικά χαλιά
από τις φάμπρικες της δύσης!
Στολίζουν ρημάδια, στολίζουν ψυχές!
Κι αν θες σαν μοντέρνος αστός να ζήσεις
με λίγο μπακίρι σ' τα δίνω!...
Με λευτεριά και τρόπους ντόπιους
κι άλλα κουρέλια σ' τα' ανταλλάσσω!
Πάνε χρόνια που 'χει να βρέξει
και ο Γραικύλος τ' αφτιά του να θρέψει
Στη «μπέρδα» χειμώνας. Πάγωσε η βρύση
και το τραγούδι δε λέιε ν' αρχίσει
Πάνε χρόνια κι ο ήλιος πουντιάζει
κρύα τα σανίδια, το πάτωμα μπάζει
κι ήρθα οι εμπόροι, τους πάγκους τους στήσαν
κλέψαν και πήραν, νοικιάσαν, πουλήσαν.
Ένα κλαρίνο αντί δέκα φλογέρες
οχτώ καραμούζες, σουραύλια μ' αέρες!
Μπανάρικες βιόλες και σπάσαν τις λύρες
και για ένα μπουζούκι, επτά ταμπούρια μου πήρες!
Στα τάστα να σβήνω τα μόρια με πένα
κι αντί για ψαλτήρια, πιάνα συγκερασμένα!
Η (ΝΗ) έγινε (ΝΤΟ), η (ΠΑ) έγινε (ΡΕ)
μετριέται η ψυχή μας; Τι λέτε μωρέ!
Κι οι ντόπιοι ξεμάθαν το νήμα να γνέθουν
μες στο μυαλό τους κουβάρι δεν έχουν!
Ξεχάσαν να πλέκουν ντουζένια με δρόμους
τον πλούτο του τρόπου ξηλώσσαν με νόμους
Κανείς δεν κεντάει φωνές στο φεγγάρι
τα εργόχειρα λιώσαν μ' αυτό το παζάρι
κουφές σαϊτιές στ' αργαλειού το στημόνι
που λένε παράδοση κι όμως τελειώνει!
Κι οι εμπόροι θεριεύοθν, στήνουν φουγάρα
μηχανήματα φτιάχνουν, τραγούδια-τελάρα
χαλιά ένα σωρό και ίδια για όλους
οι εμπόροι κι εδώ αγοράσαν εμπόρους
και στήσαν παράγκα: «Μουσικαί εισαγωγαί»
Πουλιέται η ψυχή μας; Τι λέτε μωρέ!
Να! Λέω να μην πάρω χαλί αυτό το χρόνο
κι αφού έχω ξεχάσει πως ράβουν τον πόνο
γαζώνω κουρέλια με ρέλια που βρήκα
σ' αυτούς που θα 'ρθούνε ν' αφήσω για προίκα!

Τετάρτη 8 Μαΐου 2013

(:για να δούμε τι θα κάνει η yafka..)

"Λέμε πως πολεμούμε για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός χρεοκόπησε μια και καλή, με τούτον το πόλεμο. Η γερμανία είναι ο ευρωπαϊκός πολιτισμός και τα καμώματα της τέλεια ευρωπαϊκά, δηλαδή επιστημονικά. Μας σκοτώνουν, μας εξαρθρώνουν, μας ερημώνουν σύμφωνα με όλα τα καμώματα της επιστήμης... Δεν έχουμε να σώσουμε τίποτε από αυτόν τον πολιτισμό, ας πάει στα καλλιά του: έχουμε να σώσουμε μόνο τον άνθρωπο, αν μπορούμε".

(Γιώργος Σεφέρης, τότε, κάπου εκεί στα 1942.)

Ναι, τα πάντα συμπίπτουν.Tο κάπου εκεί του Σεφέρη με το 'κάπου εδώ' των Usurum. Φαίνεται ότι είναι σφάλμα να υποθέτεις την ύπαρξη ενός απόλυτου ιστορικού χρόνου: υπάρχουν διαφορετικές εποχές, έστω κι αν είναι παράλληλες..
 Οι Usurum (όπως άλλωστε και η yafka records) αρνούνται να στηριχτούν στα περιστασιακά  στοιχεία της λεγόμενης σύγχρονης εποχής. Να είναι μοντέρνοι με την έννοια που δίνουν σ΄αυτην την λέξη οι σύγχρονοι τους, πράγμα που δεν σημαίνει ότι επιλέγουν να είναι αναχρονιστικοί: απλώς στέκουν στις παρυφές της επικαιρότητας της εποχής τους, κι απ΄αυτήν την άλλη εποχή όπου τα πάντα υποτάσσονται στους όρους της ποίησης, όπου τα πάντα ισχύουν ως σύμβολα κι όχι ως περιγραφικά θέματα, αποπειρώνται ένα έργο που μπορεί να μοιάζει ξένο κι ανταγωνιστικό προς την εποχή τους και το ιστορικό της κλίμα, παρόλο που τόσο η μία όσο και το άλλο τους συμπεριλαμβάνει, τους ερμηνεύει και σε τελική ανάλυση τους προσανατολίζει προς μια υπέρβαση στο τέλος της οποίας περιμένει ο άνθρωπος _
Promo από τον πρώτο ομώνυμο δίσκο που πρόκειται να κυκλοφορήσει αρχές Μαΐου από τη Yafka records

Στίχοι, Μουσική: Σταύρος Ρουμελιώτης

Γιώργος Σταυρίδης: τύμπανα,
Λάμπρος Λαπίνας: φαγκότο
Σοφία Γιαννίτσιου: πιάνο,
Σταύρος Ρουμελιώτης:κιθάρες
Κοσμάς Λαμπίδης: φωνή,
Κώστας Πατσιώτης: ηλ. μπάσο

ηχοληψία, μίξη: Γιάννης Ταβουλάρης
επιμέλεια παραγωγής: Usurum, Γιάννης Ταβουλάρης, Γιώργος Ζιώτας
έργο booklet: Μαρίτα Νιάκαρου
γραφιστική επιμέλεια: Ελευθερία Άνθη

facebook.com/usurum.band
usurum6@gmail.com

Κάπου Εδώ

Κάπου σε ένα χωριό
Δίπλα σε μια σκοτεινή ψεύτικη αγκαλιά
Οι μανάδες σφάζουν τα παιδιά τους
Τραβάνε από το στήθος την καρδιά τους

Κάπου σε ένα χωριό
Δε γιορτάζουν τις χαρές
Το θεό τους βρίζουν οι γριές
Κι οι πιστοί σταυρώνουν ανθισμένες αμυγδαλιές

Κάπου σε ένα χωριο
Δεν κλαίει ποτέ κανείς
Και σ' αγαπώ δε λένε σιγανά
Μόνο το κράζουν σε μεγάφωνα λευκά

Κι εγώ είμαι εκεί
Κι εσύ είσαι εκεί
Κι ο νους μας αρρωσταίνει απ τον αέρα
Γιατί ο ήλιος δεν πετάει φωτιές
Γιατί στο δάσος τους φορέσαν κουνουπιέρα

Γιατί ο άνθρωπος δεν εκπνέει ευχές
Γιατί μολύνθηκε ο εγκέφαλος εκεί πέρα
Κι εγώ είμαι εκεί
Κι εσύ είσαι εκεί
Κι ο νους μας αρρωσταίνει απ τον αέρα

Τη μνήμη μας ταίζουνε ναρκωτικά
Από λωτούς παρσκευασμένα
Και τα αγριόχορτα που φύτρωσαν στο δάσος μαζικά
Με ροζ χαρτιά τα κρατάνε πεθαμένα

Και τώρα πια μας τελείωσε η μπογιά
Που μ' αυτή έγραφε "no pasaran" ο κόσμος
Και το μικρό δε θα ξεμυτίσει απ τη φωλιά
Γιατί μας ντάντεψε στα πόδια του ο τρόμος

Κι όλα τα φτιάχνουνε να μοιάζουνε σωστά
Κι όσα δεν μπόρεσαν θυσίες τα πουλάνε
Και το πληρώνουμε με τόκους ακριβά
Στο χωριό όπου κανίβαλλοι κυβερνάνε

 
 
 
 

Σάββατο 4 Μαΐου 2013

/ α ν ο ι ξ η γ η τ ο /


 ...........Τί είσ΄εσύ, που θέλεις νά ξανανιώσεις
μ΄ό,τι πλέον εχάθη; Είσ΄ένα πλάσμα ονειροπόλο,
ο ίδιος πυρετός του εαυτού σου...
..Σπουδάζεις  καταστροφή κι αναπνέεις ακόμη!!!

καλή λεφτεριά σ' όλα τα κελιά και (γιατί όχι;) καλή αντάμωση στα ξέφωτα του μη-τόπου του καθενός μας - σ' αυτό που οι άλλοι λεν πατρίδα

ο ανοικτόκαρδος θεός / ο ορεξάτος διάβολος (δεν αποσαφηνίστηκε τί απ΄τα δύο) ήθελε να γράψει: Κάθε τι καλό μένει πάντα αγνοημένο, και τελικά έγραψε: Κάθε τι ζεστό είναι κάπου θαμμένο)_ αν προσέξεις λίγο ίσως τ΄ακούσεις κι εσύ..(μου λείπειθ)
πέρα ορεινής


Κυριακή 28 Απριλίου 2013

/η σεξουαλική υγεία είναι μια απάτη*/

φάστ - φόργουωρντ μέσα στο βουητό του μη - χρόνου σβησμένης μαγνητοταινίας - μέσα στο

κορμί της - ευρωπαϊκή λιακάδα:

 / πορνοδύτης / πορνοκόπος  / πορνομύστης
                                                   / πορνοσκόπος / πορνΩμέγα /

δρόμοι μιας παράξενης πόλης. κεραμεικός. αθήνα. ελληνικές γραμματοσειρές, η μυρωδιά της

σκόνης και το λαχάνιασμα του Tricky:

(nothing's changed / feel the same)

:θέλω να γίνω μέσα σου. ρήμα που στάζει.

πάντα φλογοδίαιτος ποτέ ξελυτρωμένος

ννοώ τους αγίους_

 
 

Τρίτη 23 Απριλίου 2013

μόβ από φτώχεια χωρίς έλεος / μόβ από Λένιν*

Μας το φώναξε πρώτος ο Καρούζος*, το φωνάζουμε κι εμείς ξανά απ΄την αρχή: η φτώχεια της τσέπης δεν είναι τίποτα μπροστά στις υπόλοιπες φτώχειες. Την φτώχεια (την σκληρότητα) της καρδιάς, την φτώχεια (την σκλήρυνση) της σκέψης. Η αξιοπρέπεια δεν έχει ούτε τσέπες ούτε πορτοφόλι. Η αξιοπρέπεια κυκλοφοράει παντού γυμνή, γι αυτό είναι μόνιμα εκτεθειμένη στους Pretendέρηδες και στους βιαστές, γι' αυτό είναι μόνιμα ματωμένη και γεννιέται πάντα ξανά και ξανά απ' τις ίδιες της τις πληγές.


Η κατάκτηση της ζωής μας απ΄το εμπόρευμα, και μάλιστα όχι απλά - απ΄ - το - εμπόρευμα - σαν - πράγμα αλλά η κατάκτηση των ζωών μας απ' τη λύσσα να κάνουμε τους Άλλους  "πράγματα", αυτός ο έσχατος καπιταλιστικός νεωτερισμός που καταστρέφει ήδη, και προορίζεται να καταστρέψει ακόμα περισσότερο οποιοδήποτε πραγματοποιημένο υποκείμενο - αυτή η αισθητικά και συναισθηματικά εξαθλιωτική συνθήκη - θέτει στις καινούργιες προλεταριακές συνειδήσεις, έστω στα πρώτα τους σκιρτήματα, ένα ερώτημα που οι ταξικοί μας προγόνοι δεν αντιμετώπισαν ποτέ πριν σε τέτοια έκταση και ένταση: το ερώτημα της ηθικής. Της - προλεταριακής ηθικής - της ηθικής των δημιουργών του πλούτου - ανεξάρτητα από φύλο, φυλή ή ηλικία.

(-όποιος τώρα στη λέξη ηθική καταλαβαίνει "ηθικολογία" είτε είναι ανόητος είτε ξοφλημένος και παρακαλείται όπως παραιτηθεί από την ανάγνωση του παρόντος post ΤΩΡΑ!,
για το καλό όλων μας!- )

Αν λέγεται, προλεταριακή πολιτική η (επαναστατική) θέληση και κατασκευή της λειτουργίας ενός (μελλοντικού) κόσμου που θα ανήκει στους δημιουργούς του αφού ξεμπερδέψουμε από τους σφετεριστές του, λέγεται προλεταριακή ηθική η (άμεσα - αναγκαία ) εδραίωση του σχετίζεσθαι σ΄έναν (τωρινό) κόσμο που αιμορραγεί και παραπέει. Πιο σωστά: σ΄έναν τωρινό κόσμο όπου η τάξη μας αιμορραγεί και παραπέει!

Υπάρχει μια επείγουσα ανάγκη - ανάγκη που δεν θα τη δεις πουθενά γραμμένη - ξεπεράσματος αυτής της υπαρξιακής αντίθεσης που μας έχει χαρίσει, στον καθένα και την καθεμιά χωριστά κι όλους μαζί, σαν προσωπική κόλαση, η καπιταλιστική "ανάπτυξη": της πόλωσης ανάμεσα στη δημιουργία και το σφετερισμό. Ανάμεσα στη χαρά και την ενοχή. Της πόλωσης που είναι ενεργή καθημερινά, μέρα νύχτα, στις μικρές θλιβερές ζωές μας. Μόνο ό,τι χαρίζεις είναι δικό σου πρέπει να γράφει στη σημαία του σύγχρονου προλεταριάτου που δημιουργεί όχι μόνο στη μορφή "εργασία" αλλά σε κάθε μορφή των κοινωνικών σχέσεων, στην φιλία, στον έρωτα, στη γνώση, στη γιορτή, στην ανακούφιση της θλίψης..


Η έκκληση στη προλεταριακή ηθική δεν οφείλεται στην a priori παραδοχή ότι οι 'οι εργάτες είναι καλοί άνθρωποι'. Όχι!! Στηρίζεται στη σιγουριά πως μόνο οι δημιουργοί μπορούν να είναι γενναιόδωροι. Απ΄αυτούς / αυτές που μαγειρεύουν (για τους άλλους), ως αυτούς κι αυτές που κτίζουν (για τους άλλους), ως οποιονδήποτε κουράζεται, λερώνεται και ματώνει (για τους άλλους).

Το προλεταριακό ηθικό (κι εντέλει αισθητικό) πλεονέκτημα, η γενναιοδωρία δηλαδή εκείνου που μπορεί να μοιραστεί και να χαρίσει χωρίς κανένα αντάλλαγμα και χωρίς καν σκέψη ή υπολογισμό ανταλλάγματος δεν γεννιέται μαζί με την "πρόσληψη" ή την κάρτα ανεργίας. Αν ήταν έτσι δεν θα είχε γεμίσει η τάξη μας με μικροαστούς..


Σύντροφε, θα κατεδαφίσουμε ποτέ την κοινωνική μας δυστυχία; Χρωστούμε την πάλη βεβαίως. Αύριο περιμένω να συναχτούμε χαρούμενοι, για να γλιτώσουμε τη διαλεχτική της επαναστατικής αιθρίας απ΄τις ανούσιες θεωρητικές συζητήσεις. Κάθε καλό στην οργή του λαού κι ας αναπνέουμε οράματα.. μα γι΄αυτό ακριβώς δεν είμαστε οι καλύτεροι της Ιστορίας;
 
(εργάσου τώρα στου εαυτού την εκμηδένιση_
 
Το θέμα δεν είναι η ανάπτυξη σοσιαλιστικής ιδεολογίας
(αυτό είναι εύκολο)
το θέμα είναι η ανάπτυξη σοσιαλιστικής ψυχολογίας
(αλλ΄αυτό είναι δύσκολο).
Νίκος Καρούζος*



 

Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

:μιλώ λαλώ ψυχόληπτος

μ΄έσερναν ξημέρωμα Σαββάτου

μαυρομαντηλούσες θειάδες και κουρασμένα ξαδέρφια

ανάμεσα σε καφέδες, άθλια κονιάκ και παξιμαδάκια..

η μάνα μου να στέκει τρυφερή μέσα στην απελπισιά της

με κάτι δάκρυα αντανακλαστικά της ματαιοδοξίας μου:

βρωμοθάνατος έκραζα, βρωμοθάνατος λαλούσα

(πρέπει να είχα πει και κάτι σανσκριτικό αφού..

..αφού ξάφνικά βρέθηκαμε μόνοι στην άκρη της πραγματικότητας

εγώ, εσύ και τα 21 αιωρούμενα σου γραμμάρια

-να με κυνηγάνε από παντού όπως κυνηγά ο σκύλος

τη σκιά της πεταλούδας στο χώμα..-

(το ίδιο χώμα που έχει αναλάβει εδώ και κάτι μέρες το ζήτημα της ρίμας)

αφήνοντας μας ήσυχους να δουλέψουμε -

( να, επιτέλους και κάτι μαζί μπαμπά! )

:τον ελεύθερο στίχο.

Κι έτσι μείναμε μέχρι το πρωί_

στιγμή προς στιγμή να τον κτίζουμε

και να μας κτίζει, να τον ρωτάμε και να μας ρωτάει [...]

αποστηθίζοντας ολάκερο το θάνατο

...το γουδί το γουδοχέρι

ώσπου έλουσε το δωμάτιο μια συγγνώμη μεγάλη.

μεγάλη σαν αγάπη.. συγ(χωρώντας) τους Πάντες..απόντες και παρόντες.

ε του ποταμού το μάταιο αποκοιμήσου στην παλάμη μου πατέρα

..ανατριχιαστικά ανθρώπινος).

"τ / ΙπΟ / τ // α δεν // σ / υγΚρίνετ / αι // με το μ // υ / ΣτηΡι / ο // της  // γ // αλΗνη / ς" (Κάμμινγκς)..


 

Πέμπτη 11 Απριλίου 2013

(:το νέο κυπριακό)

Ο πατέρας μου πίνει τον καφέ του στο χαμηλό
τραπεζάκι του σαλονιού. Μου λέει σαν να μονολογεί:
"Η μάνα σου πότε μου φτιάχνει σκέτο τον καφέ, πότε
όπως τον πίνει ο παππούς σου" (γλυκό, 'πετιμέζι' που λέμε)...

απομένει το ζήτημα της ρίμας _

 

Σάββατο 6 Απριλίου 2013

διαβάζοντας τον Κόσμο / διαβάζοντας τη λέξη



 

Εγώ, ο προς αξιολόγηση δάσκαλος,

ενώ περιμένω τη σειρά μου, πέφτει στα χέρια μου μια έκδοση της Ουνέσκο και μαθαίνω τις πάρακατω λέξεις: Opintotoveri/Tyοlaenopisto/Tyolaisopiskelija. Φαίνεται πως είναι τίτλοι αντίστοιχων εκπαιδευτικών περιοδικών της Φινλανδίας. Ολοκληρωτική αίσθηση του εξωπραγματικού για τον αναγνώστη. Υπάρχουν τέτοιες λέξεις; Για εκατομμύρια ξανθούς το Opintotoveri σημαίνει "Επιθεωρητής Μεσης Εκπαίδευσης". Για μένα...(θυμός). Ούτε όμως κι αυτοί ξέρουν ότι:
εγώ, ο Raoul pen-man, το πρωί προς αξιολόγηση δάσκαλος και το βράδυ σκιά στους τοίχους των Άνω-Πετραλώνων έχω λύσει το αίνιγμα του βασανίζομαι.. μην σας πω και του αυνανίζομαι.. (: και στις δύο περιπτώσεις .. Φωνή. παθητική.)).
 
Ενίσχυση της αίσθησης εξωπραγματικότητας, αφού αυτό που οι ξανθοί τεχνοκράτες αλλά και όλοι οι ελληνικοί κλώνοι τους αγνοούν, είναι ότι:
εγώ o προς αξιολόγηση δάσκαλος, με  θρυμματισμένη κιμωλία υπογράφω επίορκος επειδή δεν θυμάμαι ακριβώς να έχω ορκιστεί για να υπηρετήσω καμία εκπαίδευση που ν΄ ανταποκρίνεται στις ανάγκες της αγοράς (!)  με δασκάλους πλασιέ και μαθητές - προϊόντα..
 στα γρήγορα ρίχνω πετριά  μέσα στο ω του λάθως,  με σκοπό να βραχυκυκλώσω τoυς isoεγκεφάλους αυτής της τεράστιας μα τρύπιας μασονίας  μία κι έξω. Εφαρμόζω "καινοτόμες δράσεις": Xρησιμοποιώ την ορθογραφία, το συντακτικό και τη γραμματική όπως χρησιμοποιείται ένα ρεβόλβερ: για να ξυπνήσω τη παραδομένη στη σφήκα και το ξινόχορτο συνείδηση..τη δική μου, αλλά και της Τάξης μου.

Μια δράση που δεν είναι πρόφαση για τη μετάδοση ενός "μηνύματος" (δεν υπάρχει μήνυμα, υπάρχουν μόνο οι φορείς του κι αυτό είναι το μήνυμα, όπως έρωτας είναι ο ερωτευμένος): μια φωνή που ενεργεί ως συγκολλητική ύλη των εμπειριών κι ως καταλύτης για συγκεχυμένες και παρανοημένες ιδέες  (= Φωνή Ενεργητική).

(Αυτή τη  διαδικασία εξανθρωπισμού μπορεί να τροφοδοτειθεί από τη θεωρία, θα συμβεί όμως στη πράξη όχι στη θεωρία. Παραφράζοντας τον Marx, αυτή η διαλεκτική λειτουργεί με τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητες του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του, μέσα σε ένα πλαίσιο που επιτρέπει την ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός, ως προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη ΟΛων!)

Διαβάζω την Τάξη μου με τη τάξη μου, στα λευκά περιθώρια των βιβλίων της Ιστορίας για να συναντηθούμε
στο συν-κείμενο του ύλη παντού - αγάπη πουθενάεκείνου του δεκέμβρη (θυμάσαι ρε;) στο κουκούτσι  του πράγματος..

Βλέπω έξω απ το παράθυρο καπνογόνα να πνίγουν τα προάυλια της Ιερισσού. Βλέπω στων θρανίων τον ορίζοντα, σημειώματα, ζωγραφιές, καρδιές, στίχους και συνθήματα, το υλικό για να γραφτεί  ο κόσμος ξανά. ένας κόσμος, που δεν του αρκεί να τον αγαπάς, αλλά θέλει να ξέρεις και πώς να τον αγαπάς..

 Σύντροφε, αν μου εμπιστεύεσαι ομορφιά, η ουσία είναι τούτη κι απομόναχη..

Σε καλημερίζω_